Carta outorgada: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m →top: Arranxos varios |
pequeno arranxo |
||
Liña 1:
[[Ficheiro:Estatuto Real 1834-Gaceta de Madrid.jpg|miniatura|Exemplo de carta outrogada: o [[Estatuto Real de 1834|Estatuto real de 1834]].]]
Denomínase '''carta outorgada''' (en [[Lingua francesa|francés]], "''charte octroyée''") a unha declaración do [[Monarca|rei]] ou outro gobernante, non votada por unha asemblea representativa da nación, pola que manifestaba a primacía do seu poder e gobernaba aos seus súbditos dunha forma absolutista, sen ningunha limitación. Supuña, de feito, unha pseudo [[constitución]] para o [[estado]], posto que en troques de ser ditada polo pobo, a carta outorgada xurdía dun poder absolutista anterior, o rei, que outorgaba certos dereitos aos súbditos sen a súa intervención. Polo xeral, as cartas outorgadas eran moi restritivas en canto a dereitos e representatividade, e non se recoñece o principio de [[soberanía nacional]] nin da [[soberanía popular]].
Exemplos de carta outorgada son a Carta outorgada por [[Luís XVIII de Francia|Luís XVIII]] en xuño de 1814 en [[Francia]], a Carta Constitucional de [[Pedro I do Brasil|Pedro IV de Portuga]]<nowiki/>l ([[29 de abril]] de [[1826]]), o [[Estatuto Real de 1834]] en [[España]], o Estatuto Albertino en [[Italia]] e as Leis Fundamentais de [[Rusia]] de [[1905]], outorgadas por [[Nicolao II de Rusia|Nicolás]] II. En [[América]] pertence a este grupo o [[Decreto de Bases e Garantías]] emitido polo gobernante costarriqueño [[Braulio Carrillo Outeiro]] (1841), no cal se declaraba xefe vitalicio e inamovible.
Liña 6:
Eran cartas que o rei manifestaba a primacía do seu poder e demostrábao facendo a regulamentación que a el lle pracía. Estas cartas desapareceron cando desapareceu o poder monárquico de vocación absolutista ou autoritaria, para ser substituídas por constitucións "pactadas" (como a francesa de [[Luís Filipe I de Francia|Luís Felipe I]] de [[1830]], que pretendían ser un pacto entre a soberanía do monarca e a da nación), ou por constitucións liberais emanadas dunha [[asemblea constituínte]].
En España, o Estatuto Real de 1834 foi a carta outorgada máis importante que houbo, na cal [[Francisco Martínez de la Rosa|Martínez de la Rosa]], liberal moderado, daba a entender ao pobo cal eran os seus propósitos no seu novo goberno, que estaba marcado por un ambiente de tensión e de continuas loitas fronte ao [[carlismo]]. A raíña rexente ([[María Cristina de Borbón-Dúas Sicilias|María Cristina]]) apoiaba ao [[Partido Moderado|partido moderado]], xa que buscaba apoios fronte ao carlismo, pero non compartía os seus mesmos ideais.
[[Categoría:Ciencia política]]
| |||