ASTANO: Diferenzas entre revisións

 

A primeira crise chegou en [[1956]] co esgotamento dos caladoiros do [[Gran Sol]] e comezou un xiro cara á elaboración de navíos de carga, fundamentalmente para [[carbón]] e [[petróleo]] nun mercado en expansión. A crise definitiva chegou en 1971 coa empresa nunha situación crítica, o que provocou a toma de control polo [[Instituto Nacional de Industria]], que non conseguiu endereitala. A subseguinte [[crise do petróleo]] de [[1973]] acabou por condenar o estaleiro a perdas cada vez maiores e unha situación sen saída. Cando en [[1972]] se botou o ''Arteaga'', navío de 323 000 toneladas, de enorme éxito na construción naval nacional, a empresa estaba en franca decadencia, o que non impediu o seu crecemento tecnolóxico e a botadura dos petroleiros máis grandes, o ''Al-Andalus'' en [[1974]] de 362 946 toneladas de peso morto e 362,57 metros de eslora, e o ''Santa María'' en [[1975]] de 365 000 toneladas de peso morto. Son os maiores buques construídos e botados en bancada do mundo. A factoría traballaba por debaixo da súa capacidade e en 1979 o INI fíxose cargo da totalidade da empresa, inxectando un capital de 3 500 millóns de pesetas.

Nese contexto de profunda reconversión produciuse a negociación do ingreso de [[España]] na [[Unión Europea]] (entón [[Comunidade Económica Europea]]). O plan para o sector naval da CEE era moi duro e propoñía unha enorme redución da capacidade produtiva en toda a Unión. A España esixíaselle o peche dun [[estaleiro]] entre os de [[Puerto Real]], [[Sestao]] ou [[Fene]]. O goberno socialista de [[Felipe González]] propuxo limitar a produción de Astano á [[construción]] ''[[Off-Shore]]'', sector que estaba entrando nunha recesión, o que foi aceptado pola CEE con fortes reservas. O estaleiro puido volver á construción naval civil o 1 de xaneiro de 2015, cando rematou o veto.<ref>[http://www.diariodeferrol.com/articulo/ferrol/astillero-fene-encrucijada/20140907024327099669.html El astillero de Fene, en la encrucijada] ''[[Diario de Ferrol]]''.</ref>