Aethelweard (historiador): Diferenzas entre revisións

'''EtelvardoAethelweard''' (''Æthelweard'' ou ''Ethelward''), (morto c. 998) foi un [[Historia|historiador]] [[Anglosaxóns|anglo-saxão]], descendente de [[Aethelred I de Wessex|Etelredo de Wessex]] (que era irmán de Alfredo, o Grande), e ''ealdorman'' ou "conde das provincias occidentais".

As primeiras cartas que citan EtelvardoAethelweard como ''ministro'' xurdiron tras a subida ao trono de Eduíno, en 955, e iso probabelmente estea relacionado co casamento do rei con Elfgifu. Esta Elfgifu é identificada coa nobre deste nome, que en seu testamento deixa legados a un irmán con ese nome, e outro irmán, Elfueardo.

EtelvardoAethelweard asina como duque ou ealdorman en 973, e foi recoñecida a primazia entre os ''ealdormen'' tras 993. Continúa a testemuñar até 998, cando súa morte debe ocorrer. O dominio territorial de EtelvardoAethelweard estaba sobre as "provincias occidentais" do país, probabelmente a península suroeste da [[Gran Bretaña|Gran Bretaña.]] Seu irmán Elfueardo, un ''discthegn'' real, ou funcionario doméstico, continúa a asinar como ''ministro'' até 986.

En 991, EtelvardoAethelweard asociouse ao [[Arcebispo de Canterbury|arcebispo]] Sigerico na conclusión dun tratado de paz cos vitoriosos [[Viquingo|viquingues]] da batalla de Maldon, e en 994 foi enviado xuntamente co bispo Alfege de Winchester para facer a paz con Olavo Tryggvason, en Andover, [[Hampshire]].

EtelvardoAethelweard foi amigo e patrono de Elfrico de Eynsham, que no prefácio de súa ''Vidas'' dos santos, en [[inglés antigo]], dedícaa a EtelvardoAethelweard e a seu fillo Etelmar.

En 957, o rei Eduíno, bisneto do irmán do rei [[Aethelred I de Wessex|Etelredo I]], Alfredo, o Grande, foi grazas a divorciarse da irmá de EtelvardoAethelweard, Elfgifu, por motivos de consanguinidade, e na introdución de súa Crónica, en [[Lingua latina|latim]], EtelvardoAethelweard afirma ser o "neto do neto" do rei Etelredo.

Ten sido postulado que EtelvardoAethelweard e seus irmáns Elfueardo, Elfgifu e Elfuaru eran fillos de Edrico, ''ealdorman'' de Hampshire. Esta identificación baséase en posesións de Elfgifu de propiedade de Risborough, que pertencera á nai de Edric, Etelgito, esposa do ''ealdorman'' Etelfrido da Mércia.

Asumindo que a identificación de EtelvardoAethelweard como irmán de Elfgifu está correcta, súa nai foi Etelgifu cuxa compañía Eduíno gozou xunto dela mentres a filla escapaba de súa coroação. Elfgifu deixa un legado para unha Etelfleda, que é esposa de EtelvardoAethelweard, ou súa cunhada.

EtelvardoAethelweard foi pai de Etelmar, o Bravo, que foi ''ealdorman'' das provincias occidentais até o fin do reinado de Etelredo II. Etelmar foi pai de Æthelnoth, que se tornou [[Arcebispo de Canterbury|Arcebispo da Cantuária]] en 1020, e máis tarde foi considerado como santo; e de EtelvardoAethelweard, executado polo rei [[Canuto o Grande|Canuto]] en 1017. Etelmar tamén ten sido provisoriamente identificado como pai de Vulfonodo Cild, que foi pai de Goduíno de Wessex, e avó do rei [[Haroldo II de Inglaterra|Haroldo II]].

Despois de 975, e probabelmente antes de 983, EtelvardoAethelweard produciu unha tradución en [[Lingua latina|latim]] da ''[[Crónica anglosaxoa|Crónica anglo-saxã]]'', incluíndo material non encontrado nas versións sobreviventes en [[inglés antigo]].

EtelvardoAethelweard escribiu súa obra, a petición de súa parente Mathilde, [[Abade|abadessa]] do mosteiro de [[Essen]], [[Alemaña]] e neta do emperador Oto I e Edite de Wessex, para axudala no deber de manter a lembranza dos parentes mortos. Máis probabelmente Mathilde recompensouno cunha copia da obra ''De Re Militari'', de Vegécio escrita en Essen e sobreviviu na Inglaterra.