Gran Teatre del Liceu: Diferenzas entre revisións

A cambio, o concello concedeulle a compra do edificio do Convento dos Trinitarios, sito no centro da cidade, na [[La Rambla|Rambla]]. Deseguido comezaron os traballos de derrubamento deste convento co fin de edificar un novo edificio capaz de acoller todas as actividades do Liceu. Os responsables do teatro encargaron o proxecto de xestión a [[Joaquim de Gispert d'Anglí]], que formou, a fin de obteren os recursos necesarios, dúas sociedades: a Sociedade de Construción e a Sociedade Auxiliar de Construción. Os accionistas da primeira obtiñan, a cambio das súas achegas económicas, o dereito de uso a perpetuidade dalgúns palcos e butacas do futuro teatro. Os da segunda, en cambio, achegaban o resto de cartos necesarios para construír o teatro en troco da propiedade doutros espazos do edificio ou parte dos baixos, onde se instalaron tendas, e o [[Cercle del Liceu]], un club privado. Finalmente a construción custaría 338.029 duros,<ref>RADIGALES, Jaume. ''L'òpera. Música, teatre i espectacle. 1999, Enciclopèdia catalana. pàg. 105 ISBN 84-7306-536-0''</ref> cifra non moi elevada naquel momento.

[[Miquel Garriga i Roca]] foi o arquitecto encargado da construción do Liceu. As obras comezaron o [[11 de abril]] de [[1845]] e o teatro se inaugurouinaugurouse o [[4 de abril]] de [[1847]], no medio de importantes trocosmudanzas urbanosurbanas en Barcelona iniciadosiniciadas coas desamortizacións 27 anos atrás. O arquitecto que finalmente rematou tan magna obra foi [[Josep Oriol Mestres]].<ref name="Permanyer">{{cita web |url=http://hemeroteca.lavanguardia.com/preview/1994/02/01/pagina-2/34412061/pdf.html |nome=Lluís |apelidos=Permanyer|título=Una ciudad y una ambición |obra= |editor= La Vanguardia|data=1 de febrer de 1994 |lingua= castelán}}</ref>

Naquela época, na cal gran parte das murallas medievais da cidade se encontrabanatopaban aínda en pé, a Rambla deixaba de ser unha rúa marxinal para converterse nunha avenida central. O caso do Antigo Convento dos Trinitarios Descalzos non foi a excepción a estesestas trocosmudanzas, xa que [[Joaquim de Gisper]] -socio e director do Liceu- obtivo o uso dedo chansolo e a propiedade das ruínas do convento para construíuconstruír, nese lugar, un teatro.<ref name="Loya" />

Dende o punto de vista tipolóxico, o deseño inspirouse na forma canónica dos teatros á italiana e máis concretamente no [[Teatro alla Scala]] de [[Milán]] (obra de [[Giuseppe Piermarini]] de [[1778]]), cunha sala disportadisposta en forma de ferradura, mais coa particularidade de que os palcos do Liceu non creaban nichos. No teatro barcelonés, a fachada interior que rodea a sala está determinada por unha parede estruturalmente forte: o muro da [[cávea]], dun metro de grosor, de onde arrancan o teito e a fronte dos palcos como alfeizarespeitorís voladosliviáns que subliñasubliñan a súa condición de beiril pola ausencia de elementos verticais. O Liceo foi, ata a construción da [[Ópera da Bastilla]] de [[París]], o teatro máis grande de Europa con 2.338 prazas.<ref name="Loya" />

E se o Liceu foi representativo dun determinado sector da sociedade barcelonesa, cómpre precisar que, dende un punto de vista arquitectónico e social, o público organizousese organizou de acordo coas clases sociais, segundo fosen palcos, platea ou andares, nos cales a categoría mantiña relación directa coa altura.<ref name="Permanyer" />