|
Pedro naceu ás 02:30 do 2 de decembro de 1825 no [[pazo de São Cristóvão]], en [[Rio de Janeiro]], [[Imperio do Brasil|Brasil]].{{sfn|Besouchet|1993|p=39}}{{sfn|Carvalho|2007|pp=11–12}}{{sfn|Olivieri|1999|p=5}} Nomeado por [[Pedro de Alcántara|san Pedro de Alcántara]], o seu nome completo era Pedro de Alcântara João Carlos Leopoldo Salvador Bibiano Francisco Xavier de Paula Leocádio Miguel Gabriel Rafael Gonzaga.{{sfn|Vainfas|2002|p=198}}{{sfn|Calmón|1975|pp=3–4}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=45}} Pedro era membro da rama brasileira da [[casa de Braganza]] por medio do seu pai, o emperador [[Pedro I do Brasil|Pedro I]], e recibiu o título honorífico de "don" dende o seu nacemento.{{sfn|Barman|1999|p=424}} Era neto do rei portugués [[Xoán VI de Portugal|Xoán VI]] e sobriño de [[Miguel I de Portugal|Miguel I]].{{sfn|Besouchet|1993|p=40}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=47}} A súa nai foi a arquiduquesa [[María Leopoldina de Austria]], filla de [[Francisco II do Sacro Imperio Romano Xermánico|Francisco II]], o último emperador do [[Sacro Imperio Romano Xermánico]]. Por medio da súa nai, Pedro era sobriño de [[Napoleón Bonaparte]] e primo en primeiro grao dos emperadores [[Napoleón II de Francia]], [[Francisco Xosé I de Austria]] e de [[Maximiliano I de México]].{{sfn|Schwarcz|1998|p=47}}{{sfn|Barman|1999|p=1}}{{sfn|Besouchet|1993|p=41}}
O único fillo varón lexítimo de Pedro I que sobreviviu aá infancia, foi recoñecido de forma oficial como herdeiro ó trono brasileiro co título de príncipe imperial o 6 de agosto de 1826.{{sfn|Vainfas|2002|p=198}}{{sfn|Calmón|1975|p=5}} A súa nai, a emperatriz María Leopoldina, faleceu o 11 de decembro de 1826, cando Pedro tiña un ano de idade.{{sfn|Calmón|1975|p=15}}{{sfn|Besouchet|1993|p=41}} Dous anos e medio despois o seu pai casou con [[Amelia de Leuchtenberg]], e o príncipe Pedro desenvolveu unha relación afectuosa con ela, a quen chegou a considerar como a súa propia nai.{{sfn|Carvalho|2007|p=16}}{{sfn|Besouchet|1993|p=46}}{{sfn|Barman|1999|pp=26–27}} O desexo de Pedro I de restaurar áa súa filla [[María II de Portugal|María II]] no trono de [[Reino de Portugal|Portugal]], usurpado polo seu irmán Miguel I, así como a súa posición política doméstica en declive, deu lugar aá súa abrupta abdicación o 7 de abril de 1831.{{sfn|Carvalho|2007|p=21}}{{sfn|Lira 1977, Vol 1|p=15}} Pedro I partiu de forma inmediata cara a Europa xunto a Amelia, deixando no Brasil óo príncipe imperial, quen se converteu no emperador don Pedro II.{{sfn|Olivieri|1999|p=5}}{{sfn|Barman|1999|p=29}}
=== Coroación temperá ===
[[Ficheiro:RetratodompedroIIcrianca.JPG|miniatura|esquerda|180px|Retrato de Pedro II ós 12 anos de idade, 1838]]
Á súa partida do país, o emperador Pedro I seleccionou a tres persoas para que se fixesen cargo do seu fillo e das súas outras fillas. O primeiro deles foi [[José Bonifácio de Andrada]], amigo seu e líder influínteinfluente durante a [[Independencia do Brasil|independencia brasileira]], a quen nomeou gardián do seu fillo.{{sfn|Lira 1977, Vol 1|p=17}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=50}} A segunda foi Mariana de Verna, quen xa actuara como ''aia'' (institutriz) dende o nacemento de Pedro II.{{sfn|Carvalho|2007|p=31}} De neno, o entón príncipe imperial chamábaa "''Dadama''", xa que non era capaz de pronunciar a palabra ''dama'' de forma correcta.