Grupo Brais Pinto: Diferenzas entre revisións

É un '''escritor''' nado en 1932 en [[Cangas]] ([[Pontevedra]])<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir IndaIndo|ano=1999-|ISBN=8476802889|volume=10|páxina=83|ref=}}</ref>. Desde os dezaoito anos formou parte do consello de redacción da revista de poesía ''Alba'' xunto con [[Celso Emilio Ferreiro]]. Durante a súa estada en Salamanca para levar a cabo os seus estudos de Filoloxía Románica, colaborou coa revista ''Clavero'' e a tertulia Marabunta. Así, participou na organización de encontros culturais e diversos recitáis poéticos durante esta etapa. Estivo involucrado na formación do grupo Brais Pinto e participou en diversas publicacións. Coñecido como o poeta cósmico e do mar e incluído na [[Xeración das Festas Minervais]], de entre a súa produción destacan obras como ''[[Poema do home que quixo vivir]]'' (1958) ou ''[[Non vexo Vigo nin Cangas]]'' (1975). Recompilou tamén as ''[[Cantigas de Santa María]]'' de [[Afonso X o Sabio|Alfonso X]] (1996) e participou volumes colectivos como a obra adicada a [[Uxío Novoneyra]] ''[[Porta a Compostela]]'' (2000). Como narrador, gañou o [[Premio Eixo Atlántico]] en 2006 por ''[[Protoevanxeo do neto de Herodes]]''. Porén, centrou o seu interese na literatura infantil, etapa en que publicou obras como ''[[O león e o paxaro rebelde]]'' (1969), premiado no II [[Concurso nacional de contos infantís O Facho|Concurso Nacional de Contos Infantís o Facho]]. Foi tamén o primeiro presidente da [[Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega|Asociación de Escritores en Lingua Galega]] (AELG), recibiu premios de poesía nas Festas Minervais da Universidade de Santiago de Compostela e foi galardoado co [[Premio Antón Noriega Varela de Poesía]] e co [[Premios Irmandade do Libro|Premio Irmandade do Libro]].

Reimundo Patiño Mancebo (1936 - 1985) foi un '''pintor''' coruñés<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir Indo|ano=1999-|ISBN=8476802889|volume=13|páxinas=290-291|ref=}}</ref>. A súa infancia en [[Monforte de Lemos]] foi marcada por unha enfermidade ósea que motivou o seu interese polo debuxo —cargado de imaxes fantásticas e dinamismo— no seu estado convalecente. Fundou en [[A Coruña|Coruña]] xunto con [[Xohán Casal]] a [[Liga Nórdica]] e a [[Unión de Artistas Ceibes]]. Desenvolveu a súa a arte a partir do expresionismo e sempre intentou superar o informalismo. En 1960 colaborou coas revistas ''[[Grial (revista)|Grial]]'' e ''[[Vieiros (revista)|Vieiros]]'' e co xornal compostelán ''[[La Noche]]''. Xunto con Brais Pinto, formou parte tamén do grupo vangardista A Gadaña e cofundou e militou na Unión do Pobo Galego. Participou na renovación expresiva do [[gravado]] e da [[litografía]], así como na estampa. Ademais, foi o pioneiro no desenvolvemento da [[banda deseñada]] con ''[[O home que falaba vegliota]]'' (1972) e coa obra de influencias vangardistas ''[[2 Viaxes]]'' (1975), este último realizado en colaboración con [[Xaquín Marín]].

Xosé Fernández Ferreiro ([[Nogueira de Ramuín]] 1931 - 2015) foi '''xornalista''' e '''escritor'''<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir Indo|ano=1999-|ISBN=8476802889|volume=9|páxina=86|ref=}}</ref>. Foi licenciado en Ciencias da Información e, posteriormente, correspondente de ''ABC'', colaborador en diversas publicacións e prensa como ''Grial, Vieiros, La Vanguardia'' e ''Destino'' e redactor de ''Faro de Vigo, La Noche, El Correo Gallego'' e ''La Voz de Galicia''. Fundou o grupo Brais Pinto e cultivou a poesía e a narrativa. De entre a súa obra destacan obras como ''[[Ribeirana do Sil]]'' (1952), ''[[A morte de Frank González]]''  (1975) ou ''[[Agosto do 36]]'' ([[Premio Xerais]] de Novela 1991). Recibiu o Premio Galicia de Xornalismo en 1985.

