Revisión como estaba o 23 de xullo de 2017 ás 08:51 editar Isili0n (conversa \| contribucións) 10.315 edicións Sen resumo de edición Etiqueta: Edición visual ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 31 de outubro de 2017 ás 19:36 editar desfacer Albert galiza (conversa \| contribucións) 23.061 edicións pequenos arranxos e engadidos Etiqueta: edición de código 2017 Edición máis nova →
Liña 44: == Situación de Rusia antes da revolución de 1905 == {{Artigo principal\|Revolución Rusa de 1905}} Previamente a [[1917]], o antigo [[Imperio Ruso]] rexíase baixo un réxime [[tsar]]ista, [[autocracia\|autocrático]] e represivo desde ~~facía~~había tres séculos cando, en [[1613]], instaurouse no país a [[Dinastía Romanov\|dinastía Románov]]. A [[Historia de Rusia#Alexandre II e a abolición da servidume\|abolición]] da [[Reforma emancipadora de 1861 en Rusia\|servidume]] promulgada en [[1861]] por parte do tsar [[Alexandre II de Rusia\|Alexandre II]] foi a primeira mostra das fisuras do antigo sistema feudal. Unha vez liberados, os antigos servos desprazáronse ás cidades, converténdose así en [[man de obra]] [[Segunda Revolución Industrial\|industrial]]. Liña 65: As sucesivas derrotas rusas na [[Primeira Guerra Mundial\|primeira guerra mundial]] foron unha das causas da [[Revolución de Febreiro]]. No momento de entrada na guerra, todos os partidos políticos mostráronse favorables á participación na contenda, coa excepción do [[Partido Obreiro Socialdemócrata de Rusia\|Partido Obreiro Socialdemócrata]], o único partido europeo xunto ao Partido Socialista do [[Reino de Serbia]] que se negou a votar os créditos de guerra, pero advertiu que non trataría de sabotar os esforzos provocados pola guerra. Tralo comezo do conflito e logo dalgúns éxitos iniciais, o Exército ruso tivo que soportar severas derrotas (en [[Prusia Oriental]], en particular). As fábricas non se mostraron o suficientemente produtivas, a [[Ferrocarril\|rede ferroviaria]] era ineficiente e o fornezo de armas e alimentos ao Exército fallaba. No Exército, os partes batían todas as mellores marcas: 1.700.000 mortos e 5.950.000 feridos, estalando [[disturbio]]s e decaendo a moral dos soldados. Estes soportaban mes a mes a incapacidade dos seus oficiais, ata o punto de fornecer a unidades de combate munición non correspondente co calibre da súa arma e a intimidación e os castigos corporais utilizados na mesma. A fame estendeuse e as ~~mercancías~~mercadorías comezaron a escasear. A economía rusa, que antes da guerra contaba coa taxa de crecemento máis alta de Europa,<ref>Para a década de 1890, Richard Pipes afirma: «''a productivité industrielle russe s'est accrue de 126 pour cent, lle double du taux de croissance allemand et lle tripla de celui deas États-Unis''». Tradución: "A produtividade industrial rusa aumentou nun 126%, o dobre da taxa de crecemento de Alemaña e tres veces maior que a dos Estados Unidos. A Révolution russe, op. cit., p. 72.</ref> atopábase illada do mercado europeo. O Parlamento ruso (a [[Duma Imperial de Rusia\|Duma]]), constituída por [[liberalismo\|liberais]] e [[progresismo\|progresistas]], advertiu ao tsar [[Nicolao II de Rusia\|Nicolao II]] destas ameazas contra a estabilidade do imperio e do réxime, aconsellándolle formar un novo goberno constitucional. O tsar non tivo en conta esta advertencia e perdeu o liderado e o contacto coa realidade do país. A impopularidade da súa esposa, a emperatriz [[Alexandra Fiodorovna Romanova\|Alexandra]], de orixe alemá, aumentou o descrédito do réxime, feito confirmado en decembro de [[1916]] co asasinato de [[Grigori Rasputín\|Rasputín]], asesor oculto da emperatriz, por parte do príncipe [[Félix Iusúpov]], un mozo nobre. Desde [[1915]]-[[1916]], proliferaron diversos comités que se fixeron cargo de todo aquilo que o deficiente Estado xa non asumía (abastecemento, encargos, intercambios comerciais...). Xunto ás [[cooperativa]]s ou os [[sindicato]]s, estes comités convertéronse en órganos de poder paralelos. O réxime xa non controlaba o "país real".