Poruchik Kizhe (Prokofev): Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot: Substitución automática de texto (-desenrolo +desenvolvemento); cambios estética |
amaño refs. segundo conversa |
||
Liña 35:
En 1927, desenvolvementos posteriores na tecnoloxía do son posibilitaron a aparición das «imaxes parlantes». Ao principio, a música de acompañamento gravábase en disco de xeito separado das imaxes, mais en dous anos o sistema «Movietone» permitiu capturar o son na propia cinta do filme.{{sfn|Hanson 1998}} Xa era posible aliñar a música coa acción en pantalla seguindo un enfoque diexético. Os primeiros en empregar este método foron os alemáns [[Friedrich Hollaender]] e [[Karol Rathaus]], que compuxeron a música para os filmes ''[[Der blaue Engel]]'' (1930) e ''[[Der Mörder Dimitri Karamasoff]]'' ([[1931]]).{{sfn|Cooke: "Film Music" 2007}} Daquela, na Unión Soviética, [[Dmitri Shostakovich]] comezara unha prolífica carreira como compositor de bandas sonoras, cos filmes ''[[Novyy Vavilon]]'' ([[1929]]) e ''[[Odna]]'' (1931).{{sfn|Cooke: "Film Music" 2007}}{{sfn|Soviet era music: Shostakovich}}
En [[1932]] os estudios cinematográficos Belgoskino de Leningrado,{{refn|Os estudios Belgoskino trasladáronse a Minsk en [[1938]] e foron renomeados como Belarusfilm.{{sfn|Belarus Cinema}} |group="lower-alpha"}} que se encontraban planificando o seu proxecto do filme ''[[Poruchik Kizhe (filme)|Poruchik Kizhe]]'', recorreron ao expatriado Prokofev para a música do filme. A elección de Prokofev foi sorprendente por varios motivos: daquela era máis coñecido no estranxeiro que dentro da Unión Soviética e a súa fama como compositor disonante precedíalle. Ademais, o seu ballet ''Le pas d’acier'' fracasara por completo na súa estrea nacional no [[Teatro Bolshoi]] en 1929.{{sfn|Jaffé|2014}} A primeira reacción do compositor ruso foi a de rexeitar o encargo. Un membro da produción lembra que Prokofev «rexeitou de xeito categórico a miña proposta. Tiña gran parte do seu futuro xa programado, xamais escribira música para filmes e non sabía que "tipo de salsa" levaban».{{sfn|Robinson|
== Filme de 1933 ==
{{AP|Poruchik Kizhe (filme)}}
=== Orixe ===
O filme ''[[Poruchik Kizhe (filme)|Poruchik Kizhe]]'' foi un dos primeiros filmes sonoros producidos na Unión Soviética.{{sfn|Jaffé|2014}} A orixe da historia hai que buscala no guión de 1927, obra do crítico e novelista [[Yury Tynyanov]], para o director de cine soviético [[Sergei Yutkevich]]. Este proxecto non chegou materializarse e Tynyanov adaptou o texto nunha novela curta que publicouse en [[xaneiro]] de [[1928]]. A comezos da década de 1930, os estudios Belgoskino de Leningrado comunicaron o seu interese en producir o filme e acudiron a Tynyanov, quen produciu un segundo guión.{{sfn|Yampolski|1998|p=193}} A historia, en palabras do biógrafo de Prokofev, Harlow Robinson, é «unha sátira da estupidez da realeza e o pavor particular dos rusos de desagradar ao seu superior».{{sfn|Robinson|
=== Argumento ===
Liña 49:
=== Música ===
A pesar da súa inexperiencia na composición de música cinematográfica, Prokofev comezou a traballar na partitura de Kizhe con confianza. Posteriormente afirmou que, «de algún xeito non tiña dúbidas sobre o tipo de linguaxe musical que quería empregar para o filme».{{sfn|Shilfstein|2000|p=83}} Díxolles aos produtores, «para min, o importante é a época, o significado intrínseco de cada evento, a personalidade de cada heroe», e advertiulles de que non esperaran simples «ilustracións» musicais.{{sfn|Robinson|
