Togo: Diferenzas entre revisións

En decembro de 1961, os líderes dos partidos da oposición foron arrestados acusados ​​de preparar unha conspiración contra o goberno. Publicouse un decreto sobre a disolución dos partidos da oposición. Olympio intentou reducir a dependencia de Francia establecendo unha cooperación cos [[Estados Unidos]], Reino Unido e Alemaña. Tamén rexeitou os intentos dos soldados franceses que se desmobilizaron despois da [[Guerra de Independencia de Alxeria|Guerra de Alxeria]] e intentaron obter unha posición no exército do Togo. Estes factores finalmente levaron a un golpe militar o 13 de xaneiro de 1963, durante o cal foi asasinado por un grupo de soldados baixo a dirección do Sarxento [[Gnassingbé Eyadéma]].<ref name="ellis93">{{cite journal | last = Ellis | first = Stephen | title = Rumour and Power in Togo | journal = Africa: Journal of the International African Institute | volume = 63 | issue = 4 | pages = 462–476 | publisher = Cambridge University Press | year = 1993 | jstor = 1161002 }}</ref> Declarouse en Togo o estado de urxencia.

 

 

Exactamente catro anos máis tarde, o 13 de xaneiro de 1967, [[Eyadéma Gnassingbé]] derrocou a Grunitzky nun golpe sen sangue e asumiu a presidencia. Dende entón o país está dominado polos militares de forma ininterrompida. Creou a [[Rally of the Togolese People|Unión do Pobo Togolés]], prohibiu as actividades doutros partidos políticos e introduciu un sistema unipersonal en novembro de 1969. Foi reelixido nas eleccións xerais do Togo de 1979 e 1986. En 1983, presentouse o programa de [[privatización]] e en 1991 permitíronse outros partidos políticos. En 1993, a UE conxelou a alianza, describindo a reelección de Eyadéma en 1993, 1998 e 2003, como unha toma do poder. En abril de 2004, en Bruxelas realizáronse conversacións entre a Unión Europea e Togo sobre a continuación da cooperación. Eyadéma Gnassingbé morreu de súpeto o 5 de febreiro de 2005 logo de 38 anos de poder, a ditadura máis longa de calquera ditador en África. O inmediato nomeamento do seu fillo, [[Faure Gnassingbé]], como presidente provocou a condena internacional xeneralizada, salvo de Francia. Algúns líderes africanos elixidos democráticamente como [[Abdoulaye Wade]] de [[Senegal]] e [[Olusegun Obasanjo]] de [[Nixeria]] apoiaron o movemento, creando así unha fenda dentro da Unión Africana.<ref name="bbc.co.uk">[http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14106781 BBC News – Togo country profile – Overview]. Bbc.co.uk (11 de xullo de 2011). Retrieved on 26 de marzo de 2012.</ref> Gnassingbe deixou o poder e celebrou eleccións, que gañou dous meses máis tarde. A oposición declarou que os resultados das eleccións eran fraudulentos. Os acontecementos do 2005 levaron a re-cuestionar o compromiso coa [[democracia]] que Togo contraira nun intento de normalizar as relacións coa [[Unión Europea]], que cortou a axuda en 1993 pola incerteza da situación dos dereitos humanos. Ademais, ata 400 persoas morreron pola violencia política en torno ás eleccións presidenciais, segundo a [[Nacións Unidas | ONU]]. Cerca de 40.000 togoleses fuxiron a países veciños. [[Faure Gnassingbé]] foi reelixido en [[Eleccións presidenciais togolesas de 2010 | 2010]] e en [[Eleccións presidenciais togolesas de 2015 | 2015]]. A finais de 2017, estalaron as protestas antigubernamentais en Togo, as máis grandes desde 2005. Esixían a renuncia de Gnassingbé, que forma parte dunha familia que din que estivo no poder demasiado tempo. A ONU condenou a represión resultante das forzas de seguridade togolesas e o ministro de Asuntos Exteriores de [[Gambia]], Ousainou Darboe, tivo que emitir unha corrección logo de dicir que Gnassingbé debería renunciar.<ref>{{Cite news|url=https://www.reuters.com/article/us-togo/togos-president-gnassingbe-should-resign-immediately-gambian-foreign-minister-idUSKBN1CS1W7|title=Gambian ministry says up to Togo to resolve crisis|last=Farge|first=Emma|date=2017-10-23|work=Reuters|access-date=2017-10-26|publisher=Thomson Reuters}}</ref>