Anton van Dyck: Diferenzas entre revisións

| adestramento = [[Hendrick van Balen]]<br/>[[Peter Paul Rubens|Rubens]]

| influenciado = [[Peter Lely]]<br/>[[Juan Carreño de Miranda]]

O pai de Anton, Francisco, casou en segundas nupcias, en 1590, con Maria Cuypers. Do matrimonio con esta muller, tivo 12 fillos, dos que Anton foi o sétimo.<ref name="ReferenceA">{{Cita Harvard sen parénteses|Bodart|1997|p=6}}</ref> Dado o crecemento da familia, os van Dyck decidiron adquirir unha casa nova, espazosa e luxosamente amoblada, ''De Stadt van Ghendt'', que incluía algo desusado para a época, un baño.

En outubro de [[1620]], cando tiña vinte e un anos, van Dyck trasladouse a [[Londres]], á corte do [[Lista de monarcas ingleses|rei de Inglaterra]], [[Xacobe VI de Escocia e I de Inglaterra|Xacobe I]].<ref name=museodoprado/> Convenceuno de ir a [[Inglaterra|Inglaterra]] a insistencia de [[George Villiers, I duque de Buckingham]] e [[Thomas Howard, XXI conde de Arundel]]. Este último era un gran apaixonado da arte, amigo de Rubens e protector do arquitecto [[Iñigo Jones]]. Durante a estadía en Londres, van Dyck obtivo de Xacobe I unha pensión anual de 100 [[libra esterlina|libras esterlinas]] pero non logrou ser presentado ao rei. Con todo, ó pouco tempo o conde de Arundel concedeulle un permiso de viaxe ao estranxeiro por oito meses, aínda que van Dyck non volveu en once anos. As obras realizadas por van Dyck durante esta primeira estancia en Inglaterra son moi diferentes das que fixera ata entón en [[Condado de Flandres|Flandres]]. En [[Antuerpen]], reconvertida había pouco tempo ao [[Igrexa católica|catolicismo]], Anton tiña a posibilidade de realizar soamente teas con carácter relixioso ou retratos. En cambio, en Londres gozaba de maior liberdade, sexa na execución das pinturas, sexa na elección do tema por representar. No cadro ''Sir George Villiers, futuro duque de Buckingham, e a súa muller, Lady Katherine, como Venus e Adonis'', por exemplo, van Dyck representa aos noivos como xamais o fixo: a tea ten un carácter alegórico, cun gusto tipicamente pastoral, inspirado en [[Tiziano]], e os dous personaxes son representados semiespidos e a tamaño natural.<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Bodart|1997|p=12-13}}</ref> Outras pinturas coñecidas do período son ''A continencia de Escipión'' e un retrato do conde de Arundel ([[Os Ánxeles]], [[The Getty Center|Museo J. Paul Getty]]).

A fama de gran retratista coa que volvera da súa permanencia en Italia, permitiulle entrar ao servizo da [[Arquiduque|arquiduquesaarquiduque]]sa [[Isabel Clara Uxía]] de [[Habsburgo]], filla de [[Filipe II de España|Filipe II]] e rexente dos Países Baixos. Pintou un retrato da arquiduquesa polo cal recibiu a cambio unha cadea de ouro. Coa súa entrada na corte, creceu aínda máis a súa fama de retratista. Os que lle encargaban traballos, eran moi numerosos e pertencían ás grandes familias da nobreza de [[Condado de Flandres|Flandres]] e de [[Ducado de Brabante|Brabante]]. Un dos máis importantes traballos da época é o ''[[Retrato de María Luísa de Tassis]]'', que pertencía a unha das familias máis ricas do norte de Europa. A dama aparece confiada, consciente da propia beleza, cun vestido precioso e elaborado.

Os primeiros contactos entre Rubens e o mozo van Dyck remóntanse a [[1615]], cando Anton abriu un taller persoal. Moitos importantes pintores de Antuerpen, como [[Frans Snyders]], visitaban o taller, para darlle consellos ou simplemente para observar o traballo do novo talento.<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Bodart|1997|pname=6}}<"ReferenceA"/ref> Algúns anos despois Anton entrou efectivamente no taller de Rubens, do que puidera admirar os grandes retablos conservados nas igrexas da cidade. Durante os anos de colaboración actuaban do seguinte modo: Rubens buscaba os encargos, preparaba os borradores e os deseños preparatorios, pero logo era van Dyck quen executaba a pintura. Testemuñas disto son as numerosas obras do período, como as ''[[Historias de Decio Mus]]'', de carácter profano, e a decoración do teito da [[igrexa de San Carlos Borromeo, Antuerpen|igrexa de San Carlos Borromeo]] de Antuerpen, de carácter sacro.<ref>Todo o ciclo pictórico realizado por van Dyck perdeuse en 1718, tras o incendio da igrexa. (Bodart, p. 7).</ref>