Margaret Thatcher: Diferenzas entre revisións

Thatcher foi a PrimeiroPrimeira MinistroMinistra británica cun mandato máis longo desde [[William Ewart Gladstone|William Gladstone]], e ten o período continuo máis longo no ministerio desde [[Lord Liverpool]] a principios do século dezanoveXIX. Tamén é a única muller que serviu como PrimeiroPrimeira MinistroMinistra, unha das dúas únicas en liderar un partido político importante no Reino Unido ou ter unha das catro ''Great Offices of State'' (postos principais dun goberno). Margaret Thatcher éfoi unha das políticas británicas máis significativas na historia política recente do Reino Unido e globalmente. Tamén éfoi unha das políticas que máis divisións creou, sendo eloxiada e detestada entre osas diferentes partes do espectro político.

'''Margaret Hilda Roberts''' naceu na localidade de [[Grantham]], en [[Lincolnshire]], [[Inglaterra]]. O seu pai era [[Alfred Roberts]], quen posuía unha tenda de consumibles na vila, estaba en activo na política local (servindo como [[concelleiro]]), e foi un [[Metodismo|metodista]] [[laico]]. Roberts viña dunha familia liberal pero permaneceu -como era costume no goberno local- como independente. Perdeu o seu posto de concelleiro en [[1952]], despois de que o [[Partido Laborista (Reino Unido)|partido Laborista]] gañase a súa primeira maioría municipal en Grantham en [[1950]]. A súa nai foi Beatrice Roberts (nada Stephenson) e tivo unha irmá, Muriel ([[1921]]-[[2004]]). Thatcher creceu como unha devota metodista e permaneceu [[cristiá]] durante toda a súa vida<ref>[http://www.wathcesa.com/articles/Margaret_Thatcher Artigo] en www.wathcesa.com {{en}}.</ref>.

Thatcher formouse academicamente na escola feminina Kesteven e, subsecuentemente, foi á institución educativa de [[Somerville]], na [[Universidade de Oxford]] en [[1944]] para estudar [[química]]. Converteuse en presidenta da Asociación Conservadora da Universidade de Oxford en [[1946]], a terceira muller en acceder o posto. Acadou un grao de segunda clase e traballou como investigadora química para ''British Xylonite'' e despois para ''J. Lyons and Co.'', onde axudou a desenvolver métodos para a conservación de [[xeado]]s. Tamén foi membro da Asociación de Traballadores Científicos.

Nas eleccións xerais do Reino Unido de [[1950]] e [[1951]], Margaret Roberts loitou con Dartford por unha praza laborista, e foi nese momento a muller conservadora máis nova candidata ao ministerio. Mentres militaba no partido conservador en [[Kent, Inglaterra|Kent]], coñeceu a [[Denis Thatcher]], un alto executivo da industria petrolífera, co que casou en [[1951]]. Denis pagou os estudos da súa muller como ''barrister'' (avogada en dereito tributario). Margaret licenciouse como avogada en [[1953]], o mesmo ano en que naceron os seus fillos xemelgos [[Carol Thatcher|Carol]] e [[Mark Thatcher]]. Como avogada especializouse en leis tributarias.

Entón Thatcher empezou a buscar un escano conservador seguro, (o seu marido xa era membro) e foi rexeitada por pouco como candidata por [[Orpington]] en [[1954]]. Houbo algúns rexeitamentos máis antes de ser seleccionada por [[Finchley]] en abril do [[1958]]. Gañou facilmente o escano nas eleccións do [[1959]] e tomo posesión do seu escano na [[Cámara dos Comúns do Reino Unido|Cámara dos Comúns]]. Inusualmente, no seu primeiro discurso tivo o respaldo dos membros privados nun proxecto de lei para forzar que os concellos locais mantivesen ''meetings'' en público, o cal prosperou. En [[1961]] foi en contra da liña de voto do seu partido para a restauración do azotamento.

Thatcher foi unhaun dos poucos membros do parlamento en apoiar a proposición de Lei de [[Leo Abse]] para descriminalizar a [[homosexualidade]], e votou a favor da proposición de Lei de [[David Stell]] para legalizar o [[aborto]]. Mostrouse en contra da [[pena capital]] e votou en contra de facer os [[divorcio]]s máis fáciles e alcanzables. Labrouse a súa carreira como interlocutora en conferencias en [[1966]], cun ataque duro ás políticas de elevados impostos do goberno laborista, facendo avances «non só contra o [[socialismo]], senón en contra do [[comunismo]]». Gañouse unha promoción no [[gabinete na sombra]] como interlocutora de combustibles en [[1967]], despois foi promovida a transportes e finalmente a educación antes das eleccións do ano [[1970]].

