Eadbald de Kent: Diferenzas entre revisións

Sucedeu ao seu pai [[Aethelberht de Kent|Aethelberht]] que convertera a Kent en potencia hexemónica en Inglaterra durante o seu reinado e foi o primeiro rei anglosaxón en se converter ao [[Cristianismo]]. A ascensión ao trono de [[Eadbald de Kent|Eadbald]] constituíu un serio revés para a [[Igrexa Católica|Igrexa católica]], xa que non se bautizou até varios anos despois da súa coroación. Finalmente, foi convertido polos arcebispos Lourenzo ou Xusto e separouse da súa primeira esposa, que fora a súa madrastra, presionado pola Igrexa. Casou posteriormente con Ymme, posibelmente unha princesa franca filla de [[Teodeberto II]], coa que tivo dous fillos, EormenredoEormenred e [[Eorcenberht de Kent|EorcenbertoEorcenberht]] (tamén EarcombertoEarcomberht), e unha filla, Eanswith.

A influencia de Eadbald foi menor que a do seu pai, pero Kent era o suficientemente poderoso como para escapar ao dominio de [[Edwin de Northumbria]]. O matrimonio de Edwin coa irmá de Eadbald, [[Æthelburg]], normalizou as relacións entre Kent e [[Reino de Northumbria|Northumbria]] que aparentemente continuaron até o reinado de [[Oswald de Kent|Oswald]]. Cando Æthelburg fuxiu a Kent tras a morte de Edwin ao redor de [[633]], enviou aos seus fillos a Francia por temor ás intrigas tanto de Eadbald como de Oswald. A liña real de Kent realizou varios matrimonios diplomáticos durante os anos subseguintes, incluíndo o matrimonio de Eanfleda, sobriña de Eadbald, con [[Oswiu de Northumbria|Oswiu]], e de EorcenbertoEorcenberht con [[Seaxburh de Ely|Sexburga]], filla do rei [[Anna de Anglia Oriental]].

Eadbald faleceu en 640 e, segundo a ''lenda de Santa Mildrith'' foi sucedido polo seu fillo EorcenbertoEorcenberht; con todo, EormenredoEormenred puido ser un rei subalterno baixo o reinado de [[Eorcenberht de Kent|EorcenbertEorcenberht]] e a versión dos eventos proporcionada pola lenda de Santa Mildrith puido ser un intento de desacreditar a pretendentes á coroa da liña de EormenredoEormenred<ref name="Kirby_44">Kirby, ''Earliest English Kings'', p.44.</ref>.