Mario J. Molina: Diferenzas entre revisións

|premios = <li>[[Tyler Prize for Environmental Achievement]] (1983)<li>[[NASA Exceptional Scientific Achievement Medal]] (1989)<li>[[Premio Nobel de Química]] (1995)<li>[[Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente]] (1999)<li>Gran Cruz da [[Orden de Isabel a Católica]] (2008).

Molina foi electo asesor do equipo de transición do presidente [[Estados Unidos de América|estadounidense]] [[Barack Obama]] para cuestións dode medioconservación e preservación do [[ambiente]] en novembro do [[2008]].<ref>{{Cita web|título = Somos Primos: Dedicated to Hispanic Heritage and Diversity Issues|url = http://www.somosprimos.com/sp2009/spmar09/spmar09.htm|páxina-web = www.somosprimos.com|data-acceso = 2015-12-16}}</ref>

Realizou diversas investigacións no ámbito da [[química ambiental]] sobre oos problema doproblemas [[ambiente|ambientientais]]. En 1974, Rowland e Molina daban conta dos resultados das súas investigacións nun artigo publicado na revista [[Nature]]. Nel advertían da crecente ameaza que o uso dos gases CFC supuñan para a capa de ozono, aviso que naquel momento foi criticado e considerado excesivo por un sector de investigadores. Con todo, a tenacidade e o convencemento que depositaron nas súas propias teorías conquistou as mentes máis incrédulas. Tras arduas deliberacións, Molina e Rowland conseguiron a aprobación ás súas teses en encontros científicos internacionais e estiveron presentes nas reunións nas que se fixaron os parámetros de control que debían facer cada país na emisión de CFCs. En 1989, Mario Molina pasou a traballar no Departamento de Ciencias Atmosféricas, Planetarias e da Terra do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT) como investigador e profesor. E en 1994, o seu traballo brindoulle outro recoñecemento, neste caso do presidente de Estados Unidos, que lle nomeou membro do comité que lle asesora sobre asuntos de ciencia e tecnoloxía, ao que pertencen 18 científicos.