Logo da derrota dos conservadores nas eleccións do [[1974]], foi trasladada de novo á secretaría de medio ambiente na oposición. Nesta posición, prometeu abolir o sistema actual de recollida de impostos, que servían para pagar os servizos do goberno local, o que resultou unha política popular dentro do partido conservador. Thatcher estaba de acordo con Sir [[Keith Joseph]] e o Centro de estudos para política en que o goberno de Heath perdera o control da [[política monetaria]] -e tiña un rumbo incorrecto-, o que seguiu co seu cambio de política en [[1972]]. Despois de que o seu partido perdese as segundas eleccións de [[1974]], Joseph decidiu arrebatar o liderado a Heath, aínda que máis tarde se retirou. Entón Thatcher decidiu que debería entrar na carreira para liderar o partido conservador en [[1975]] en nome da facción de Joseph e o centro de estudos para política. Inesperadamente na primeira votación gañou a Heath, forzándoo a dimitir do liderado. Nunha segunda votación, ela derrotou ao sucesor preferido de Heath [[William Whitelaw]] por 146 votos a 79, e converteuse na líder do partido conservador o [[11 de febreiro]] de [[1975]]. Thatcher nomeou a Whitelaw como o segundo de abordo. Heath permaneceu resentido con Thatcher ata o final da súa vida polo que percibiu como unha deslealdade cara a el.

{{cita|Os rusos están inclinados cara a dominación do mundo, e están adquirindo rapidamente os medios para converterse na nación imperial máis poderosa que o mundo vexa. Os homes do [[PolitburoPolitburó]] soviético non teñen que preocuparse dos altibaixos da opinión pública. Eles ponpoñen as armas antes que a manteiga, mentres que nós pomos calquera cousa antes que as pistolas.}}

Thatcher nomeou moitos dos seguidores de Heath ao gabinete da oposición, durante todas as súas administracións buscou ter un gabinete que reflectise o amplo rango de opinións que había no partido conservador. Isto foi verdadeiramente certo no período entre [[1976]] e [[1979]] no que ela gañou o liderado como unha candidata segundoxénita e tiña pouco poder de base por ela mesma dentro do partido. Thatcher tiña que actuar con cautela para converter o partido conservador ás súas crenzas [[Escola monetarista|monetaristas]]. Reservouse o soporte de Heath para a devolución do goberno para [[Escocia]]. Nunha entrevista en Selecta Television no programa ''World in Action'' en xaneiro do 1978, ela dixo «a xente esta realmente preocupada por se este país pode ser alagado por xente cunha cultura diferente», xurdindo unha controversia particular naquel tempo<ref>[http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=103485 Arquivo] en www.margaretthatcher.org {{en}}.</ref>. Recibiu 10.000 cartas de agradecemento por sacar o tema e os conservadores gañaron aos laboristas nas enquisas de opinión, para ambos os partidos o 43 % antes do discurso un 48 % para os conservadores e un 39 % para os laboristas inmediatamente despois<ref>John Campbell, ''Margaret Thatcher: The Grocer's Daughter'' (Jonathan Cape, 2000), p. 400.</ref>.

Durante as eleccións xerais do ano 1979, a maioría das enquisas de opinión mostraban que os votantes preferían a [[James Callaghan]] como Primeiro Ministro ata cando o partido conservador se mantiña como líder nas enquisas. O goberno laborista tiña dificultades coas disputas industriais, as folgas, o alto desemprego e o colapso dos servizos públicos durante o inverno do 1978-1979, alcumou o inverno como «O inverno do malestar». Os conservadores usaron pósters durante a campaña con slogans como «Laborista non está funcionando»<ref>[http://www.bbc.co.uk/education/asguru/generalstudies/culture/07advertising/pop07a.shtml Arquivo en www.bbc.co.uk]</ref> para atacar o récord do goberno en materia de desemprego e o seua sobresúa regulación do mercado laboral.

O goberno laborista de [[James Callaghan]] sentiu logo dundunha exitosa [[moción de censura]] no verán de [[1979]] e nas eleccións xerais de 1979 os conservadores gañaron a maioría de 44 escanos na [[Cámara dos Comúns]] e Margaret Thatcher converteuse na primeira muller do Reino Unido en ser Primeira MinistroMinistra. Ao chegar ao 10 de Downing Street, dixo unha cita de [[Francisco de Asís|San Francisco de Asís]]:

Thatcher converteuse na primeira muller en ser Primeira Ministra o [[4 de maio]] de [[1979]], cun mandato para investirinverter o declive económico do Reino Unido e reducir o papel do estado na economía. Thatcher estaba indignada polo punto de vista contemporáneo dos funcionarios, xa que o seu traballo foi para manexar o declive económico do Reino Unido desde os días do [[Imperio Británico]], e quería que o país afirmásesese afirmase nun nivel máis alto de influencia e liderado en [[relacións internacionais]]. Foi unha compañeira da almaCompartía [[Filosofía|filosóficafilosofía]] decon [[Ronald Reagan]], elixido en 1980 nos [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]], e en menor grao decon [[Brian Mulroney]], quen foi elixido en 1984 en [[Canadá]]. Parecía durante bastante tempo que o conservadorismo podería ser a filosofía dominante na maioría dos países de fala inglesa nese momento.

