Gran Teatre del Liceu: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Nonso91 (conversa | contribucións)
Nonso91 (conversa | contribucións)
Liña 138:
 
=== Primeira etapa: feudo da ópera italiana ===
O teatro converteuse nun feudo da ópera italiana onde chegaban pouco despois da súa estrea as obras dos compositores italianos máis importantes do momento: [[Gaetano Donizetti|Donizetti]], [[Vincenzo Bellini|Bellini]], [[Saverino Mercadante|Mercadante]] e [[Giuseppe Verdi|Verdi]], os cales cómpre engadirengadilos ao franco-alemán [[Giacomo Meyerbeer]]. No Liceu actuaron cantantes de prestixio como [[Fanny Salvini-Donatelli]], que estreara ''[[La traviata]]'' en [[Venecia]]. Tamén se introduciron algúns autores franceses coma [[Ferdinand Hérold]] ou [[Daniel-François Esprit Auber]], maispero cantantes en italiano, segundo era costume na época.
 
A partir da catóstrofe de [[1861]], o Liceu cobrou novos impulsos. O auxe da ópera italiana engadiuse o do repertorio francés presidido pola estrea de ''[[Il profeta]]'' e ''[[La Africaine]]'' de Meyerbeer -que doudeu lugar ao nacemento do "meyerbismo" entre os afeccionados- e polas conspicuas óperas de [[Charles Gounod|Gounod]], [[Ambroise Thomas|Thomas]], [[Jacques Fromental Halévy|Halévy]], [[Daniel Auber|Auber]] etc.<ref name="LV125" />
 
O [[20 de abril]] de [[1862]], tan só un ano despois do incendio, volvéronse abrir as portas ao público cunha representación da ópera de Bellini ''[[I Puritani]]'', que protagonizou o tenor [[Pietro Mongini]]. A restauración foi levadalevouna a cabo poloo arquitecto [[Josep Oriol Mestres]]. A sala era totalmente nova, do restomantendo do edificio anterior aquelas partes que o incendio so respectara: as fachadas e o corpo da fachada da Rambla, co ''Saló dels Miralls'', o vestíbulo e os locais do ''Cercle del Liceu'' e o Conservatorio.
[[Ficheiro:JulianGayarre.jpg|miniatura|Retrato do cantante [[Julián Gayarre]], unha das granfes figuras do teatro da segundaa metade do [[século XIX]].]]
O Liceu sedimentouprofundizou ana súa imaxe de gran teatro, que superaba en oferta e rendemento económico aos moitos outros teatros que xaurdiranxurdiran en Barcelona naqueles tempos. A oferta lírica, cantantes de renome internacional e sobre todo, a garantía de ter un teatro cheo, grazas aos abonos e a distribución da propiedade de palcos e butacas de platea e primeiro piso entre moitos propietarios, pouco dispostos a desprenderse deles, foi distinguindo ao público do Liceu pola súa procedencia burguesa. Entre uns e outros, noncon obstantetodo, certifícase que a lírica era a distracción de moda que "contaminara" todos os estratos da sociedade e moitos ámbitos da vida cultural.
 
O silencio reverencial que existe hoxe nas salas de ópera non existía daquela. A xente falaba, entraba, saía. MesmoIncluso, ana sala dos espellos, mentres se representaba a ópera, convertíasese convertía nunha pequena bolsa onde se compraban e vendían títulos. En momentos de idassubas e voltasbaixadas dos prezos das accións, a xente quexábasequeixábase do ruído porqueque subíanfacían oueses baixabanespectadores.<ref name="Històries de l'òpera: al Liceu 3" />
 
No ano [[1863]] representouse ''[[Il giuramento]]'', posiblemente a mellor obra de Mercadante e que xa se estreara no [[Teatre de Montsió]] en [[1839]]. Mercadante era un gran amigo e mentor do primeiro director do Liceu, [[Marià Obiols]], quen sempre que podía programaba obras do seu mestre.<ref name="Històries de l'òpera: al Liceu 3" />