Carlos María Isidro de Borbón: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
arranxiño
referencia
Liña 13:
 
==Traxectoria==
Naceu no [[Palacio Real de Madrid]]. Entre [[1808]] e [[1814]] viviu prisioneiro de [[Napoleón]] en [[Valençay]] cos seus irmáns. En 1814 volveu co resto da familia real a Madrid e xurou a [[Constitución española de 1812|constitución de 1812]]. En setembro de 1816 casou coa súa sobriña a infanta María Francisca de Portugal, filla do rei [[Xoán VI de Portugal]] e de Carlota Xoaquina, irmá de Carlos. A parella tivo tres fillos: [[Carlos Luís de Borbón|Carlos Luís]] (1818-1861), [[Xoán, Conde de Montizón|Xoán]] (1822-1887) e Fernando (1824-1861).
 
Carlos era unha persoa moi relixiosa, que cría no dereito divino da monarquía e na sucesión lexítima, polo que a pesar dos intentos dos seus partidarios de tomar as armas contra o seu irmán, sempre lle foi fiel.
 
==Pragmática Sanción ==
En maio de 1830 Fernando VII publicou a [[Pragmática Sanción de 1830|Pragmática Sanción]] que permitía ás mulleres suceder ao trono español, ao igual que os seus fillos. O decreto fora orixinalmente aprobado polas Cortes en [[1789]] pero nunca se promulgara oficialmente. Ata entón Carlos fora o herdeiro do seu irmán.

O [[10 de outubro]] de 1830 a mullercuarta esposa de Fernando VII, a princesa [[Reino de Nápoles|napolitana]] [[María Cristina de Borbón-Dúas Sicilias]], sobriña de Fernando e 22 anos máis nova ca el, deulle unha filla, que levou o nome de [[Isabel II de España|Isabel]] e desprazou ao seu tío da liña de sucesión.
 
Os apostólicos continuaron a apoiar os dereitos de Carlos ao trono, ao considerar a Pragmática Sanción ilegal e intrigaron a favor de Carlos. En marzo de 1833 Fernando suxeriu a Carlos que se trasladase a Portugal coa súa familia.
 
En abril de 1833, Fernando chamou a Carlos a xurar fidelidade a Isabel como Princesa de Asturias, o quemais Carlos rexeitou a recoñecela e a renunciar aos seus dereitos á coroa aopolo que Fernando VII reaccionou prohibíndolle volver a España.
 
==Carlos V==
Tras a morte de Fernando VII o [[29 de setembro]] de 1833, Carlos emitiu o [[manifesto de Abrantes]] o [[1 de outubro]] no que declaraba a súa ascensión ao trono co nome de Carlos V e deu comezo á [[Primeira Guerra Carlista]], entre "''isabelinos''" -os partidarios de Isabel II-, tamén chamados "''cristinos''" pola súa nai, que asumira a [[rexencia]]- e "''carlistas''", partidarios de Carlos María Isidro.<ref>{{Cita libro|título=El fin del Antiguo Régimen (1808-1868). Política y sociedad|apelidos=Fuentes|nome=Juan Francisco|editorial=Síntesis|ano=2007|ISBN=978-84-975651-5-8|lugar=Madrid|páxina=90|ref=}}</ref>

En maio de 1834, tras a derrota dos miguelistas na guerra civil portuguesa, Carlos marchou para [[Inglaterra]]`pese ás protestas das autoridades españolas, onde chegou o [[18 de xuño]], pero axiña trasladouse a [[Francia]] para entrar en España pola fronteira de [[Navarra]] o [[9 de xullo]]. En outubro de 1834 un decreto privouno dos seus dereitos como [[Infante de España]] e que foi confirmado polas Cortes en 1847.
 
Carlos permaneceu en España durante cinco anos e mantivo unha corte itinerante, acompañando ao seu exército, pero sen amosar dotes militares. No verán de 1837 dirixiu a coñecida como [[Expedición Real]], na que á fronte de gran parte dos seus homes marchou por [[Cataluña]] e o [[Maestrazgo]] ata chegar ás portas de Madrid, pero non se decidiron a atacalaatacar e retiráronse acosados por [[Baldomero Espartero]],. trasTras a expedición Carlos emprendeu unha purga entre os seus principais colaboradores.
 
En outubro de 1837, logo da morte da súa primeira muller, casou coa súa sobriña María Teresa e en xuño de 1838 nomeou a [[Rafael Maroto]] como comandante en xefe, que se dedicou a reorganizar o exército, pero que afrontou escasas accións bélicas. En febreiro de 1839 mandou fusilar a tres xenerais diante a sospeita que estiveran organizando un complot contra el e esixiu a Carlos a destitución de todos os seus opoñentes, Carlos destituíuno o [[21 de febreiro]] e declarouno traidor, aínda que o [[25 de febreiro]] recuou e accedeu ás súas peticións. Maroto comezou negociacións secretas cos isabelinos que remataron en 1839 coa sinatura do [[Convenio de Oñate]], tamén coñecido como abrazo de Vergara.
 
Carlos destituíuno o [[21 de febreiro]] e declarouno traidor, aínda que o [[25 de febreiro]] recuou e accedeu ás súas peticións. Maroto comezou negociacións secretas cos isabelinos que remataron en 1839 coa sinatura do Convenio de Oñate, tamén coñecido como [[Convenio de Bergara|abrazo de Vergara]].
Carlos permaneceu en España durante cinco anos e mantivo unha corte itinerante, acompañando ao seu exército, pero sen amosar dotes militares. No verán de 1837 dirixiu a coñecida como Expedición Real, na que á fronte de gran parte dos seus homes marchou por [[Cataluña]] e o [[Maestrazgo]] ata chegar ás portas de Madrid, pero non se decidiron a atacala e retiráronse acosados por [[Baldomero Espartero]], tras a expedición Carlos emprendeu unha purga entre os seus principais colaboradores.
 
O [[14 de setembro]] de 1839 cruzou a fronteira francesa e o goberno francés decidiu instalalo en [[Bourges]] coa súa muller e fillo, alí o [[18 de maio]] de [[1845]] abdicou no seu fillo [[Carlos Luís de Borbón|Carlos Luís]], que adoptou o título de Carlos VI. Tras a súa abdicación usou o título de [[conde de Molina]].
En outubro de 1837, logo da morte da súa primeira muller, casou coa súa sobriña María Teresa e en xuño de 1838 nomeou a [[Rafael Maroto]] como comandante en xefe, que se dedicou a reorganizar o exército, pero que afrontou escasas accións bélicas. En febreiro de 1839 mandou fusilar a tres xenerais diante a sospeita que estiveran organizando un complot contra el e esixiu a Carlos a destitución de todos os seus opoñentes, Carlos destituíuno o [[21 de febreiro]] e declarouno traidor, aínda que o [[25 de febreiro]] recuou e accedeu ás súas peticións. Maroto comezou negociacións secretas cos isabelinos que remataron en 1839 coa sinatura do [[Convenio de Oñate]], tamén coñecido como abrazo de Vergara.
 
== Notas ==
O [[14 de setembro]] de 1839 cruzou a fronteira francesa e o goberno francés decidiu instalalo en [[Bourges]] coa súa muller e fillo, alí o [[18 de maio]] de [[1845]] abdicou no seu fillo Carlos Luís, que adoptou o título de Carlos VI. Tras a súa abdicación usou o título de conde de Molina.
{{Listaref}}
 
== Véxase tamén ==
{{commonscat|Carlos María Isidro de Borbón}}