|
[[Ficheiro:Roman Empire under Hadrian.png|miniatura|300px|O Imperio Romano nos tempos de Hadriano.]]
Para favorecer a fidelidade do exército, Adriano procurou recrutar as lexións nas mesmas rexións que ian defender. Co tempo, esta idea foi negativa, xa que alimentaría ideas centrífugas e cantonalistas, pero na época de plenitude imperial, os soldados sentiansesentíanse moi motivados por se encarregar da defensa dos eidos que os viran nacer.
As sublevacionssublevacións dos xudeus tiveron o seu cumio no [[132]], cunha rebelion[[revolta de bar Kokhba|revolta]] aberta en [[Xudea]], encabezada por [[Eleazar]] e [[Simón Barbar KojbaKokhba]], os cales non dubidaron en atacar a colonia romana de Elia[[Alia Capitolina]] ([[Xerusalén]]), encravada naquel territorio. Esta sublevación foi asulagada a sangue e lume no [[134]], e a ofensiva relixiosa xudía rematou.
Hadriano reforzou o papel do consello imperial (''Consilium principis'') en detrimento do Senado. A dita institución era obxecto de consulta regular e as súas decisionsdecisións faciansefacíanse públicas de tres xeitos: por medio de edictos, por decretos (sentenzas de casos xudiciais) e rescriptos (respostas a consultas). Foi neste período cando se fai público o ''Edicto Perpetuo'', obra de Salvio Xuliano, que recolliarecollía os edictos anteriores e foi unha fonte esencial de xurisprudencia.
Reformouse a admistraciónadministración pública, separando netamente os carregos civís dos militares, creandosecreándose a figura do ''advocatus fisci'', encarregadoencargado de representar o Estado nos litixios con particulares. Tamén se organizou un servizo de Correos.
Hadriano prestou especial atención ao problema sucesorio. Nomeou un primeiro candidato, pero á morte deste designou a Tito Aurelio Antonino, a quen o Senado dariadaría o nome de [[Antonino Pío]]. A partir daquel, os herdeiros designados levarianlevarían o título de [[César (titulo)|César]]. O carrego comportaba os títulos de procónsul e tribuno. Pero Hadriano non se limitou a nomear o herdeiro, senón que exixiu que este á súa vez nomeara o seu para previr continxencias. Antonio nomeou a Marco Aurelio Vero e a Lucio Vero. Os dous, co tempo, chegarían a emperadores. A sucesión imperial estaba garantida, e con ela a estabilidade.
Hadriano morreu no [[138]] e foi inhumado no [[Castelo de Sant'Angelo|monumental mausoleo]], que tras a caída do Imperio foi utilizado como fortaleza e que chegou deica os nosos días como [[Castelo de Sant'Angelo]], na beira do [[río Tíber]].
| 