Lingua aglutinante: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Engado o esperanto, con exemplo. |
||
Liña 5:
* en [[lingua finesa|finés]], a forma ''taloissani'' «nas miñas casas» pode segmentarse da seguinte maneira: ''talo'' «casa» + ''i'' marca de plural + ''ssa'' marca de [[inesivo]] («en») + ''ni'' sufixo que indica un posesor de primeira persoa do singular («meu, miña, meus, miñas»);
* en [[lingua turca|turco]], a construción é moi semellante: a partir de ''ev'' «casa» fórmase: ''evler'' «as casas», ''evlerim'' «as miñas casas», e ''evlerimde'' «nas miñas casas».
* en [[esperanto]], de ''hejm(o)'' «casa», «lar», fórmase ''hejme'' «na casa», ''hejmen'' «cara á casa» e ''miahejmen'' «cara á miña casa» (''mia'', por súa vez, está formado do pronome ''mi'' «eu» máis o morfema de adxectivo ''a'').
O termo de ''lingua aglutinante'' foi creado en 1836 polo [[lingüista]] alemán [[Wilhelm von Humboldt]]. Formouno a partir do verbo latino ''agglutinare'', que significa "pegar, encolar".
Liña 10 ⟶ 11:
As linguas aglutinantes distínguense das [[lingua flexiva|linguas flexivas]], das [[lingua illante|linguas illantes]] e das [[lingua polisintética|linguas polisintéticas]].
Entre as linguas aglutinantes figuran especialmente o [[lingua finesa|finés]], o [[lingua húngara|húngaro]], o [[lingua turca|turco]], o [[lingua xaponesa|xaponés]], o [[lingua coreana|coreano]], o [[esperanto]], o [[lingua suahili|suahili]], o [[lingua náhuatl|náhuatl]]...
{{Casos}}
| |||