Georges Jacques Danton: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Arranxos |
Arranxos |
||
Liña 4:
== Traxectoria ==
[[Ficheiro:FR-65440_statdanton01.jpg|miniatura|339x339px|Estatua de Georges-Jacques Danton en [[Tarbes]].]]▼
O pai de Danton faleceu cando el tiña 3 anos de idade, deixando viúva a súa nai e orfos os seis fillos do matrimonio. Comezou os estudos nun pequeno seminario de Troyes, e proseguiu a súa formación escolar nos oratorios de Troyes, a pesar de que rexeitou os estudos dunha carreira eclesiástica. Proseguiu, durante seis meses, cos estudos de Dereito na facultade de [[Reims]], tras os cales obtivo a súa licenciatura. Aínda que inscrito nun despacho de avogados de [[París]], non o frecuentou coa mesma asiduidade coa que visitou os cafés, o que lle serviu para coñecer varios futuros revolucionarios
Cando comezou a [[Revolución Francesa]] en 1789, introduciuse na política con entusiasmo. Os seus discursos a miúdo eran intensos, pero adoitaba actuar con cautela. Republicano moderado fundou, en 1790, xunto con Marat, Desmoulins e outros, a «Sociedade dos Dereitos do Home e do Cidadán», coñecida como o [[Club dos Cordeliers]]. Elixido presidente dos Cordeliers foi gañando popularidade. Segundo un biógrafo, "a altura de Danton era colosal, o seu aspecto atlético, os seus trazos fortemente marcados, brutáns e desagradables, a súa voz sacudía as cúpulas dos corredores",<ref>{{cita libro|nome=R.|apelidos= Griffiths|título=The Monthly Review|data=1814}}</ref> a pesar do seu físico pouco agraciado e do seu cínico discurso, Danton posuía un carisma e unha oratoria tan brillantes que conseguía simpatizar con todos.▼
Non se converteu nunha figura relevante até a caída da monarquía, ocorrida en agosto de 1792. Como ministro do goberno provisional, inspirou e esixiu audacia, o valor que salvaría a Francia revolucionaria dos seus inimigos. Foi elixido membro da [[Convención Nacional]], na que recibiu inmediatamente os ataques dos deputados moderados, coñecidos como [[xirondinos]], que o consideraban un radical e un rival perigoso. Danton tentou conciliarse cos seus opoñentes, pero os seus esforzos foron rexeitados. Este conflito resolveuse coa caída dos xirondinos en xuño de 1793. Mentres tanto, prestou os seus servizos no Comité de Salvación Pública, o órgano executivo da República Francesa, pero fracasou estrepitosamente no seu intento de pór fin á guerra entre Francia e as monarquías europeas a través de canles diplomáticas. Finalmente, o seu aliado, [[Maximilien de Robespierre]], emerxeu como figura central do Comité. ▼
En novembro de [[1792]] foi enviado pola Convención a Bélxica polo que non estivo presente na vista do xuízo contra [[Luís XVI de Francia|Luís XVI]], pero ao ditarse a sentenza votou pola morte do rei apoiando así a Robespierre. Defendeu a anexión de [[Bélxica]] á república e a creación dun comité de salvación pública do cal foi membro preponderante.▼
▲Proseguiu, durante seis meses, cos estudos de Dereito na facultade de [[Reims]], tras os cales obtivo a súa licenciatura. Aínda que inscrito nun despacho de avogados de París, non o frecuentou coa mesma asiduidade coa que visitou os cafés, o que lle serviu para coñecer varios futuros revolucionarios: [[Camille Desmoulins]] e [[Jean-Paul Marat|Marat]], entre eles, así como a que será a súa futura esposa, Antoinette-Gabrielle Charpentier (1760-1793). Antoinette era filla dun próspero propietario dun café, e o seu dote permitiulle a Danton comprar o cargo de avogado no [[Consello do Rei]] en 1787. O matrimonio celebrouse o 14 de xuño de 1787. Tiveron catro fillos dos que sobreviviron dous: [[Antoine Danton]] e [[François Danton Georges]] e ela morreu dando a luz ao cuarto, que tamén faleceu no parto.
▲[[Ficheiro:FR-65440_statdanton01.jpg|miniatura|339x339px|Estatua de Georges-Jacques Danton en [[Tarbes]].]]
▲Republicano moderado fundou, en 1790, xunto con Marat, Desmoulins e outros, a «Sociedade dos Dereitos do Home e do Cidadán», coñecida como o [[Club dos Cordeliers]]. Elixido presidente dos Cordeliers foi gañando popularidade. Segundo un biógrafo, "a altura de Danton era colosal, o seu aspecto atlético, os seus trazos fortemente marcados, brutáns e desagradables, a súa voz sacudía as cúpulas dos corredores",<ref>{{cita libro|nome=R.|apelidos= Griffiths|título=The Monthly Review|data=1814}}</ref> a pesar do seu físico pouco agraciado e do seu cínico discurso, Danton posuía un carisma e unha oratoria tan brillantes que conseguía simpatizar con todos.
▲
▲En novembro de [[1792]] foi enviado pola Convención a Bélxica polo que non estivo presente na vista do xuízo contra [[Luís XVI de Francia|Luís XVI]], pero ao ditarse a sentenza en xaneiro de 1793, votou a favor da execución, a pesar de que anteriormente propuxera o desterrovotou pola morte do rei apoiando así a Robespierre. Defendeu a anexión de [[Bélxica]] á república e a creación dun comité de salvación pública do cal foi membro preponderante.
O 5 de setembro foi elixido deputado de París e deixou o ministerio —conservando, no entanto, a súa grande influencia nos asuntos diplomáticos—, para exercer este cargo na [[Convención Nacional (Revolución Francesa)|Convención Nacional]], onde entrou en oposición con [[Maximilien de Robespierre|Robespierre]], non tanto polas súas conviccións, que as tiñan en común, senón pola forma. Danton tentou pacificar o país e chegar a un entendemento entre [[xirondinos]] e [[xacobinos]], opúñase á continuidade do Terror, apoiando o grupo denominado dos «indulxentes»; defendeu as reivindicacións dos ''sans-culottes'', desaconsellou a execución de [[María Antonieta de Austria|Maria Antonieta]] e creou o «exército revolucionario». A ruptura entre os «dantonistas» e os xacobinos consumouse a últimos do ano 1793, período no que Robespierre tentou manter o equilibrio político do seu goberno enfrontándose aos máis radicais, así como aos máis moderados. Os xacobinos acusaron a Danton de malversación de fondos e de venderse aos monárquicos, e viuse comprometido, xunto ao seu amigo e deputado [[Fabre d'Églantine]], no escándalo da liquidación da Compañía das Indias. Por mor de todo iso, Danton viuse en perigo e fuxiu, refuxiándose en Arcis-sur-Aube.
Liña 37 ⟶ 23:
Foi condenado á morte e guillotinado o 5 de abril de 1794.
== No
{| cellspacing="0" cellpadding="4" border="1"
!'''Ano'''
| |||