|
Toda a súa educación foi militar e salientou na loita contra os persas, e toda a súa carreira estivo unida a [[Galerio]], amigo persoal.
Coa morte de [[Constancio Cloro]] e a proclamación polas tropas do seu fillo [[Constantino]] como emperador, e a proclamación de [[Maxencio]] no canto do seu pai [[Maximiano]], quen tería que abdicar. Pero este negouse, de xeito que nun mesmo intre había sete altos maxistrados, entre augustos e césares, para o goberno do Imperio, cada quen sen recoñecer o seu contrario. Esta situación estaba a piques de malograr toda a obra de [[Diocleciano]] e a súa tetrarquia. Para iso [[Galerio]], como emperador decano e garante do sistema, convocou o cumio de ''Carnuntun'' no 308. Mais nesa reunión non se acordou unha solución definitiva, senón que se nomeou a [[Constantino]] e [[Maxencio]] para a parte occidental do Imperio, mentres que para o Oriente subiu a emperador Licinio e mais [[Maximino Daya]], sobriño de [[Galerio]].
As loitas entre os distintos augustus e césares foi xa inmediata para facerse co poder. En Occidente, Constantino venceu a Maxencio na batalla da [[Ponte Milvio]] no ano 312.
Pola súa parte, Licinio, quen fora nomeado augustus sen pasar previamente polo titulotítulo de césar, non era moi ben aceptado, e dende o goberno da [[Pannonia]], [[Ilyria]] e [[Rethia]] asociouse a Constantino para que fora el quen acabara con Maxencio e conquistara Italia, tal e como se lembrara na xuntanza de Carnutum onde Maxencio foi declarado inimigo publico, a pesar de recoñecer os seus dereitos ao trono. Casou coa irmá de Constantino, [[Constancia]] e xuntos publicaron o famoso [[Edicto de Milán]] (Mediolalum), onde se daba liberdade relixiosa e se devolvíadevolvían os bens aá Igrexa Católica, e que na práctica veu a ser o recoñecemento do cristianismo no imperio, non a relixión oficial.
No ano 311 morre [[ Galerio]] e Maximino II Daza e mais Licinio atoparonse no Bosforo para se repartir os territorios de Galerio. Mais esta división, coa morte de Maxencio en Occidente, levou o enfrontamento no Oriente, sendo as tropas de Maximino Daza derrotadas dende ''Byzantium a Tarsus'' no ano 313, e Maximino morreu entre tormentos. Licinio quedara encargado dodos fillos de Galerio e mais a súa esposa, pero o trato que lles doudeu obrigounos a fuxir aá corte de Maximino Daza, quen unha vez derrotado, quedaron nunha total indefensiópnindefensión, e foron capturados e mortos en Tesalonica, quedando deste xeito Licinio coma unicoúnico emperador en Oriente, do mesmo xeito que Constantino o era en Occidente.
Mais a partirespartir do ano 320 escomenzaroncomezaron a percibirse as diferenciasdiferenzas entre eles, que se manifestaron entre outros aspectos no tratamento que se lle deu ao problema cristián, xa que mentres en occidente os cristiáns alcanzaran postos relevantes na Administración, en oriente continuaban a ser perseguidos e reprimidos a pesar da grande influencia que conquistara a Igrexa de [[Alexandria]]. A presión que se fixo sobre Constantino para rematar con este estado de cousas foi moi grande, mais tivo que deixalo temporalmente debido aá ameaza dos barbarosbárbaros na fronteira danubiana. Constantino derrotou os barbarosbárbaros na [[Panonia]] e na [[Tracia]] e amosou a Licinio o poder militar do emperador de Occidente e o levou a aceptar o nomeamento dos seus respectivos fillos [[Crispo]] por Constantino e [[Liciniano]] por parte de Licinio coma césares.
Licinio perdera a iniciativa e tivo que facer fronte no seu propio entornocontorno a Valente, o seu xefe militar, a quen doudeu morte despois de nomealo augusto. No ano 324 o enfrontamento se fixofíxose inevitábel nunhas circunstancias que favorecían en todo a Constantino, quen venceu en Adrianopolis, Crisopolis e Bizancio, mentres Crispo, desfacia a flota de Licinio no Helesponto, onde finou Liciniano.
Seguramente por intersecciónintervención da súa esposa Constancia, irmánirmá de Constantino, se lle perdonouperdoou a vida a Licinio, quen foi exiliado e posto baixo arresto en Thesalonica, pero o contumaz Licinio escomenzacomeza a intrigar contra Cosntantino, quen desta vez mandouno axusticiaraxustizar na primavera do ano 325.
Remata deste xeito o goberno de Diocleciano e un só emperador volve a mandar en toda a extensión do Imperio. Corenta anos de tetrarquía o Imperio Colexiado quedaran atrás para sempre.
|
