Sacro Imperio Romano Xermánico: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Rei dos Romanos -> Rei de Romanos |
Sen resumo de edición |
||
Liña 92:
* Nunca tivo vocación de converterse en estado nación, a pesar do carácter xermánico da maior parte dos seus gobernantes e habitantes. Dende os seus inicios, o Sacro Imperio estivo constituído por diversos pobos, e unha parte substancial da súa [[nobreza]] e cargos electos procedía de fóra da comunidade xermano-falante. No seu apoxeo, o Imperio englobaba a maior parte das actuais [[Alemaña]], [[Austria]], [[Suíza]], [[Liechtenstein]], [[Bélxica]], [[Países Baixos]], [[Luxemburgo]], [[República Checa]] e [[Eslovenia]], así como o leste de [[Francia]], o norte de [[Italia]] e oeste de [[Polonia]]. E con eles os seus idiomas, que comprendían multitude de dialectos e variantes dos que formarían o alemán, o italiano e o francés, ademais das linguas eslavas. Doutra banda, a súa división en numerosos territorios gobernados por príncipes seculares e eclesiásticos, bispos, condes, cabaleiros imperiais e cidades libres facían del, polo menos na época moderna, un territorio moito menos unido que os emerxentes estados modernos que tiña ao seu redor.<ref>[http://www.heraldica.org/topics/national/hre.htm The Holy Roman Empire], en Heraldica.org.</ref>
* A diferenza das confederacións, o concepto de Imperio non só implicaba o goberno dun territorio específico, senón que tiña fortes connotacións relixiosas (de aí o prefixo ''sacro''), e durante moito tempo mantivo un forte ascendente sobre outros gobernantes do orbe cristián. Até [[1508]], os reis alemáns (titulados como [[rei de
O imperio, xa que logo, podería describirse como unha conxunción entre un estado e unha confederación de carácter relixioso.
Liña 110:
Converterse en emperador requiría acceder previamente ao título de rei dos alemáns (''Deutscher König''). Dende tempos inmemoriais, os reis alemáns foran designados por elección. No [[século IX]] era elixido entre os líderes das cinco tribos máis importantes ([[francos]], [[saxóns]], [[bávaros]], [[Suabia|suabos]] e [[Turinxia|turinxios]]), posteriormente entre os duques laicos e relixiosos do reino, reducíndose finalmente aos chamados ''Kurfürsten'' (príncipes electores). Finalmente, o colexio de electores quedou establecido mediante a [[Bula de Ouro]] ([[1356]]). Inicialmente había sete electores, pero o seu número foi variando lixeiramente a través dos séculos (véxase [[Príncipe elector|príncipes electores]] para máis detalles).
Até [[1508]], os recentemente elixidos reis de Alemaña (oficialmente ''Rex Romanorum'', rei de
As tarefas habituais dun soberano, como decretar normas ou gobernar autonomamente o territorio, foron sempre, no caso do emperador, sumamente complexas. O seu poder estaba fortemente restrinxido polos diversos líderes locais. Dende finais do século XV, o ''Reichstag'' estableceuse como órgano lexislativo do imperio, unha complicada asemblea que se reunía a petición do emperador, sen unha periodicidade establecida e en cada ocasión nunha nova sede. En [[1663]], o ''Reichstag'' transformouse nunha asemblea permanente.
Liña 163:
[[Ficheiro:Europe mediterranean 1097.jpg|miniatura|250px|dereita|O Imperio en 1097.]]
[[Conrado III]], [[rei de
Baixo o seu reinado tomou forza a idea de romanidade do Imperio, como modo de proclamar a independencia do emperador respecto á Igrexa, pero simultaneamente rebautizou ao Imperio como "Sacro imperio" (é dicir, "sagrado", pero baixo os ditados do rei, non do papa).
Liña 188:
As tropas imperiais sufriron unha gran derrota e Federico viuse forzado a firmar a [[paz de Venecia]] (1177) coa que recoñeceu a Alexandre III como [[papa]] lexítimo. Ao mesmo tempo, recoñecía ás cidades o dereito de construír murallas, de gobernarse a si mesmas (e o seu territorio circundante) elixindo libremente aos seus maxistrados, de constituír unha liga e de conservar as costumes que tiñan "dende os tempos antigos". Este amplo grao de tolerancia, ao que o historiador [[Jacques Le Goff]] chama "güelfismo moderado", permitiu crear en Italia unha situación de equilibrio entre as pretensións imperiais e o poder efectivo das comunas urbanas, similar ao equilibrio logrado entre o imperio e o papado a través del [[Concordato de Worms]] (1122) que resolveu a [[Querela das Investiduras]].
O reinado do último dos Hohenstaufen foi en moitos aspectos diferente dos seus predecesores. [[Federico II Hohenstaufen]] subiu ao trono do [[Reino de Sicilia]] sendo aínda un neno. Mentres, en Alemaña, o neto de Barbarroxa, [[Filipe de Suabia]], e o fillo de [[Henrique o León]], [[Otón IV]], disputáronlle o título de rei de
Á vez que Federico elevaba o ideal imperial ao seu punto álxido, comezaron tamén os cambios que o levarían á súa desintegración. Por un lado, concentrouse en establecer un Estado de gran modernidade en Sicilia. Pero á vez, Federico foi o emperador que máis poderes cedeu ante os príncipes alemáns. E isto fíxoo mediante a instauración de dous medidas de longo alcance que nunca revogaría o poder central.
| |||