Afonso X o Sabio: Diferenzas entre revisións

Xa maior, mandou chamar á súa Corte a [[trobador]]es como o [[Xénova|xenovés]] que escribía en [[occitano]] e galego-portugués [[Bonifaci Calvo]], os [[Cataluña|cataláns]] [[Arnaut Catalán]] e [[Cerverí de Girona]], os franceses [[Guiraut Riquer]] e [[Peire Cardenal]] e os [[Galicia|galegos]] [[Airas Nunes]], [[Pero da Ponte]] e [[Afonso Eanes do Coton]]; tamén houbo poetas hispanohebreos famosos que lle dedicaron eloxgioseloxios en verso, como o toledano [[Todros Abulafia]], autor dun vasto [[cancioneiro]] composto durante o seu reinado, aínda non traducido ao español. Até [[Giovanni Boccaccio]] úsao como personaxjepersonaxe central no primeiro conto da última xjornadaxornada do seu ''[[Decamerón]]'', onde alabalouva a súa xenerosidade.<ref>''Cf''. Carlos Alvar, ''La poesía trovadoresca en España y Portugal''. Madrid: Editorial Planeta, Real Academia de Buenas Letras, 1977 e Joseph F. O'Callaghan, ''The Learned King: The Reign of Alfonso X of Castile''. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993.</ref>

A intervención do rei foi ás veces directa e ás veces indirecta, pero indudabelmente foi sen dúbida o arquitecto destas obras:

Afonso convocou para este labor a un conxunto de sabios en linguas [[idioma hebreo|hebrea]], [[idioma árabe|árabe]] e [[latín|latina]], cos que formou o seu ''scriptorium'' real, coñécidocoñecido de forma imprecisamenteimprecisa como [[Escola de Tradutores de Toledo]]. Contou coa colaboración de [[Cristianismo|cristiáns]], [[Xudaísmo|xudeus]] e [[musulmán]]s, que desenvolveron un importante labor científico ao rescataren textos da antigüidade e ao traducir textos árabes e hebreos ao latín e ao castelán. Estes traballos habilitarían definitivamente ao castelán como lingua culta, tanto no ámbito científico como no literario. Desde o seu reinado, ademais, utilizarase como lingua da chancelería real fronte ao [[latín]], que era a lingua de uso regular na diplomacia rexia de Castela e de León.