Pedro II do Brasil: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Jglamela (conversa | contribucións)
→‎Decadencia: Arranxos
Jglamela (conversa | contribucións)
Liña 158:
=== Abolición da escravitude e golpe de estado ===
[[Ficheiro:Família_Imperial_por_Otto_Hees-Restoration.jpg|miniatura|220px|A última imaxe da familia imperial no Brasil, 1889.]]
En xuño de 1887 a saúde do emperador estaba considerablemente empeorada, e os seus doutores persoais suxeríronlle que viaxase a Europa na procura de tratamento médico.{{sfn|Lira 1977, Vol 3|pp=53–56}} Durante a súa estancia en [[Milán]] pasou dúas semanas entre a vida e a morte, chegando a recibir a [[extremaunción]].{{sfn|Carvalho|2007|p=199}}{{sfn|Lira 1977, Vol 3|pp=61–62}}{{sfn|Calmón|1975|p=1421}} Aínda encamado en período de recuperación, o 22 de maio de 1888 recibiu novas de que a [[Lei Áurea|escravitude fora abolida no Brasil]].{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=62}} Cunha voz débil e bágoas nos ollos exclamou: "Deamos grazas a Deus. Gran pobo! Gran pobo!"{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=62}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=442}}{{sfn|Calmón|1975|p=1426}} Pedro II retornou ó Brasil desembarcando en Río de Janeiro en agosto de 1888.{{sfn|Carvalho|2007|p=200}}{{sfn|Calmón|1975|p=1438}} Segundo Heitor Lira: "O país enteiro recibiuno cun entusiasmo xamais visto. Da capital, das provincias, de tódolos lugares, chegaron probas de afecto e veneración".{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=64}} Con estas demostracións á súa chegada dende Europa, a monarquía semellaba gozar dun apoio inquebrantable e estar no punto máis álxidoalto da súa popularidade.{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=67}}{{sfn|Carvalho|2007|p=200}}{{sfn|Vainfas|2002|p=201}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=444}}
 
A nación gozou dun gran prestixio internacional durante os anos finais do Imperio, converténdose nunha [[potencia emerxente]] no ámbito internacional.<ref>{{Cita libro | last1 = Topik | first1 = Steven C. | year = 2000 | title = Trade and Gunboats: The United States and Brazil in the Age of Empire|lingua=en | publisher = Stanford University Press | isbn = 978-0-8047-4018-0 | ref = harv|p=56}}</ref>{{sfn|Barman|1999|p=306}} As predicións das perdas económicas e de traballo provocadas pola abolición da escravitude non chegaron a materializarse, e a colleita de [[café]] de 1888 tivo éxito.{{sfn|Barman|1999|p=346}} A fin da escravitude deu lugar a un cambio explícito no apoio cara ó [[republicanismo]] por parte de ricos e poderosos produtores de café que mantiñan un gran poder político, económico e social no país.{{sfn|Schwarcz|1998|p=438}}{{sfn|Carvalho|2007|p=190}}{{sfn|Barman|1999|pp=348–349}} O republicanismo era un credo elitista que nunca chegou a florecer no Brasil, con moi pouco apoio nas provincias.{{sfn|Barman|1999|p=349}}{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=121}}{{sfn|Carvalho|2007|p=206}}<ref>{{Cita libro | last1 = Munro | first1 = Dana Gardner | year = 1942 | title = The Latin American Republics: A History | publisher = D. Appleton | location = Nova York|lingua=en|ref = harv|p=279}}</ref>{{sfn|Ermakoff|2006|p=189}} A combinación de ideas republicanas e a diseminación do [[positivismo]] entre os rangos medios e máis baixos de oficiais do exército provocou a falta de disciplina entre os corpos de exército e converteuse nunha seria ameaza para a monarquía. Estes grupos desexaban unha república ditatorial, crendo que sería un sistema superior á monarquía.{{sfn|Carvalho|2007|p=195}}{{sfn|Barman|1999|p=353}}
 
Malia que no Brasil non existía un desexo xeral entre a maioría da poboación de cambiar a forma de goberno, os civís republicanos comezaron a exercer presión sobre os oficiais do exército para que derrocasen a monarquía.{{sfn|Ermakoff|2006|p=189}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=450}} Estes lanzaron un [[golpe de estado]], arrestando óo primeiro ministro [[Afonso Celso de Assis Figueiredo|Afonso Celso]] e instituíron a [[república]] o 15 de novembro de 1889.{{sfn|Barman|1999|p=360}}{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=104}}{{sfn|Carvalho|2007|p=219}}{{sfn|Calmón|1975|p=1611}} Os poucos que presenciaron os feitos non se decataron inicialmente de que era unha rebelión.{{sfn|Schwarcz|1998|p=459}}{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=96}} A historiadora Lídia Besouchet indicou que "raramente unha revolución fora tan minoritaria".{{sfn|Besouchet|1993|p=538}} Segundo Barman, durante todo o proceso Pedro&nbsp;II non demostrou emoción algunhaningunha, como se non lle preocupase o resultado,{{sfn|Barman|1999|p=361}} e rexeitou tódalas suxestións de sufocar a rebelión que lle chegaron de parte dos políticos e militares.{{sfn|Carvalho|2007|p=217}}{{sfn|Lira 1977, Vol 3|p=99}}{{sfn|Calmón|1975|pp=1603–1604}} Cando lle chegaron as novas da súa deposición, simplemente comentou: "Se así é, será o meu retiro. Traballei demasiado duro e estou cansado. Agora vou descansar".{{sfn|Carvalho|2007|p=218}}
 
== Exilio e morte ==