Anticorpo: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
|||
Liña 1:
[[Ficheiro:Inmunoglobulina.png|miniatura|320px|[[Molécula]] de inmunoglobulina coa súa típica forma de Y. En azul obsérvanse as [[Cadea pesada de inmunoglobulina|cadeas pesadas]] con catro dominios Ig, mentres que en verde se mostran as [[cadea lixeira de inmunoglobulina|cadeas lixeiras]]. Entre o pé do Y (fracción constante, Fc) e os brazos (Fab) existe unha parte máis delgada coñecida como "rexión bisagra".]]
Os '''anticorpos''' (tamén coñecidos como '''inmunoglobulinas''', abreviado Ig) son [[glicoproteína]]s de tipo [[gammaglobulina]], a fracción de [[globulina]]s máis abundante no [[plasma sanguíneo]]. Poden encontrarse en forma soluble no [[sangue]] ou noutros fluídos corporais dos [[vertebrado]]s, ou poden estar inseridos na [[membrana plasmática]], onde actúan como [[receptor celular|receptores]] nos [[Linfocito B|linfocitos B]] e son empregados polo [[sistema inmunitario]] para
Un anticorpo típico está constituído por unidades estruturais básicas, cada unha delas con dous grandes [[cadea pesada de inmunoglobulina|cadeas pesadas]] e dúas [[cadea lixeira de inmunoglobulina|cadeas lixeiras]] de menor peso molecular. A molécula de anticorpo ten forma de Y; os extremos dos brazos do Y son o fragmento Fab por onde se une ao antíxeno; o pé do Y é o fragmento Fc. As moléculas dos anticorpos poden aparecer por separado, como [[monómero]]s, ou asociarse entre si formando [[dímero]]s con dúas unidades ou pentámeros con cinco unidades. Os anticorpos son sintetizados por un tipo de [[leucocito]] denominado [[linfocito B]] ou célula B. Existen distintas tipos de anticorpo, chamados [[isotipo (inmunoloxía)|isotipos]], diferenciados pola forma da cadea pesada que presenten. Coñécense cinco clases de isotipos en [[mamíferos]] que desempeñan funcións diferentes, contribuíndo a dirixir a resposta inmune axeitada para cada distinto tipo de corpo estraño que encontran, que son: [[IgA]], [[IgD]], [[IgE]], [[IgG]] e [[IgM]].<ref name=Market>Eleonora Market, F. Nina Papavasiliou (2003) [http://biology.plosjournals.org/perlserv/?request=get-document&doi=10.1371/journal.pbio.0000016 ''V(D)J Recombination and the Evolution of the Adaptive Immune System''] [[PLoS Biology]]1(1): e16.{{doi|10.1371/journal.pbio.0000016}}</ref>
Liña 20:
[[Ficheiro:Rockefeller University.JPG|miniatura|300px|Universidad Rockefeller (antigo Instituto), onde se desenvolveron boa parte dos avances no estudo dos anticorpos.]]
A finais da década de 1930 [[John Marrack]] examinou as propiedades bioquímicas das unións antíxeno-anticorpo.<ref>{{cita libro|apelidos=Marrack|nome=JR|título=Chemistry of antigens and antibodies |edición=2nd ed.| ano=1938|editorial=His Majesty's Stationery Office| localidade=London|isbn=|oclc=3220539}}</ref> Logo, na década de 1940 tivo lugar o seguinte avance de importancia, cando [[Linus Pauling]] confirmou a teoría da chave e a pechadura proposta por Ehrlich mostrando que as interaccións entre anticorpos e antíxenos dependían máis da súa forma que da súa composición química.<ref>{{Cita web |url=http://profiles.nlm.nih.gov/MM/Views/Exhibit/narrative/specificity.html|título=The Linus Pauling Papers: How Antibodies and Enzymes Work| dataacceso=5 de xuño de 2007}}</ref> En [[1948]], [[Astrid Fagreaus]] descubriu que os [[linfocito B|linfocitos B]] transformados en [[célula plasmática|células plasmáticas]] eran responsables da produción de anticorpos.<ref>{{cita publicación periódica|autor=Silverstein AM |título=Labeled antigens and antibodies: the evolution of magic markers and magic bullets |revista=Nat. Immunol.|volume=5|número=12|páxinas=
Os seguintes traballos de investigación concentráronse na caracterización da estrutura molecular dos anticorpos:
Liña 199:
Outro mecanismo que xera diversidade nos anticorpos ten lugar nos linfocitos B maduros. Trala activación por antíxeno, os linfocitos B comenzan a [[División celular|proliferar]] rapidamente. Nestas células en rápida división, os xenes que codifican os dominios variables das cadeas pesadas e lixeiras sofren unha gran taxa de [[mutación|mutación puntual]] mediante un proceso chamado hipermutación somática. Esta produce aproximadamente o cambio dun [[nucleótido]] por xene variable e célula en cada división celular.<ref name=diaz /> Como consecuencia, calquera célula filla dunha liña de linfocitos B adquire unha lixeira diferenza na secuencia de aminoácidos dos dominios variables das súas cadeas de anticorpos.
A hipermutación somática serve para incrementar a diversidade do reservorio de anticorpos e inflúe na [[afinidade (química)|afinidade]] da unión entre o antíxeno e o anticorpo.<ref>{{cita publicación periódica|autor=Honjo T, Habu S|título=Origin of immune diversity: genetic variation and selection|revista=Annu Rev Biochem|volume=54|número=|páxinas=803–30|ano=1985|pmid=3927822|doi=10.1146/annurev.bi.54.070185.004103}}</ref> Algunhas mutacións puntuais terminarán por producir anticorpos que teñen interaccións máis febles (baixa afinidade) co seu antíxeno que o anticorpo orixinal, mentres que outras xerarán anticorpos cunha interacción máis forte (alta afinidade).<ref name=orguil>{{cita publicación periódica|autor=Or-Guil M, Wittenbrink N, Weiser AA, Schuchhardt J|título=Recirculation of germinal center B cells: a multilevel selection strategy for antibody maturation|revista=Immunol. Rev.|volume=216|número=|páxinas=130–41|ano=2007|pmid=17367339|doi=10.1111/j.1600-065X.2007.00507.x}}</ref> Os linfocitos B que expresan anticorpos de elevada afinidade na súa superficie recibirán un forte sinal para que sobrevivan durante as interaccións con outras células, mentres que as que expresan anticorpos de baixa afinidade morrerán por [[apoptose]].<ref name=orguil /> Así, os linfocitos B que expresan anticorpos cunha afinidade máis elevada polo seu antíxeno competirán con vantaxe contra aqueles de menor afinidade na súa función e supervivencia permitindo o incremento do nivel medio de afinidade dos anticorpos co paso do tempo. O proceso de xeración de anticorpos con afinidade aumentada progresivamente chámase [[maduración da afinidade]]. A maduración da afinidade ten lugar nos linfocitos B maduros trala recombinación V(D)J e é dependente do soporte que reciban dos [[Linfocito CD4+|linfocitos T colaboradores]].<ref>{{cita publicación periódica|autor=Neuberger M, Ehrenstein M, Rada C, Sale J, Batista F, Williams G, Milstein C|título=Memory in the B-cell compartment: antibody affinity maturation|url=http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pubmed&pubmedid=10794054|revista=Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci|volume=355|número=1395|páxinas=357–60|ano=2000|pmid=10794054|doi=10.1098/rstb.2000.0573}}</ref>
[[Ficheiro:Class switch recombination gl.png|miniatura|350px|Mecanismo de recombinación no cambio de clase que permite o cambio de isotipo nos linfocitos B activados.]]
| |||