Lois VII de Francia: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m poño modelo Biografía |
Corrección de antropónimos castelanizados. |
||
Liña 23:
A Segunda cruzada parecía ter bo comezo, xa que estaba dirixida polos dous soberanos máis poderosos de Occidente, que ademais, ao estar instruídos pola experiencia da Primera cruzada, organizárona de forma moi estrita. Pero as relaciones envelenáronse rapidamente entre franceses e alemáns, e sobre todo entre cruzados e bizantinos. Conrado III e Luís VII perderon as catro quintas partes dos seus efectivos militares tentando atravesar [[Anatolia]], onde foron decimados polos turcos, a carestía e a enfermidade. Por último, logo de desembarcar co resto das súas tropas preto de [[Antioquía]], que estaba en mans de Raimundo de Poitiers, tío de Leonor de Aquitania, os dous soberanos estreláronse ante [[Damasco]]. Conrado e os alemáns reembarcaron o 8 de setembro de 1148.
Raimundo esperaba que Luís VII lle axudara a combater ao inimigo que o despoxara dalgúns dos seus territorios, pero o rey só pensaba en ir a [[Xerusalén]]. Leonor intentou, en van, convencer ao seu marido para que axudase ao seu tío Raimundo, mais o rei preferiu seguir os consellos do templario eunuco Thierry de Galeran. Os cronistas da época culpan a Leonor de adulterio:
Luís VII obriga a Leonor a seguilo e deixa Antioquía, chegando a Xerusalén para cumprir coa peregrinación imposta. En xuño de 1148, tenta tomar Damasco, ante a que su armada está esperando. O matrimonio permanece un ano en Terra Santa antes de volver por mar, e por separado, a Francia. O rei é apresado polos bizantinos, sendo liberado polo normando Roger II de Sicilia. Na primavera de 1149, Luís VII, moi afectado polo exceso das desgrazas conxugais, abandona Xerusalén. A decepción en Occidente foi moi grande.
Liña 30:
Durante a viaxe de volta a Francia, en novembro de 1149, Luís VII pensou en separarse de Leonor. Pero o papa Euxenio III, tras unha parada na [[Abadía de Montecassino|Abadía de Montecasino]], e despois o abade Suger conseguiron reconcilialos e, en 1150, naceu a súa segunda filla, Alix de Francia (1150-1195).
No entanto, tralo pasamento de Suger en 1151, Luís VII, desexoso da separación, atopa no concilio de Beaugency o motivo para a mesma: a avoa de Leonor, Eduarda de Borgoña, era a neta de Roberto o Piadoso, avó do rei (en 9º grado civil, pero en 5º grado canónico), e isto propicia a anulación do matrimonio o 18 de marzo de 1152. Leonor recobra a dote e casa o 18 de maio de 1152, en segundas nupcias, co conde de Anjou,
Na primavera de 1154, Luís VII casa, en segundas nupcias, con Constanza de Castela (1136-1160) filla de
== Descendencia ==
Con Leonor de Aquitania:
María (1145 - 1198), casada en 1164 con
Alix ó Alicia (1150 -1195) casada con Teobaldo V de Blois, chamado o Bo(1129-1191), conde de Blois (1152 -1191).
Con Constanza de Castela, (1140 – 1160)
Adela (1160 -1221) (o Alix, condesa de Vexin), casada en 1195 con
Con Adela de Champaña (o Adela de Blois):
Inés de Francia (1171-1240), emperatriz bizantina polo seu matrimonio con Alexo II Comneno 1180, emperador de Constantinopla (1167- 1183). Despois, por outro matrimonio en 1183 con Andrónico I Comneno, emperador de Constantinopla (1110- 1185). Contra 1204 casa con Teodoro Branas, señor de Adrianópolis.
O rei tivo ademais un fillo ilexítimo:
== Notas ==
| |||