O crítico Ernest Chapman alaba a partitura como «infaliblemente enxeñosa e melódica».{{sfn|Chapman|1964|pp=26–29}} Comprende só 15 minutos de música, escrita como unha colección de dezaseis fragmentos curtos ou [[leitmotiv]]s que se repiten no momento preciso ao longo do filme, para subliñar determinados momentos do drama.{{sfn|Jaffé|2014}}{{sfn|Bartig|2007}} Este enfoque afastábase dos movementos sinfónicos amplos que eran norma entón, e Daniel Jeffe, biógrafo de Prokofev descríbeo como «algo avanzado para a época, unha das [[Banda sonora orixinal|bandas sonoras]] máis populares da época».{{sfn|Jaffé|2014}}
Liña 128:
==== O funeral de Kizhe ====
O último movemento é unha mestura dos temas anteriores evocando os diferentes acontecementos na vida ficticia de Kizhe.{{sfn|Hazlewood, BBC 2014}} A fanfarria de corneta, o leitmotiv de Kizhe,{{sfn|Jaffé|2014}} así como ‘’A pequena pomba gris está arrulando’’, esta vez emparellada coa música da voda, regresan ao longo do mesmo.{{sfn|Hazlewood, BBC 2014}} Orrin Howard, nas notas do programa para [[Los Angeles Philharmonic]] describe o final como unha despedida emotiva cargada de anhelo que culmina cunha rendición afastada da fanfarria.{{sfn|Howard|2015}}{{refn|Prokofev arranxou "A pequena pomba gris" e "Troika" para voz solista e piano, publicadas xuntas como o seu Op. 60-''bis'' en 1934.{{sfn|Shilfstein|2000|p=294}}{{sfn|Robinson|
=== Recepción, interpretacións e adaptacións posteriores ===
Liña 134:
Prokofev dirixiu a estrea da suite nunha retransmisión pola radio de Mosova o 21 de decembro de 1934.{{sfn|MacDonald|2013|p=35}}{{sfn|Oxford Music Online}} A estrea nos Estados Unidos tivo lugar o 14 de [[outubro]] de [[1937]], coa [[Orquestra Sinfónica de Boston]] baixo a batuta de [[Sergei Kusevitski]];{{sfn|Steinberg 2015}} esta interpretación foi o xermen da primeira gravación comercializada, que se puxo á venda ao ano seguinte.{{sfn|McNaught|1942|p=16}} Mentres Prokofev estaba nos Estados Unidos para a estrea de Boston, recibiu numerosos encargos de produtores de filmes, mais aínda que se sentiu alagado e atraído polas súas ofertas non comporía música para unha produción de Hollywood.{{Sfn|Robisnon|1998|p=344|pp=}} A suite fíxose popular con rapidez, especialmente nos Estados Unidos; o coreógrafo [[Michel Fokine]] empregou a súa música para o seu ballet ''[[Russkii soldat]]'' (en [[Lingua rusa|ruso]] ''Русский солдат'', traducible ao galego como ''Soldado ruso''), interpretado na [[Boston Opera House (1909)|Boston Opera House]] o 23 de xaneiro de [[1942]].{{sfn|American Ballet Theatre}} Outra versión posterior de ''Poruchik Kizhe'' ideouse para o Ballet do Bolshoi de Moscova en [[1963]], por [[Alexander Lapauri]] e [[Olga Tarasova]], con [[Raissa Struchkova]] nun papel principal.{{sfn|Struchkova obituary 2005}}
O crítico musical David Gutman calificou a suite como «unha das composicións máis populares (de Prokofev) actualmente e unha das máis logradas».{{sfn|Gutman|1988|p=110}} Robinson opina que a suite de ''Kizhe'' é unha das súas mellores composicións, xunto con ''[[Romeo i Dzhuletta]]'' e o [[Concerto para violín n.º 2 (Prokofiev)|''Concerto para violín n.º 2'']] como «accesible, simple e melódica».{{sfn|Robinson|
=== Gravacións ===
Liña 285:
| nome= Harlow (ed.)
| lingua=en
| título=
| url= https://books.google.co.uk/books?id=
| editorial=
| lugar= [[
| ano=
| isbn=
| ref= harv}}
* {{Cita libro
| |||