Análises moleculares de ADN: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m →Bibliografía: Arranxos varios |
* et ao. > et al. (en referencias bibliográficas), deturpado pola tradución automática. |
||
Liña 63:
* ''Sitios de restrición do ADN do cloroplasto'' tomado por métodos de mapeo de sitios de restrición. Foi moi utilizado nos '80 e segue sendo un bo método para especies que diverxiron recentemente. Para taxóns máis distantes o método faise máis difícil, xa que se acumulan moitas mutacións. A variación dos sitios de restrición é maior entre especies que dentro de una mesma especie, pero dentro das especies xa hai variación, polo que tamén é útil para documentar historia das poboacións nunha especie.
* ''Xene cloroplastídico'' ''rbcL''. Moitos sistemáticos de plantas fixeron un esforzo comunitario para xerar unha gran base de datos de secuencias do xene do cloroplasto chamado ''rbcL''. Este xene codifica para a subunidade grande da encima [[RuBisCO]], que é o aceptor de carbono máis importante en todos os eucariotas fotosintéticos e nas cianobacterias. É coñecida a estrutura secundaria do xene, polo que cada aminoácido da subunidade pode ser asignado á súa correspondente secuencia de ADN do xene. O xene foi elixido porque é practicamente universal en todo o reino das plantas (exceptuando só as plantas parasitas), é o suficientemente longo (1428 pares de bases), non presenta problemas de aliñación, e como é parte do cloroplasto está presente en moitas copias en cada célula. O entusiasmo por secuenciar ao ''rbcL'' recibiu un empuxe coa xenerosidade de Gerard Zurawski, que deseñou un set de [[cebador|primers]] de PCR que distribuíu gratuitamente a calquera que llo pedise. As [[árbore filoxenética|árbores filoxenéticas]] feitas con estas secuencias de ''rbcL'' tiveron unha enorme influencia na nosa visión das relacións dentro das anxiospermas, e os sistemas de clasificación actuais como o APG, [[APG II]] e o APW fan referencia a eles continuamente. En particular faise moita referencia ao traballo de Chase ''et
Unha das limitacións do ''rbcL'' como marcador filoxenético é a súa taxa de mutacións baixa. A proteína que codifica é moi definida ao nivel dos aminoácidos que codifica, e as mutacións non adoitan sobrevivir. Por tanto o xene ''rbcL'' non é útil para inferir relacións filoxenéticas entre xéneros moi emparentados. Para iso utilizáronse outros xenes cloroplastídicos.
|