|
Mártov tratou de manter o consenso e propuxo a formación dun novo Consello de Ministros aceptable para moderados e radicais e que o congreso suspendésese ata entón. [[Lev Trotski]] aproveitou entón para dirixirse ás fraccións que acababan de abandonar o congreso e aos partidarios do acordo con elas, como Mártov, dicindo:<ref name="daniels193">[[#Bibliografía|Daniels (1997)]], p. 193</ref><ref name="wad240"/><ref name="rabinowitch296">[[#Bibliografía|Rabinowitch (1978)]], p. 296</ref>
{{cita|O que sucedeu foi unha insurrección, non unha conspiración. Reforzamos a enerxía revolucionaria dos obreiros e soldados de Petrogrado; forxamos a vontade das masas para a insurrección, non para a conspiración. As masas populares seguiron o noso estandarte e a nosa insurrección triunfou. E agora díllenosse nos di: renunciade á vosa vitoria, facede concesións, cedede. Con quen?, preguntoupregunto. Ante quen deberiamos ceder? Con aqueles grupos acabados que nos abandonaron ou cos que realizan esta proposta? Pero xa os coñecemos, ninguén en Rusia apóiaosos apoia xa... Non, nisto non hai acordo posible. A aqueles que se han ir e aos que nos din isto respondémoslles: sodes uns pobres acabados, o voso papel terminou, ide a onde vos corresponde, ao vertedeirovertedoiro da historia.}}
A maioría dos menxeviques internacionalistas de Mártov abandonaron tamén o congreso ao ver as súas propostas de concordia entre os partidos socialistas rexeitadas polopola á radical dos bolxeviques representada por Trotski. [[Trotski]] logrou a inmediata condena dos moderados que acababan de abandonar o congreso e tachou a súa actitude de contrarrevolucionaria. Os [[socialrevolucionarios de esquerda]], ao contrario que outras fraccións, permaneceron no congreso co obxectivo de tratar de moderar a postura dos bolxeviques e lograr un acordo entre os diversos socialistas.<ref name="rabinowitch297">[[#Bibliografía|Rabinowitch (1978)]], p. 297</ref> A noticia da caída do Palacio de Inverno e os informes que chegaron das diversas unidades militares desataron a euforia entre os delegados.<ref name="rabinowitch301"/><ref name="wad240"/><ref name="chamberlin322"/> Entre elas, o 3. batallón de ciclistas, chamado desde a fronte suroeste<ref name="rabinowitch302">[[#Bibliografía|Rabinowitch (1978)]], p. 302</ref> por Kerenskii, pasouse ao [[Soviet de Petrogrado]] e a próxima guarnición de [[Tsarskoye Selo]] prometera protexer a capital de posibles ataques. Krylenko comunicou que na fronte norte formouse un Comité Militar Revolucionario que rescindira as ordes de marcha contra a capital e que o xeneral ao mando desa fronte, Cheremisov, admitira a autoridade do comité.<ref name="chamberlin322"/><ref name="rabinowitch302"/> Unha tras outra, as unidades enviadas desde a fronte para esmagar o levantamento estaban comunicando o seu apoio ao Comité Militar Revolucionario da capital.
A lectura da proclamación que anunciaba á toma do poder redactada por Lenin, que aínda non acudira ao congreso, correspondeu a [[Anatolii Lunacharskii|Lunacharskii]].<ref name="wad241"/><ref name="rabinowitch303">[[#Bibliografía|Rabinowitch (1978)]], p. 303</ref> Nela non só anunciábase a toma do poder polo congreso, senón tamén o programa fundamental do novo Goberno:<ref name="wad241">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 241</ref><ref name="rabinowitch303"/>
|
