Leonor de Guzmán: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 10:
Leonor era una nova viúva cando o rei Afonso XI namorouse da súa beleza. Contraera matrimonio previamente e enviuvado de Juan de Velasco e era pouco menos dun ano maior que Afonso.
[[Ficheiro:Gilbert_Duprez_&_Rosine_Stoltz_in_Donizetti's_La_Favorite.jpg|miniatura|Gravado de Leonor de Guzmán, a Favorita do Rei, con Fernando, o franciscano co que terminaría contraendo matrimonio. Gilbert Duprez (1806-1896) como Fernando e Rosine Stoltz (1815-1903) como Leonor de Guzmán no Acto IV da ópera; Sáelle Lle Peletier en París en 1840-1841.]]
Na crónica do rei, descríbea así:
Na crónica do rei, descríbea así: {{Cita|Era, dueña muy rica y muy fija dalgo y era en fermosura la mas apuesta muger que avia en el Reyno.|Afonso XI <br ></div>}}O rei, con todo, contraeu matrimonio en 1328 coa súa prima María de Portugal. A ausencia inicial de fillos até ao redor de 1333 no matrimonio real resultou prexudicial paira a raíña, que foi relegada e excluída de ocupar un papel máis activo. Nestas circunstancias Afonso coñeceu a Leonor e estableceu con ela una relación amorosa extramatrimonial que duraría até a morte do monarca. Cos anos foi converténdose na súa principal conselleira, polo que foi una das mulleres máis poderosas de Europa, chegando a desatar as iras do sogro de Afonso, [[Afonso IV de Portugal|o rei de Portugal]], o que chegou a provocar serias friccións entre ambos os reinos. Finalmente foron superadas e Afonso IV axudou ao seu xenro contra os [[Dinastía merínida|benimerines]].▼
{{Cita|Era, dueña muy rica y muy fija dalgo y era en fermosura la mas apuesta muger que avia en el Reyno.|Afonso XI}}
▲
Ao longo dos anos da relación que mantivo co rei, Leonor foi reunindo un gran patrimonio, en boa medida grazas ás doazóns do monarca que adoitaba recompensala polo nacemento de cada un dos seus fillos con distintos señoríos, converténdose desta maneira nunha importante señora feudal, que permitiría que os seus fillos desempeñasen un papel importante nos conflitos da coroa.
O
{{Cita| [...]
[...] Pero
Don Fernando, non podendo vingarse do rei, rompeu a súa espada, coa que lle serviu heroicamente, e arroxouna aos pés do monarca dicindo "Quedádevos coa vosa favorita, que eu me volvo ao meu convento".}}
▲Don Fernando, no pudiendo vengarse del rey, rompió su espada, con la que le había servido heroicamente, y la arrojó a los pies del monarca diciendo "Quedaos con vuestra favorita, que yo me vuelvo a mi convento".}}Houbo de convivir coa máis asfixiante nobreza, fortalecida coas dous anteriores rexencias. Una nobreza que crecía cada vez máis cando Castela ía a menos, como é o exemplo de [[Juan Manuel|don Juan Manuel]], o seu principal detractor, con quen Leonor coidouse de manter a paz. A pesar de non existir fillos do matrimonio rexio ([[Pedro I de Castela|Pedro I]] non nacería até 1334), Leonor acertou rexeitando sutilmente o consello envelenado do antigo rexente, de que a raíña fose repudiada e o rei casase con ela, sabendo que iso implicaba o descrédito do rei, a guerra con [[Portugal]] e a sublevación dunha nobreza encabezada por el mesmo. Leonor non picou o anzol do ávido magnate, e como conselleira ambiciosa de Afonso, tentou substituír a esta nobreza por unha nova e máis leal, os seus fillos.
[[Ficheiro:La_última_despedida_(Museo_del_Prado).jpg|miniatura|350x350px|''A última despedida'', de Antonio Amorós e Botella. 1887. ([[Museo do Prado]], Madrid). A obra representa o momento en que Fadrique Alfonso despediuse da súa nai en presenza da raíña María de Portugal.]]
Desenvolveu tamén importantes papeis nas relacións da coroa con outras monarquías. Entre os logros desta intelixente dama consta o matrimonio do futuro [[Henrique II de Castela|Henrique II]] con [[Xoana Manuel de Villena]], herdeira do [[señorío de Biscaia]] ([[1350]]) e filla do seu inimigo Juan Manuel, morto dous anos antes.
En 1350 faleceu no [[sitio de Xibraltar do ano 1350|sitio de Xibraltar]], por mor da [[peste negra]] ou bubónica, o rei Afonso. Tras a súa morte, sucedeulle na coroa, sen aínda cumprir os dezaseis anos de idade, Pedro I de Castela, fillo do rei e María de Portugal.
Leonor foi feita prisioneira cando viaxaba a Sevilla no cortexo fúnebre do rei, sendo encerrada nos calabozos do Palacio Real. Aí puido recibir visitas, especialmente do seu fillo Henrique, quen, a instancias da súa nai, consumou o matrimonio con Xoana Manuel en 1350. Isto tivo consecuencias inmediatas, endurecéndose as condicións de prisión. Foi trasladada a [[Carmona, Sevilla|Carmona]] e máis tarde pasou, baixo a tutela de María de Portugal, a [[Talavera de la Reina]], no castelo de [[Abd al-Rahman III|Abderrahman III]], onde foi executada en 1351 por orde da dita raíña nai.
| |||