Guerra civil chinesa: Diferenzas entre revisións

 

En outubro de 1934, as forzas do PCCh aproveitarón os espazos que deixaba o anel de fortificacións que estaban protexidos polas forzas dun aliado do señor da guerra de Chiang Kai-shek, en lugar das tropas regulares do KMT e rompeu o cerco. Os xefes dos exercitos eran remisos a desafiar ás forzas comunistas por temor a perder aos seus propios homes e non perseguiron o PCCh con moito fervor. Ademais, as principais forzas do KMT estaban preocupadas por aniquilar o exército de [[Zhang Guotao]], que era moito máis grande que o de Mao. A retirada militar masiva das forzas comunistas durou un ano e recorriu o que Mao estimou nuns 12.500&nbsp;km (25.000 [[Li (unidade)|Li]]); este feito foi coñecido como a [[Longa Marcha]].<ref name="Zhang">Zhang, Chunhou. Vaughan, C. Edwin. [2002] (2002). Mao Zedong as Poet and Revolutionary Leader: Social and Historical Perspectives. Lexington books. ISBN 0-7391-0406-3. p 65, p 58</ref> A Longa Marcha foi unha retirada militar asumida polo Partido Comunista da China, liderada por Mao Zedong para fuxir da persecución ou ataque do exército do Kuomintang. Esta consistío nunha serie de marchas, durante as cal numerosos exércitos comunistas que estaban no sur se retirarón cara ao norte e oeste. Durante a marcha sobre Jiangxi a fronte do primeiro exército, liderado por unha comisión militar inexperta, estaba á beira da aniquilación polas tropas de Chiang Kai Shek cuxas tropas atopabanse en Jiangxi. Os comunistas, baixo o mando de Mao Zedong e Zhou Enlai, "escaparón na súa fuxida retirandose cara ao oeste e norte, polo que terían percorrido máis de 9.000 km en 370 días". A ruta pasou por algúns dos terreos máis difíciles do oeste da China fuxindo cara ao oeste, e logo cara ao norte en dirección Shaanxi. En novembro de 1935, pouco despois de establecerse no norte de Shaanxi, Mao fíxose cargo oficialmente da posición de liderado que ostentaba Zhou Enlai no Exército Vermello. Despois dunha importante reorganización dos papeis oficiais, Mao converteuse no presidente da Comisión Militar, con Zhou e Deng Xiaoping como vicepresidentes. Isto marcou a posición de Mao como o líder preeminente do partido, con Zhou nunha segunda posición respecto del.{{Cómpre referencia}}

{{ampliar}}