Arte da Idade Moderna: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Liña 23:
 
O mantemento da tradición gótica, das características locais ou a maior ou menor influencia dos núcleos [[Estado borgoñón|flamengo-borgoñón]] ou [[Renacemento italiano|italiano]] caracterizou a diversidade da produción artística europea durante todo o período. Boa parte da produción arquitectónica de finais do XV e comezos do século XVI efectuouse con estilos nacionais que supoñen unha evolución natural do gótico, como o [[plateresco]] ou [[gótico isabelino|isabelino]] (de debatido deslindamento) e o [[estilo Cisneros]] en [[Coroa de Castela|Castela]];<ref>[[Jonathan Brown]]: «España na era das exploracións: Unha encrucillada de culturas artísticas», en ''Reyes y mecenas'' (catálogo da exposición, Museo de Santa Cruz de Toledo, 1999), páx. 113-114:
{{cita|A práctica de dar aos diversos estilos artísticos os nomes dos monarcas reinantes aplicouse ao parecer por vez primeira, á arte francesa dos séculos XVII e XVIII, en que a maior parte da produción artística saía dos talleres reais. Esta forma de patronazgo sistemático, efecto secundario do absolutismo establecido por Luís XIV, non estaba ao alcance doutros monarcas menos poderosos de fins da Idade Media e o Renacemento, que tiñan que *regatar o poder cos seus vasalos. Así pois, en España, como no resto da Europa do século XV, a uniformidade foi a excepción tanto na arte como na política. A amálgama artística do período isabelino, ademais, foi de singular riqueza, reflectindo tres influencias: un estilo tardogótico con orixe en Alemaña e Países Baixos, un estilo clasicista procedente de Italia e o estilo islámico da poboación mourisca e mudéxar da propia Península Ibérica. Coexistiendo a miúdo nos mesmos monumentos, estas correntes estilísticas foron aplicadas á creación dunha arte complexa e peculiar.}}</ref> e o [[estilo Tudor]] ou [[gótico perpendicular]] en [[Inglaterra]], que evolucionou á [[arquitectura isabelina]] de finais do XVI e comezos do XVII, xa fortemente influída polos novos modelos renacentistas italianos. O [[arco oxival]] gótico e as floridas [[bóveda de crucería|crucerías]] foron substituídos polo [[arco de medio punto]], a [[cúpula]] e os elementos [[arquitrabe|arquitrabados]] que recordaban a Roma ([[frontónFrontón (arquitectura)|frontóns]]s, [[friso]]s, [[cornixa]]s, [[Orde arquitectónica|ordes clásicas]]). Ata se impuxo a decoración a base dos [[grotesco]]s recentemente descubertos na [[Domus Aurea]] de [[Nerón]].
 
En pintura e escultura, o gusto nórdico predominou fronte ao italiano ata comezos do século XVI na maior parte de Europa Occidental, o que explica o éxito de artistas como os [[Juan de Colonia|Colonia]], os [[Familia Egas|Egas]], [[Gil de Siloé]], [[Felipe Bigarny]], [[Rodrigo Alemán]] ou [[Michel Sittow]] (proveniente dun lugar tan afastado como o Báltico [[Liga Hanseática|Hanseático]]); aínda que o influxo de Italia tamén se deixou sentir, como demostra o periplo europeo de escultores italianos como [[Domenico Fancelli]] e [[Pietro Torrigiano]] (menos significativa foi a emigración de pintores italianos, posto que é fácil importar pintura, pero é máis fácil importar ao escultor que ás esculturas) e as aprendizaxes en Italia de pintores franceses e españois como [[Jean Fouquet]], [[Pedro Berruguete]] ou [[Fernando Yáñez de la Almedina|Yáñez de la Almedina]]. Pero nin sequera nesas primeiras décadas do século XVI pode dicirse que se producise unha identificación do italianismo renacentista a comparar ou imitar co canon florentino-romano ou «paradigma vasariano» (que é o que terminou fixando no gusto clasicista perpetuado nos séculos posteriores).<ref>[[Fernando Checa Cremades|Fernando Checa]]: «Poder y piedad: patronos y mecenas en la introducción del Renacimiento en España», en ''Reyes y mecenas'', ''op. cit.'', páxs. 21 y 22: