Otto von Bismarck: Diferenzas entre revisións

 

{{Cita|Thun falaba e falaba deixando traslucir o seu fanatismo panxermanista; eu aducía que a existencia de Prusia, e máis logo da reforma, era un ''factum'' certamente fastidioso, pero tamén inmodificable; argumentei que tiñamos que partir de feitos e non de ideais, e rogueille que meditase se os resultados que Prusia ía alcanzar por camiños tortuosos poderían compensar as vantaxes da alianza prusiana; porque unha Prusia que -coa súa propias palabras- "renunciaba á herdanza de [[Federico II de Prusia|Federico o Grande]]", para entregarse de cheo ao seu verdadeiro destino providencial de [[chambelán]] do imperio, non prexudicaría en [[Europa]], e antes de aconsellar eu ao meu país unha política semellante, a cuestión tería que dirimirse pola forza das armas.<ref name="Seea" />}}

 

Naquela época, Bismarck nin quixo nin contribuíu á ruptura con Austria. A postura de devandita ación debíase, segundo el, á súa propia situación interna. Con todo, non tardou en darse conta de que a [[federación]] era un simple freo para a política prusiana e en consecuencia comezou a recomendar unha [[Independencia|política de independencia]]. Nunha carta á súa irmá escribía que o famoso ''lied'' de Heine:

[[Ficheiro:Napoleon3.PNG|miniatura|esquerda|250px|[[Napoleón III de Francia|Carlos Luís Napoleón Bonaparte]] ([[París]], [[20 de abril]] de [[1808]] – [[Inglaterra]], [[9 de xaneiro]] de [[1873]]), tamén coñecido como Napoleón III, mantivo contacto co estadista Bismarck durante a estancia deste en [[Frankfurt]] viaxando a [[París]]. Bismarck entrevistouse máis de dúas veces co [[monarca]] francés, mantendo contacto político e diplomático en [[Francia]]. Isto provocou o enoxo de Gerlach, o que conduciu a unha disputa sobre as directrices políticas que determinarían a situación interna. Aínda así, Bismarck mantivo o seu [[Neutralidade|punto de vista neutral]] sobre Napoleón III argumentando que era máis anódino e banal do que o mundo pensaba, ao contrario do que Gerlach supoñía.<ref name="Stereo" /><ref name="Heinrich" />]]

 

 

A Austria amiga deviñera no incondicional inimigo [[Habsburgo]], polo que se estaba perdendo a esperanza de que a situación cambiase cunha política interior austríaca distinta. Prusia seguiría sendo sempre o "suficientemente poderosa como para deixarlle a Austria a liberdade de movementos que ambiciona. A nosa política non ten outro campo de manobras que Alemaña[...] Nós quitámosnos o un ao outro da boca o aire que respiramos, un ten que retroceder, xa sexa voluntariamente ou obrigado por outro". De todos os xeitos, estas palabras non queren dicir que Bismarck se aventurase polo camiño que iniciaría máis tarde, en 1866. A expresión do dualismo milenario, vaga e imprecisa e retrotraída demasiado atrás no tempo, emana do contraste entre a [[Confederación Xermánica|Alemaña do norte e a do sur]], entre a [[Protestantismo|protestante]] e a [[Catolicismo|católica]]. Bismarck non pretendía eliminar o [[dualismo]], senón poñer en hora o reloxo do progreso.<ref name="Heinrich">Winkler, Heinrich August, “Persönlichkeit und Gedanken”... páxs, 339-368.</ref> A este respecto, Bismarck era consciente de que a Alemaña do norte era unha zona de influencia de Prusia. Esta nación non estaba aínda fixada, e así o demostraba unha simple olleada ao mapa. Nesta situación, Bismarck pensou ata en estabelecer [[Diplomacia|contactos políticos]] coa [[Francia]] de [[Napoleón III de Francia|Napoleón III]]. Outras potencias crían que Prusia e Francia non poderían converxer xamais, e isto debilitaba a posición de Prusia. Bismarck visitou dúas veces París desde [[Frankfort]] para entrevistarse con Napoleón, e tivo a impresión -xusta polo demais- de que o sobrino do [[Napoleón Bonaparte|gran Napoleón]] era máis anódino e banal do que o mundo supoñía.<ref name="Stereo" /><ref name="Heinrich" />