En [[1981]], un número de prisioneiros do [[IRA Provisional]] ou [[IRA]] e a Armada de Liberación Nacional irlandesa na prisión Maze de [[Irlanda do Norte]], coñecida en [[Irlanda]] como 'Long Kesh' (o seu nome anterior), empezaron unha folga de fame para recobrar o status de [[Preso político|presos políticos]], o cal lles fora revogado cinco anos antes baixo o goberno laborista precedente. [[Bobby Sands]], o primeiro dos folguistas, foi elixido como un membro dedo Parlamento para a constitución de Fermanagh e Sud Tyrone poucas semanas antes morrer. Thatcher ao principio rexeitou con contundencia a devolver o status político aos prisioneiros republicanos, declarando como ben se recorda que «Un crime é un crime; non é política.» Con todo, despois de que nove homes máis morresen de fame e a folga finalizase, e fronte ao crecente enfado en ambas as partes da fronteira e a un malestar civil xeneralizado, fóronlles restablecidos aos prisioneiros paramilitares algúns dereitos relacionados co status político.

Como monetarista, Thatcher púxosepuxo en camiñomarcha en usunha política económica incrementando a taxa de interese para frear a crecida de provisións de diñeiro e, deste xeito, baixar a inflación. Tiña preferencia polos impostos indirectos sobre as taxas sobre a renda, e o [[IVE]] aumentou bruscamente ata o 15 %, cun resultado actual de incremento a curto prazo da inflación. Estas accións danaron aos negocios -especialmente ao sector manufactureiro- e o desemprego rapidamente pasou a cifra de dous millóns, dobrando o paro de desempregados do anterior goberno laborista.

Na [[Arxentina]] dos anos 1980 unha xunta militar tiña o poder e estaban entusiasmados con dar a volta á súa impopularidade, estendida polo estado económicoprovocada pobrepola polopobreza calque estaba pasandoexperimentando o país. O [[2 de abril]] de [[1982]], re-ocuparon as [[Illas Malvinas]], a única invasión de territorio británico desde a [[Segunda Guerra Mundial]]. Arxentina [[Historia das Illas Malvinas|reclamaba as illas]] desde unha disputa en 1830 no seu asentamento. En poucos días, Thatcher enviou unha forza naval para recuperar as illas. A pesar da gran dificultade loxística, a forza naval tivo éxito, resultando unha onda de entusiasmo [[Patriotismo|patriótico]] e de apoio para ela, nun tempo en que a súa popularidade baixara desde que servía como Primeira Ministra.

O 'factor Falklands', xunto cos sinais de recuperación económica a principios de 1983, axudoaxudou enormemente á causa do goberno. O partido laborista estaba dividido, e había unha nova pelexa polo centro político, oa Alianza liberal SDP, formadoformada por un pacto electoral entre o partido Social Democrático e o partido Liberal. Con todo, este agrupamento de cohesión incerta fallou no intento de avanzar, aínda que brevemente liderou as enquisas de opinión. Nas eleccións xerais do Reino Unido de 1983, os conservadores gañaron o 42,4% dos votos, o partido laborista o 27,6% e a Alianza un 25.4% dos votos. Aínda que a proporción dos votos conservadores caeu lixeiramente (1.5%) desde 1979, o voto laborista caera un (9.3%) e a gran distancia co segundo partido foi traducido polo sistema británico de [[escrutinio uninominal maioritario]] dentro da maioría esmagadora conservadora. Baixo o mandato de Margaret Thatcher, os conservadores gañaran cunha maioría de 144 por encima doutros partidos, a maioría máis folgada lograda por un candidato desde [[1935]].

Thatcher estaba comprometida a reducir o poder dos sindicatos, pero a diferenza que o goberno de Heath, adoptou unha estratexia de cambios graduais en lugar dun só xesto. Algúns sindicatos chamaron á [[folga]] en defensa dos seus dereitos a representar aos traballadores{{Cómpre referencia}}, pero todas esas accións non tubotiveron ningún éxito efectivo para facer cambiar a política. Gradualmente, as reformas de Thatcher reducían o poder e a influencia das unións de traballadores, os sucesivos cambios na lexislación restrinxían os mandatos permitidos dos representantes dos sindicatos máis difícil. Os cambios foron principalmente enfocados a previr osa recorrencia das accións industriais de grande escala do pasado, pero tamén intentabaintentaban asegurar que as consecuencias para os participantes fosen severas se se tomaba unha acción nun futuro. Tatcher reivindicaba que as reformas tamén ían dirixidas a democratizar os sindicatos e devolver o poder aos seus membros. As medidas máis significantes foron para evitar que os piquetes pechasen tendas ou intentasen facer unha baixada na produción facéndoo ilegal. Ademais, outras leis prohibían as votacións no lugar de traballo e obrigaba a votar por correo.