Atonalidade: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
arranxos helenísticos Etiqueta: edición de código 2017 |
arranxo Etiqueta: edición de código 2017 |
||
Liña 9:
Un oínte atento a obras particularmente dos períodos Barroco, Clásico ou Romántico, ou obras como unha [[ópera]] de [[Antonio Vivaldi]], unha [[sonata]] de [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]] (1770-1827), é capaz de advertir o final poucos compases antes de que finalice un fragmento.
O sistema tonal é o substrato en que se basearon case todos os compositores entre 1600 e 1900. Nesas obras musicais existe un son que actúa como centro de atracción de toda a obra. Aínda que no transcurso da mesma cambiouse moitas veces de centro tonal por medio de modulacións, por convención cara ao final sempre prevalecía a forza dese núcleo orixinal e a composición terminaba ao chegar á tónica, ou sexa o son de atracción (en grego ''
O principio básico do atonalismo consiste en que ningún son exerza atracción sobre calquera outro son que se atope nas súas proximidades. Por iso o oínte non pode predicir nin sequera unha nota antes, si está ao final dunha frase musical (a cal, aparentemente, cesa en calquera momento) sinxelamente porque non existiu ningún centro tonal.
| |||