Also sprach Zarathustra (Strauss): Diferenzas entre revisións

{{cita centrada|Primeiro movemento: Amencer. O home sente o poder de Deus. Andante religioso. Mais o home sente aínda anhela. El sumérxese na paixón (segundo movemento) e non atopa a paz. Vólvese cara a ciencia, e tenta sen éxito resolver os problemas da vida nunha fuga (terceiro movemento). As melodías de danza soan agradables e el se convirteconverte en individuo. A súa alma elévase cara arriba cando o mundo se afunde debaixo del.}}

Ao igual que moitas outras obras da época, ''Also sprach Zarathustra'' caracterízase polo debilitamento dos fundamentos estruturais da tonalidade tradicional, sendo difícil (senón imposible) determinar a tonalidade da composición. De feito, na obra atopamos que os tonostóns de Do e Si compiten en todo momento, xuxtapoñendose as súas tónicas de xeito exacto no último compás.<ref>Robert P. Morgan, ''La Música del Siglo XX'' (p 22), Akal Música ISBN 84-460-0368-6</ref> Un dos principais temas compositivos da obra é este contraste entre as tonalidades de Si Maior (representando á humanidade) e Do Maior (representando ao universo ou a natureza); como Si e Do son notas adxacentes, as súas tonalidades son completamente distintas: Si Maior emprega cinco sostidos, mentres que Do Maior non ten ningún.<ref>[http://www.americansymphony.org/program_notes/also-sprach-zarathustra-op-30-1896 ''Also sprach Zarathustra''] – Notes by [[American Symphony Orchestra]]</ref>

[[Ficheiro:Nietzsche1882.jpg|miniatura|220px|Strauss inspirouse para o seu poema sinfónico ''Also sprach Zarathustra'' na obra homónima de Nietzsche (na imaxe en 1882).]]

O programa de ''Also sprach Zarathustra'' é filosófico nun dobre sentido: trátase dun comentario musical do célebre poema en prosa de Nietzsche (cuxa doutrina do superhome que axitaba a toda [[Europa]] a finais do [[século XIX]], e esta elección temática típica da intuición do valor da publicidade áltamentealtamente desenvolvido por Strauss.<ref name="Grout">Grout & Palisca, ''Historia de la Música Occidental'' (vol. 2, pp 857-859), Alianza Música ISBN 84-206-7893-7</ref> A influencia do filósofo alemán queda patente ademais nos títulos das diferentes seccións musicais, que levan o nome de títulos do libro. A partitura de feito leva como epígrafe os versos de Nietzsche:

Precisamente ese tránsito da escuridade á luz será un dos aspectos tratados polo compositor na obra, para constituirseconstituírse no seu fío conductorcondutor.

Tema universalmente coñecido, exposto en principio pola trompeta. A introdución presenta un ton misterioso que nos transporta a un mundo arcano e extrañoestraño.<ref name=Moreno/> Representa a saída do sol (Sonnenaufgang) e xoga cos modos maior e menor. As primeiras palabras de Zarathustra na súa alocución inicial ao sol incluída no prólogo ("Gran estrela, como serías feliz se nin tiveras a aqueles aos que alumeas") deben ter inspirado o inicio da obra, cun profundo Do no pedal do órgano e o contrafagot, acompañados por suaves trémolos nos contrabaixos. Logo desta pasaxe segue unha fanfarria de trompeta e un ''tutti'' nun acorde de Do menor, que se convirteconverte en Maior cando inmediatamente se repite a pasaxe, terminando cunha afirmación do acorde de Do Maior cando o órgano se queda só.<ref name=Grout/>

Logo da grandiosa apertura iniciase a sección titulada ''Dos trasmundanos'' ou ''Dos habitantes doutro mundo'', adicada a os que estiveron a buscar a resposta aos enigmas da existencia nas relixións. Esta sección, na que a corda é a protagonista (moitas veces reducida a un pechenopeeno conxunto de cámara) iníciase cunha cita do ''Credo in unum Deum'' gregoriano. Inmediatamente despois da introdución, abren os contrabaixos en trémolo, logo o corno francés brinda unha antesala a violas e cellos quen van transmitindo o tema a toda corda, despois dun intenso momento volve a calma e o tema morre cun pequeno solo da viola. Motívicamente, a sección presenta un tema doente emparentado co credo da tradición gregoriana.<ref name=Moreno/>

Despois da escala do piccolo, violíns en unísono co corno francés interpretan unha longa melodía, mentres a orquestra tende un tapete de axitación, logo os violíns despréndense e continuan sós o seu camiño até atoparse coa enérxica intervención dos trombóns, o cal, impulsa a resolución do episodio, os trombóns e algúns arpexios descendentes da arpa marcan o final do episodio. Esta sección mostra a loita do home consigo mesmo e o seu anhelo de placerpracer e trascendenciatranscendencia a través dunha música axitada no que os temas ascendentes e descendentes se entrecruzan sen descanso. O que nun principio parece unha exaltación do hedonismo e da vida terrenalterreal a cargo dunha apaixoadaapaixonada intervención dos violíns, pronto cede o seu lugar ao desprecio, cun doente pasaxe dos trombóns.<ref name=Moreno/>