Gustave Moreau: Diferenzas entre revisións

Gustave Moreau era dunha familia burguesa que non puxo obstáculos á súa vocación artística. En [[1888]] entrou na Academia das Belas Artes en París e foi profesor de pintores que logo foron célebres, como [[Henri Matisse]], [[Albert Marquet]] e [[Georges Rouault]]. Viaxou a [[Italia]] no ano [[1841]], e logo volveu entre [[1857]] e [[1859]] para copiar os mestres italianos. Faleceu aos setenta e dous anos de idade. Foi sepultado no cemiterio parisiense de [[Montmartre]]. Á súa morte deixou como legado o seu taller, que se converteu no museo Gustave Moreau, inaugurado o [[13 de xaneiro]] de [[1903]]. Apuntouse para a [[guerra franco-prusiana]] do [[1870]], pero non pudopuido quedar por causa da súa [[reuma]].

Nas primeiras obras de Moreau son destacables as influencias de [[Ingres]], no tratamento da anatomía, especialmente masculina, e de [[Eugène Delacroix|Delacroix]], en canto á elección de temáticas exóticas, a través dado súaseu mentor Théodore ChasseriauChassériau, quen fora discípulo de ambos. Co tempo, a obra de Moreau vai concedendo menor importancia á liña e máis ao colorido. Da súa última etapa, consérvase no museo Moreau unha serie de acuarelas que a crítica contemporánea considera moi próximas á abstracción.

O mundo de Moreau está poboado de adolescentes andróxinos e mulleres fascinantes e perversas (como a ''Salomé do seu cadro'' A aparición, pero tamén ''[[Dalila]] ou Deyanira''),. Mostra tamén unha certa predilección polo monstruoso. É patente o seu interese polo oriental tanto na elección dos temas como na ambientación decadente dos seus cadros (Xúpiter e Sémelle, por exemplo, evoca poderosamente a arte da [[India]]).

Non frecuentou moito os temas cristiáns, aínda que en [[1862]] pintou, por encargo, un ''Via crucis'' para a igrexa de Notre-Dame-de-Decazeville. Con todo, dous temas da iconografía cristiá son recorrentes na súa obra: o da Piedade e o de San Sebastián. É destacable tamén un cadro relixioso bastante tardío, ''A flor mística'' (cara a 1890), de carácter alegórico, no que a flor da Igrexa aliméntasese alimenta do sangue dos mártires.