{{sfn|Calmón|1975|p=5}} Considerábaa a súa nai substituta, e continuou chamándoa polo seu alcume ata ben entrada a idade adulta por aprecio.{{sfn|Barman|1999|p=29}}{{sfn|Besouchet|1993|p=39}} O terceiro foi Rafael, un [[afrobrasileiro]] veterano da [[guerra Cisplatina]]{{sfn|Carvalho|2007|p=31}}{{sfn|Calmón|1975|p=57}} empregado no Pazo de São Cristóvão e con quen Pedro I tiña unha profunda confianza, pedíndolle que coidase do seu fillo, tarefa que Rafael desempeñou durante o resto da súa vida.{{sfn|Vainfas|2002|p=198}}{{sfn|Calmón|1975|p=57}}
BonifacioBonifácio foi destituído da súa posición en decembro de 1833 e foi substituído por outro gardián, Manuel Inácio de Andrade, marqués de Itanhaém.{{sfn|Schwarcz|1998|p=57}}{{sfn|Carvalho|2007|p=25}}{{sfn|Lira 1977, Vol 1|p=33}} Pedro II pasaba os días estudando, con só dúas horas libres para o entretemento.{{sfn|Carvalho|2007|p=27}}{{sfn|Olivieri|1999|p=8}} Demostrando unha grande intelixencia, era capaz de adquirir coñecementos cunha gran facilidade{{sfn|Olivieri|1999|p=6}}{{sfn|Besouchet|1993|p=14}}{{sfn|Lira 1977, Vol 1|pp=46, 50}} Porén, as horas de estudio resultábanlle esgotadoras e a preparación para o seu papel de monarca era moi esixente. Tiña poucos amigos da súa idade, e mantiña un contacto limitado coas súas irmás. Todo isto, xunto a perda súbita dos seus pais, fixo que a crianza de Pedro II lle resultase infeliz e solitaria.{{sfn|Vainfas|2002|pp=198–199}}{{sfn|Carvalho|2007|pp=27, 30–31}}{{sfn|Barman|1999|p=33}}{{sfn|Besouchet|1993|p=50}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=57}} O ambiente no que foi criado converteuno nunha persoa tímida e necesitada, que viu nos libros un refuxio e unha forma de escaparseescapar do mundo real.{{sfn|Carvalho|2007|pp=29, 33}}{{sfn|Barman|1999|p=39}}
A posibilidade de rebaixar a consideración de maioría de idade do emperador, no lugar de agardar ata que cumprise os 18 anos de idade, estivera considerada polos gobernantes do país dende 1835.{{sfn|Carvalho|2007|p=37}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=67}}{{sfn|Olivieri|1999|p=11}} A súa elevación ó trono dera lugar a un problemático período de crises sen fin. A [[rexencia]] creada para reinar no seu nome estivo envolta en disputas continuas entre faccións políticas e rebelións por toda a nación dende o seus comezos.{{sfn|Lira 1977, Vol 1|p=21}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=53}}{{sfn|Carvalho|2007|p=21}} Segundo o historiador Roderick J. Barman, os políticos que acadaran o poder durante os anos 1830 "perderon toda fe na súa capacidade de gobernar o país por si mesmos" e "aceptaron a Pedro II como figura autoritaria cunha presenza indispensable para a supervivencia do país".{{sfn|Barman|1999|p=317}} Cando o 22 de xullo de 1840 os políticos lle preguntaron se quería asumir o poder completo, Pedro II aceptou timidamente.{{sfn|Calmón|1975|p=136}}{{sfn|Lira 1977, Vol 1|p=70}}{{sfn|Barman|1999|p=72}}{{sfn|Carvalho|2007|p=39}}{{sfn|Schwarcz|1998|p=68}} Ó día seguinte, 23 de xullo de 1840, a Asemblea Xeral declarou formalmente maior de idade a Pedro, que naquel entón tiña 14 anos de idade.{{sfn|Carvalho|2007|p=40}} Foi aclamado, coroado e consagrado posteriormente o 18 de xullo de 1841.{{sfn|Schwarcz|1998|p=73}}{{sfn|Lira 1977, Vol 1|p=72}}
|
