Antigo Exipto: Diferenzas entre revisións

Exipto converteuse nunha provincia do [[Imperio Romano]] o [[30 de xullo]] do ano [[-30|30 a.C.]], logo da derrota de [[Marco Antonio]] e a raíña [[Dinastía tolemaica|tolemaica]] [[Cleopatra VII]] ante [[Octavio Augusto|Octavio]] (máis tarde [[emperador romano|emperador]] Augusto) na [[Batallabatalla de Actium]] ([[2 de setembro]] do ano [[-31|31 a.C.]]), liquidando definitivamente a independencia política de Exipto e converténdoo en provincia [[Roma Antiga|romana]]. Os romanos necesitaban dos cargamentos de cereais de Exipto, e o exército romano, baixo o control dun [[Prefecto romano|prefecto]] nomeado polo emperador, reprimiu revoltas, fixo respectar estritamente a recaudacion das taxas, e previr ataques os bandidos, os cales habianse convertido nun problema notorio durante istos períodos.<ref>James (2005) páx. 63</ref> Alexandría converteuse nun centro cada vez máis importante na ruta de comercio co oriente, xa que os Artigos de luxo exóticos tiñan unha alta demanda en Roma.<ref>Shaw (2002) páx. 426</ref>

Desde mediados do século I d.C., o [[cristianismo]] arraigou e difundiuse en Alexandría. Incompatible co paganismo, o cristianismo perseguiu gañar conversos e ameazou as tradicións relixiosas populares. Isto levou á persecución de conversos ao cristianismo, culminando nas grandes purgas de [[Diocleciano]], comezadas no 303 d.C., pero finalmente o cristianismo triunfou.<ref>Shaw (2002) pàg. 441</ref> Como consecuencia, a cultura pagá exipcia entrou nun declive continuo. Aínda que a poboación nativa continuou falando na [[lingua exipcia|súa lingua]], a habilidade de ler a [[Xeróglifo exipcio|escritura xeroglífica]] foi desaparecendo a medida que a influencia dos sacerdotes e sacerdotisas dos templos exipcios diminuía. A persecución forzou os convertidos recentes a fuxir aos desertos exipcios; os templos mesmos ás veces convertíanse en igrexas ou abandonabanse no deserto.<ref>Shaw (2002) páx. 445</ref> Co tempo, o crecemento destas comunidades xerou a necesidade de escribir instrucións gregas cristiás en lingua exipcia. Os pais temperáns da [[Igrexa Ortodoxa Copta|Igrexa ortodoxa copta]], como [[Antón Abade|Antón o Grande]], [[Pacomio|Pacomio de Tabenna]], [[Macario o Grande|Macario]] e [[Atanasio de Alexandría|Atanasio]], que normalmente escribían en grego, dirixiron parte dos seus esforzos aos monxes exipcios de Exipto. A lingua exipcia, agora escrita no [[alfabeto copto]], aflorou nos séculos II e III dC. Con todo, non foi ata o monxe [[Xenute]] cando o copto se converteu nunha lingua plenamente estandarizada baseada no dialecto sahídico. A lingua nativa exipcia e os coñecementos do grego e a retórica de Xenute servíronlle como ferramentas necesarias para elevar o copto, en contido e estilo, a unha alta literatura case igual á posición da lingua exipcia no Exipto precristiano.