Restauracionismo: Diferenzas entre revisións

Os mormóns son o que atribúen unha antigüidade maior á apostasía, situándoa antes da morte do último dos doce apóstolos de Cristo, en torno ao ano [[100]]. Cunha data tan temperá libéranse da necesidade de conciliar os seus ensinos coas prácticas e escritos coñecidos da [[cristianismo primitivo|igrexa primitiva]] e dos [[Pai da Igrexa|pais da Igrexa]] posto que os consideran xa apóstatas.

 

 

O [[Movemento de Restauración]] de Stone e Campbell considera que a Gran Apostasía foi un proceso gradual. Sobre o ano [[100]] d.C. [[Ignacio de Antioquía]] impulsou a obediencia aos [[bispo]]s, cousa que algúns consideran o inicio da idea dun clero profesionalizado que empezou a situarse nunha posición por encima dos crentes, iniciando un proceso de corrupción gradual que desembocaría no "''home de [[pecado]]''" que sería profetizado. O [[bautismo infantil]], condenado polos restauracionistas como unha medida de inclusión na Igrexa pola forza, sería outro paso cara á apostasía. Estes cren que, polo menos ata a época de [[Tertuliano]], só se practicaba o bautismo de persoas adultas, habéndose introducido de forma moi localizada o bautismo de nenos ao redor da época de San [[Ireneo de Lyon|Ireneo]]. Os campbelitas con frecuencia non admiten visións do [[pecado orixinal]] que impliquen unha corrupción da mesma natureza humana, senón que só admiten que se produciu o malogramento da cultura, tradicións ou contorna habituais da humanidade. Do mesmo xeito que outros restauracionistas, consideran que mediante a alianza entre a Igrexa e o Estado no reinado de [[Constantiño I o Grande|Constantiño]], a Igrexa quedou cativa grazas ao poder excesivamente centralizado dos bispos. Finalmente o rexurdimento da idea de supremacía e autoridade universal do [[bispo de Roma]] contémplase como elemento que completaría o cadro da Gran Apostasía, do cal a [[reforma protestante]] sería só unha emenda incompleta pero que daría froitos próximos ao perfecto nos [[anabaptista]]s e os [[bautista]]s.