[[Ficheiro:Holy Alliance.png|miniatura|esquerda|350px|A Santa Alianza foi un acordo entre o emperador [[Francisco I de Austria]], o rei [[Federico Guillerme III de Prusia]] e o tsar [[Alexandre I de Rusia]] pactado o [[26 de setembro]] de [[1815]]. Aínda que se trataba dun acto de natureza política, co [[caudillismo]], o contido do pacto era fundamentalmente [[Relixión|relixioso]]. Os tres monarcas declararon a súa firme resolución de utilizar como única regra do seu goberno, tanto en asuntos internos como externos, os principios da [[relixión cristiá]]: xustiza, amor e paz. Como consecuencia, os gobernantes declararon a súa mutua fraternidade, por medio da cal, non soamente se apoiarian entre si, senón que se absterían de guerrear e guiarían os seus asuntos e os seus exércitos na mesma forma. Con todo, trala [[guerra de Crimea]], segundo palabras de Bismarck, a alianza desapareceu.<ref name="Vancrek" />]]

 

 

{{Cita|Os intereses de Prusia coinciden de maneira total cos da maioría dos países pertencentes á Confederación, excepto Austria, e non cos dos gobernos de devanditos países, e nada máis alemán que o desenvolvemento dos intereses particulares de Prusia ben entendidos.<ref name="Vancrek" />}}

| foto2 =Znamenka.jpg | ancho2 = 250x250px| texto2 = | alineación_texto2 =

| foto3 = Kazanskiy.jpg | ancho3 = 250x250px| texto3 = | alineación_texto3 =

}}

 

Mentres o debate continuaba, Guillerme mostrábase cada vez máis interesado nos problemas sociais, especialmente o trato aos mineiros que se declararon en [[folga]] en 1889 e, de acordo coa súa política activa no goberno, habitualmente interrompía a Bismarck no Consello para deixar clara a súa política social. Bismarck estaba fortemente en desacordo coa política de Guillerme e trataba de evitala. Aínda que Guillerme apoiaba a modificación do proxecto de lei de antisocialista, Bismarck buscaba conseguir o seu apoio para vetar a lei na súa totalidade. Como os seus argumentos non convenceron a Guillerme, Bismarck púxose nervioso e axitado ata que, extrañamente, mostrou os seus motivos para facer caer o proxecto de lei: conseguir unha axitación dos socialistas ata producir un violento enfrontamento que puidese ser utilizado como pretexto para reprimilos. Guillerme respondeu que non estaba disposto a abrir o seu reinado cunha campaña sanguenta contra os seus propios súbditos. Ao día seguinte, logo de darse conta do seu erro, Bismarck tratou de chegar a un acordo con Guillerme, ao aceptar a súa política social cara aos traballadores industriais, e ata propuxo un Consello Europeo para discutir as condicións de traballo, presidido polo emperador de Alemaña.

 

[[Ficheiro:Bismarck auf dem Totenbett.jpg|miniatura|esquerda|Bismarck no seu leito de morte]]

A ruptura final chegou cando Bismarck buscou unha nova maioría parlamentaria, co seu ''Kartell'' desposuído de poder tralo fracaso do proxecto de lei anti-socialista. O resto de forzas no Reichstag eran o Partido de Centro Católico e o Partido Conservador. Bismarck desexaba formar un novo bloque co Partido do Centro, e invitou a Ludwig Windthorst, o líder parlamentario, para discutir unha alianza. Esa sería a última manobra política de Bismarck. Guillerme enfureció ao coñecer a visita de Windthorst. Nun Estado parlamentario, o xefe de goberno depende da confianza da maioría parlamentaria e ten o dereito a formar coalicións para lograr unha maioría para as súas políticas. Con todo, en Alemaña o chanceler dependía só da confianza do emperador, e Guillerme cría que o emperador tiña o dereito a ser informado antes da reunión do seu ministro. Logo dunha acalorada discusión na oficina de Bismarck, Guillerme, a quen Bismarck mostrou unha carta do tsar Alexandre III que o describía como un «mozo maleducado», estalou e ordenou a anulación da Orde Ministerial de 1851 que prohibía ao Gabinete de Ministros informar directamente ao rei e requiría que se fixese a través do Primeiro Ministro. Bismarck, forzado por primeira vez a unha situación que non podía utilizar ao seu favor, escribiu unha irritada carta de renuncia, que se publicou logo da súa morte, denunciando a inxerencia de Guillerme na política exterior e doméstica. Bismarck converteuse na primeira vítima da súa propia creación, e cando se deu conta, o seu despedimento era inminente.