<ref>[[Roger Portal]], ''A Russie de 1894 à 1914'', Paris, Centre de documentation universitaire, 1966, p. 78.</ref> Liña 73: [[Ficheiro:Всенародные похороны жертв павших за свободу 23 марта 1917, Петроград.jpg\|miniatura\|Funerais polas vítimas da revolución o [[5 de abril]] de [[1917]] (23 de marzo segundo o [[calendario xuliano]]) en Petrogrado.]] Os días seguintes, as folgas xeneralizáronse por todo Petrogrado e a tensión foi en aumento. ~~Consígnalas~~As consignas, ata oese ~~momento~~intre máis discretas, ~~se politizaron~~politizáronse: "Abaixo a guerra!", "Abaixo a autocracia!".<ref>[[Jean Elleinstein]], ''D'une Russie à l'autre, vie et mort de l'URSS'', Éditions Sociais, 1992, p. 68.</ref> Nesta ocasión, os enfrontamentos coa policía saldáronse con vítimas para ambas as partes.<ref>[[Louis Aragon]] et [[André Maurois]], ''Les Deux Géants. Histoire deas États-Unis et de l'URSS de 1917 à nos jours. Tome 3: Histoire de l'URSS de 1917 à 1929. Tome 4: Histoire de l'URSS De 1929 à nos jours'', Paris, Éditions du Pont Royal, 1963, p. 30.</ref> Os manifestantes armáronse subtraendo armas dos postos de policía. Tras tres días de manifestacións, o tsar ordenou a mobilización da [[guarnición]] militar da cidade para sufocar a rebelión. Os soldados resistiron as primeiras tentativas de confraternización e mataron a moitos manifestantes. Con todo, durante a noite, parte da compañía sumouse progresivamente aos insurxentes, que puideron desta forma armarse máis convenientemente. Entre tanto, o tsar, sen medios para gobernar, ordenou disolver a Duma e nomear un comité interino. Todos os rexementos da guarnición de Petrogrado uníronse á revolta. Foi o triunfo da revolución. Baixo a presión do [[Estado Maior]], o tsar Nicolao II abdicou o [[2 de marzo]]: "Desfíxose do imperio como un comandante dun escuadrón de cabalería."<ref>[[Marc Ferro]], ''A Grande Guerre, 1914-1918'', Gallimard, coll. « Idées», Paris, 1969, p. 318.</ref> O seu irmán, o gran duque [[Miguel Aleksandrovich de Rusia\|Miguel Aleksándrovich]], rexeitou ao día seguinte a coroa. Foi a fin do tsarismo e producíronse as primeiras eleccións ao [[soviet]] dos traballadores da capital, o [[Soviet de Petrogrado]]. O primeiro episodio da revolución saldouse con máis dun centenar de vítimas, principalmente manifestantes,<ref>Richard Pipes afirma: «noméelle total deas blessés et des morts [da Révolution de Février] se situait entre 1300 et 1450 dont 169 tués». ''A Révolution russe'', ''op. cit.'', p. 284.</ref> mais a caída rápida e inesperada do réxime, cunhas perdas humanas relativamente pequenas, suscitou no país unha onda de entusiasmo e liberación. Liña 81: O período posterior á abdicación do tsar foi á vez confuso e entusiasta. O [[Goberno Provisional Ruso\|Goberno provisional]] sucedeu ao tsarismo rápidamente, mentres que a revolución gañaba profundidade e a masa de traballadores e campesiños se politizaba. Os soviets, nacidos da vontade popular, non se atreveron a contradicir de primeiras ao Goberno provisional, pese á súa inmobilidade e a súa actuación na guerra.<ref>[[Michel Heller]] et Aleksandr Nekrich, ''L'Utopie au pouvoir. Histoire de l'URSS de 1917 à nos jours'', Calmann-Lévy, coll. « Liberté de l'esprit», Paris, 1985, p. 22.</ref> Con todo, o pequeno [[Bolxevique\|Partido Bolxevique]], liderado por [[Lenin]], ~~quen~~que se atopaba exiliado en Suíza, impuxo unha radicalización estratéxica, ~~fíxose~~erixíndose portavoz do crecente descontento xeral e converteuse en depositario das aspiracións populares, mentres que os partidos revolucionarios rivais ([[menxevique]]s, [[Partido Social-Revolucionario\|eseristas]], etc.) se desacreditaban entre eles, alimentando así o perigo contrarrevolucionario. === «O país máis libre do mundo» ===

Revolución Rusa de 1917: Diferenzas entre revisións