Hugo Grotius: Diferenzas entre revisións

En [[1599]] empezou a exercer como xurista na [[Haia]] e en [[1609]] comezou a publicación de tratados de Dereito co seu ''Mare liberum'', sobre o dereito do mar, de xeito anónimo. En [[1613]] formou parte dunha misión diplomática a [[Inglaterra]].

 

Os anos que estivo en prisión, nos que se dedicou a [[Lectura|ler]] con intensidade, acabaron coa súa fuxida a [[París]] en [[1621]] con axuda da súa esposa María van Reigersberg. Protexido por Nicolás Peiresk, obtivo unha pequena pensión que completaba co seu traballo como escritor.

 

 

Grotius faleceu na cidade alemá de Rostock durante unha viaxe a Suecia.

== Obra ==

Hugo Grotius foi o gran defensor do [[Absolutismo|Estado absoluto.]] Inaugurou unha nova corrente sobre o [[Lei natural|Dereito natural]]: o "iusnaturalismo inmanentista". Para el o [[Ser humano|home]] é social por natureza, polo que as normas de convivencia que hai na [[sociedade]] son naturais e inherentes ao ser humano, e constitúen obxecto de [[dereito positivo]]. Estas normas, polo feito de seren naturais, nin se poden cambiar nin se poden discutir. Propón a pasaxe dun dereito [[Metafísica|metafísico]] a un [[Razón|racional]] en ''De iure belli ac pacis''.

 

 

No [[século XVI]] a [[política]] e a [[relixión]] estaban intimamente ligadas, non só porque estivesen en disputa a [[soberanía]] do [[papa]] e a do rei ou a do [[emperador]], senón porque o rei decide cal é a relixión dos seus súbditos. Os distintos xeitos de concibir a relixión implican diferentes concepcións do poder.

Grotius sentou unha das bases máis importantes do ''Ius gentium ''("[[Dereito de xentes]]"), na súa obra ''Mare Liberum''. Desenvolveu a súa teoría distinguindo entre [[mar]] próximo (dálle certos dereitos ao Estado) e mar oceánico, que é totalmente libre. Sostén que debe haber libre [[comunicación]] e [[navegación]], posto que o mar non é propiedade de ninguén e todos os países teñen o dereito de tirar proveito del, tese á que se opuxo o [[inglés]] [[John Selden]], na súa obra ''Mare clausum''. A disputa sobre a propiedade ou a [[nacionalidade]] das augas tiña un transfondo [[Economía|económico]], xa que afectaba o comercio internacional. ''Mare liberum'' é parte dunha obra maior, ''De iure praedae'', inédita ata [[1868]].

A súa obra ''De iure belli ac pacis'' ([[1625]]) foi o primeiro tratado sistemático sobre o [[dereito internacional]], cuxas bases xa foran sentadas por Francisco de Vitoria, ao que cita abundantemente. Con ela transmitiu e difundiu por [[Europa]] as ideas da [[Escola de Salamanca]]. En ''De iure belli ac pacis'' abandona o concepto de guerra xusta e introduce un novo, o non discriminatorio de "guerra con independencia de xustiza da causa". Sostén que no dereito internacional non existen bos e malos, senón que son todos iguais. De aí o ''iustus hostis'', que considera que o rival é tan xusto coma min, xa que ten os mesmos dereitos. Desenvolve o ''Ius in belo'', ou dereito na guerra, que establece certas regras que parten do concepto de [[humanidade]].

== Obras principais ==

* ''De imperio summarum potestatum circa sacra'' ("Sobre o poder dos soberanos nos asuntos relixiosos"). Manuscrito de [[1614]] a [[1617]] publicado en París en [[1647]].

* ''De satisfactione Christi adversus Faustum Socinum'' ("Para a satisfacción de Cristo en contra de Fausto Socino"). Leiden, 1617.

* ''Bewijs van dean waaren godsdienst'' ("A proba da verdadeira relixión"). Poema didáctico. [[Rotterdam]], [[1622]].

* ''Apologeticus'' ("Apoloxético"). Defensa das accións que o conduciron á cadea. París, 1622.