Xosé Alexandre Cribeiro naceu en Pontevedra nunha familia ilustre e galeguista<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir Indo|ano=1999-|ISBN=8476802889|url=|volume=6|páxina=418|ref=}}</ref>. Estudou en Madrid, no Instituto de Investigacións e Experiencias Cinematográficas, e foi na propia capital onde formou parte do grupo Brais Pinto. Máis tarde, no ano 1959, recibiu un premio nas [[Festas Minervais]] de Santiago.

Bautista Goyel Álvarez Domínguez naceu en Ourense e fixo os seus primeiros estudos nese Seminario<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir Indo|ano=1999-|ISBN=8476802889|volume=1|páxina=400|ref=}}</ref>. Marchou entón a Madrid para cumprir o servizo militar obrigatorio e, durante a súa estadía na capital, decide matricularse na Universidade Complutense para estudar Letras e Filosofía. Alí estabeleceu contacto cos galegos estudantes e traballadores da capital e fundou con eles o grupo Brais Pinto, co cal pretendía ofrecer unha alternativa ao ''piñeirismo'', que tivese un maior compromiso político.

Ramón Lorenzo Vázquez naceu no concello coruñés de Ames en 1935<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir Indo|ano=1999-|ISBN=8476802889|volume=11|páxina=258|ref=}}</ref>. Foi catedrático de Filoloxía Románica na Universidade de Valladolid (1973-1977) e de Lingüística e Literatura Galegas (1981-2002) na Universidade de Santiago de Compostela, onde dirixiu o Departamento de Lengua Española e, máis adiante, o de Filoloxía Galega. Lorenzo formou parte do ILG desde a súa fundación e dirixiu, tamén, a revista ''[[Verba (revista)|Verba]]''; ademáis foi un dos impulsores da revista ''[[Dorna (revista)|Dorna]]'', da cal tamén é director.

Xosé Ramón Fernández-Oxea, mellor coñecido como ''[[Xosé Ramón Fernández-Oxea|Ben-Cho-Shey]]'', naceu en Ourense no ano 1896<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir Indo|ano=1999-|ISBN=8476802889|volume=14|páxina=293|ref=}}</ref>. Foi un creador e investigador de múltiples disciplinas, desde a sociolingüística até a arquitectura. O seu primeiro escrito, o conto ''[[Deliraba (1918)|Deliraba]]'', publicouno baixo o pseudónimo de ''[[Xosé Ramón Fernández-Oxea|Xan Fouciño]]'' en 1918. En 1921 enviárono á Guerra de África, onde comezou unha correspondencia habitual con ''[[La Zarpa]]'' e utilizou por vez primeira o pseudónimo de ''Ben-Cho-Shey''. Estes artigos os recolleu en 1985 en ''[[Crónicas de Marruecos]]''. No ano 1946 nomeárono académico correspondente da [[Real Academia Galega]]. Participou nas reunións no café Lyon D’Or e, xunto a [[Ramón Cabanillas]], presidiu nelas. Aquí comezou a súa afiliación ao grupo Brais Pinto.

Herminio Barreiro Rodríguez naceu en Sanxenxo en 1937<ref>{{Cita libro|título=Enciclopedia Galega Universal|apelidos=Ledo|nome=Bieito|editorial=Ir Indo|ano=1999-|ISBN=8476802889|volume=3|páxina=140|ref=}}</ref>. Comezou os seus estudos de bacharelato que logo simultaneou cos de mestre de Ensino Primario. Neste período tivo colaboración cun seminario de Pontevedra, ''[[Litoral (Pontevedra)|Litoral]]''. Aínda que se matriculara orixinariamente na Universidade de Santiago de Compostela, marchou a Madrid no ano 1958. Na capital, estudou Filosofía e Letras na Complutense, estabeleceu vínculos co [[Partido Comunista]] e estivo en contacto cos integrantes do grupo Brais Pinto. Entre os anos 1989 e 1992 publicou varios artigos en ''[[La Voz de Galicia]]''.