Slavoj Žižek: Diferenzas entre revisións

Žižek usa nos seus estudos exemplos extraídos de cultura popular,dende a obra de Alfred Hitchcock e David Lynch, ate a literatura de Kafka ou Shakespeare, ademais de problematizar autores esquecidos pola academia como V. I. Lenin, Stalin e Robespierre e tratar sen remordimentosremordementos temas espiñosos coma o fundamentalismo, anti-capitalismo, a tolerancia, a subxectividade e o politicamente correcto na filosofía posmoderna. Ademais, en contraposición cos postulados intelectuais da esquerda universalista europea en xeral,e dos que [[Jürgen Habermas|Habermas]] define como postnacionais en particular, Žižek realiza unha defensa aberta e inequívoca de procesos soberanistas abertos en Europa{{cómpre referencia}}. [<u>Cita requerida</u>]

Slavoj Zizek toma de Jacques Lacan a descrición dos conceptos da súa '''<u>[[:es:Tópica (psicoanálisis)|tópica]]</u>''' (descrita desde 1953 e constituidaconstituída coma unha estrutura composta de tres ordes ou rexistros estrutura inseparabéis) e desenrolaosdesenvólveos como segue:

Eiquí; o "real" acaba por ser un [http://academia.gal/dicionario/-/termo/termo termo] bastante enigmático e non debe ser confundida coa realidade, xa que a nosa realidade constrúese simbólicamentede forma simbólica; a realidade,pola contra, é un núcleo duro, algo traumático que non se pode simbolizar (é dicir, expresado en palabras.) O real non ten existencia positiva; só existe como obstruído.

Non todo na realidade pode ser desenmascarado coma unha ficción; só basta con ter presente certos aspectos -puntos indeterminados- que teñen que ver co antagonismo social,a vida,a morte e a sexualidade. A estes aspectos temos que afrontalos se queremos simbolizalos. O real non é ningún tipo de realidade detrás da realidade, [http://academia.gal/dicionario/-/termo/sen%C3%B3n senón] o vacíobaleiro que deixa á realidade incompleta e inconsistente. É a pantalla da [[pantasma]]; en si é a propia pantalla que distorsiona a nosa percepción da realidade. A tríada do simbólico/imaxinario/real reprodúcese dentro de cada parte individual da subdivisión. Hai tamén tres modalidades do real:

* O  real ou o real mismomesmo: unha cousa horrible, o que transmite o sentido de terror nas películas de terror.

* O real imaxinario: un algo insondábel que permea as cousas como unha peza do sublime. Esta forma de realidade convértese en perceptíbel na película ''Full Monty'', por exemplo, onde os protagonistas desempregados deben espirse por completo. Noutras palabras, a través deste xesto extra de degradación "voluntaria", algo da orde do sublime tórnase visíbel.

A psicanálise ensina que a realidade (postmoderna) precisamente non ten que verse coma unha narrativa, senonsenón que o suxeito ten que recoñecer,soportar e ficcionalizar o núcleo duro do real dentro da súa propia ficción.

O simbólico inaugúrase coa adquisición da linguaxe; é mutuamente relacional. Así, acontece aquilo de que "o home é o rei só porque os seus súbditos compórtanse con él como un rei". Ao mesmo tempo, sempre permanece unha certa distancia respecto ó real (agás na '''<u>[http://academia.gal/dicionario/-/termo/paranoia [paranoia]</u>''')]: non só é tolo un mendigo que pensa que é rei, tamén o é o rei que realmente cre que é un rei. Desde feito, este último só ten o "mandato simbólico" dun rei.

A pantalla do monitor como forma de comunicación no '''<u>[[ciberespazo]]</u>''': coma unha [[interface]] refírenos a unha mediación simbólica de comunicación, a un abismo entre quen fala e a "posición de falar" en sísi (por exemplo, o apodoalcume, o correo electrónico). "'''<u>[http://academia.gal/dicionario/-/termo/busca/[eu Eu]</u>]'''" nunca "en realidade" estou de acordo exactamente co significante, non me invento a min mesmo;en cambio,a miña existencia foi,en certo sentido,xa co-fundada coa chegada do ciberespazo. Eiquí un debe chegar a entenderse con certa inseguridade, pero non pode resolverse coma nun simulacro contixente postmodernoposmoderno...Eiquí tamén,como na vida social, as redes simbólicas circulan arrredorarredor dos núcleos do real. Esta é unha resposta á inversión a menudodecote plantexadaformulada por Zizek: non se trata de "quéque podemos aprender acerca da vida no ciberespazo?" senonsenón máis ben "quéque podemos aprender acerca do ciberespazo na vida?" Estas inversións serven á psicanálise teórica: é dicir, contrario á psicanálise aplicada, non busca tan so analizar traballos de arte e facer o que é ameazante, comprensible,senonsenón crear unha nova perspectiva no ordinario,renovar a sensación de estrañeza sobor da vida diaria, e por vía do obxecto desenrolar máis alá a teoría.

O imaxinario '''<u>outro</u>''' exemplifícase no que [[Jacques Lacan|Lacan]] chama o estado do espello,polo cal un recoñécese nunha imaxe ficticia dedi sí mesmo (a imaxe proxectada nun espello), e nese recoñecemento hai un erro, é un recoñecemento ilusorio polo cal o "eu" constitúese coma un outro, como conclúe Lacan citando a [[Arthur Rimbaud]]: "Eu son outro". O imaxinario é a fantasía fundamental que é inaccesíbel a nosa experiencia psíquica ie elévase da pantalla pantasmal na que atopamos obxectos de desexo. EiquíAquí tamén podemosse pode dividir o imaxinario,ou o imaxinario mesmo,(a imaxe/pantalla en sísi que serve de cebo) e un simbólico (os [[arquetipo]]s de '''<u>[[Carl Gustav Jung|Jung]]</u>''' e o pensamento [[New Age]]). O imaxinario nunca será agarrado,xa que todo discurso sobor del sempre localizarase no simbólico.