Lingua inglesa: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
|||
Liña 350:
=== Fonotáctica ===
Unha sílaba inglesa inclúe un núcleo de sílaba que consiste nun son de vogal. O inicio da sílaba e a coda (inicio e fin) son opcionais. Unha sílaba pode comezar con até tres sons de consoante, como en ''sprint'' {{IPA|/sprɪnt/}}, e rematar en até catro, como en ''texts'' {{IPA|/teksts/}}. Isto dálle á sílaba inglesa a segiunte estrutura, (CCC)V(CCCC) onde C representa unha consoante e V unha vogal. As consoantes que poden aparecer xuntas nas codas están restrinxidas, como é a orde na que poden aparecer. Os comezos só poden ter catro tipos de consoantes: unha oclusiva e aproximante, como en ''play''; unha fricativa xorda e aproximante, como en ''fly'' ou ''sly''; ''s'' e unha oclusiva xorda, como en ''stay''; e ''s'', unha oclusiva xorda e unha aproximante, como en ''string''.{{sfn|Brinton|Brinton|2010|page=60}} Os grupos de nasais e oclusivas só se permiten en codas. Os grupos de obstruíntes sempre están de acordo coa voz, e os grupos de sibilantes e de plosivos co mesmo punto de articulación están prohibidos. Ademais, varias consoantes teñen distribucións limitadas: /h/ só pode aparecer na posición inicial da sílaba, e /ŋ/ só na posición final da sílaba.{{sfn|König|1994|pages=537–538}}
=== Acento, ritmo e entoación ===
O [[Acento prosódico|acento]] xoga un importante papel no inglés. Certas [[sílaba]]s son acentuadas mentres que outras non o son. O acento é unha combinación de duración, intensidade, calidade vogal e algúns cambios no ton. As sílabas acentuadas son pronunciadas máis longas e intensas que as non acentuadas, e as vogais en sílabas sen acentuar adoitan [[Neutralización|neutralizarse]], mentres que as acentuadas non o fan.{{sfn|International Phonetic Association|1999|page=42}} Algunhas palabras, principalmente palabras de función curta, pero tamén algúns verbos modais como ''can'', teñen formas fortes e febles dependendo da súa posición acentuada ou non acentuada dentro da oración.
A acentuación en inglés é [[fonema|fonémica]], e algúns pares de palabras distínguense polo acento. Por exemplo, a palabra ''contract'' é acentuada na primeira sílaba (ˈkɒntrækt) cando é un substantivo, pero acentúase a derradeira sílaba (kənˈtrækt) cando é un verbo.{{sfn|Oxford Learner's Dictionary|2015|loc=Entry "contract"}}{{sfn|Merriam Webster|2015|loc=Entry "contract"}}{{sfn|Macquarie Dictionary|2015|loc=Entry "contract"}} Neste caso, a acentuación está relacionada coa [[neutralización|neutralización vocálica]]: no substantivo "contract" a primeira sílaba está acentuada e ten unha vogal non neutralizada /ɒ/, pero no verbo "contract" a primeira sílaba non está acentuada e ten a vogal neutralizada /ə/. O acento tamén se emprega para diferenciar entre palabras e oracións, para que unha palabra composta reciba unha soa unidade de esforzo, pero a frase correspondente ten dous: e.g. ''to búrn óut'' versus ''a búrnout'', e ''a hótdog'' versus ''a hót dóg''.{{sfn|Brinton|Brinton|2010|page=66}}
En termos de [[ritmo]], o inglés é descrito polo xeral como unha ligua isocrónica, o que quere dicir que a cantidade de tempo entre as sílabas acentuadas adoita ser o mesmo. As sílabas acentuadas son pronunciadas máis longas, mais as sílabas non acentuadas (as sílabas entre os acentos) son máis curtas. Asw vogais en sílabas non acentuadas son máis curtas, e a redución vocálica provoca cambios na calidade vocálica: [[neutralización]].
== Notas ==
| |||