ELISA: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m →Ligazóns externas: Arranxos varios + cda |
m Arranxos varios, replaced: {{cite web → {{Cita web, {{cite journal → {{Cita publicación periódica (10) |
||
Liña 23:
== Historia ==
Antes do desenvolvemento do ELISA, a única opción para realizar un [[inmunoensaio]] era o [[radioinmunoensaio]], unha técnica que usaba anticorpos ou antíxenos marcados [[radioactivo|radioactivamente]]. No radioinmunoensaio, o sinal era proporcionado pola radioactividade, a cal indicaba se estaba presente na mostra un antíxeno ou anticorpo específico. O radioinmunoensaio foi descrito primeiro nun artigo científico de [[Rosalyn Sussman Yalow]] e [[Solomon Berson]] publicado en 1960.<ref>{{
Como a [[radioactividade]] supón unha ameaza potencial para a saúde, procurouse idear outra alternativa máis segura. Unha alternativa axeitada ao radioinmunoensaio sería aquela que substituíse o sinal radioactivo por outro non radioactivo. Cando certos encimas (como a [[peroxidase do ravo picante]]) reaccionan cos [[substrato encimático|substratos]] apropiados (como [[ABTS]] ou [[3,3’,5,5’-tetrametilbencidina|TMB]]), prodúcese un cambio de cor, o cal se pode usar como sinal. Porén, o sinal ten que estar asociado coa presenza do anticorpo ou o antíxeno, o cal é a razón pola cal o encima ten que estar ligado a un anticorpo adecuado. Este proceso de ligamento foi desenvolvido independentemente por Stratis Avrameas e G. B. Pierce.<ref>{{
[[Ficheiro:Pn-lab-2001nov.jpg|miniatura|dereita|Preparación de análises nun laboratorio de ELISA.]]
En 1971, Peter Perlmann e [[Eva Engvall]] na Universidade de Estocolmo, Suecia, e Anton Schuurs e Bauke van Weemen nos Países Baixos publicaron artigos independentemente nos que sintetizaban este coñecemento nos métodos para realizar o EIA/ELISA.<ref>{{
O método tradicional do ELISA implica tipicamente reporteiros [[cromoxénico]]s e substratos que producen algún tipo de cambio de cor observable que indique a presenza do antíxedno ou analito. Técnicas máis novas similares ao ELISA usan reporteiros [[fluoroxénico]]s, [[Electroquimioluminescencia|electroquimioluminescentes]], e de [[PCR cuantitativa]] para xerar sinais cuantificables. Estes novos reporteiros poden ter varias vantaxes, incluíndo maiores sensibilidades e a posibilidade de facer ensaios múltiples.<ref name="PMID18772478">{{
En 2012 unha proba de ELISA baseado en encima ultrasensible que usaba nanopartículas como reporteiro cromoxénico conseguiu producir un sinal de cor visible a simple vista a partir da detección de simples [[attogramo]]s (10<sup>−18</sup>g) do analito. Nos resultados positivos aparecía unha cor azul e nos negativos cor vermella. Esta detección só pode confirmar a presenza ou a ausencia de analito pero non a súa concentración real.<ref name="delaRica2012">{{
{{clear}}
Liña 91:
== Aplicacións ==
[[Ficheiro:ELISA.jpg|miniatura|dereita|ELISA sandwich de anticorpo dobre anti-[[IgG]] humana.]]
Como o ELISA pode realizarse para avaliar a presenza de antíxeno ou a presenza de anticorpo na mostra, é unha ferramenta útil para determinar as concentracións séricas de anticorpo (como se fai na [[proba do VIH]]<ref>MedlinePlusEncyclopedia 003538 [https://www.nlm.nih.gov/medlineplus/ency/article/003538.htm ELISA/Western blot tests for HIV]</ref> ou co [[virus do Nilo Occidental]]). Tamén atopou aplicacións na [[industria alimentaria]] para detectar posibles alérxenos en alimentos, como o [[leite]], [[cacahuete]]s, [[abelá]]s, [[améndoa]]s, e [[ovo (alimento)|ovos]]<ref>{{cite press release |title=Food Allergen Partnership |publisher=FDA |date=January 2001 |url=http://www.fda.gov/Food/GuidanceRegulation/GuidanceDocumentsRegulatoryInformation/Allergens/ucm106779.htm |accessdate=August 20, 2015 }}</ref> e como test sanguíneo serolóxico para a [[enfermidade celíaca]].<ref>{{
[[Ficheiro:Elisa10.jpg|miniatura|dereita|Placa de ELISA.]]
O ELISA foi o primeiro test de screening que se usou xeneralizadamente para o [[VIH]] debido á súa alta sensibilidade. Nun ELISA, o [[soro sanguíneo]] dunha persoa dilúese 400 veces e é aplicado a unha placa á cal están unidos os antíxeno do VIH. Se os anticorpos do VIH están presentes no soro, poden unirse a estes antíxenos de VIH. Despois, lávase a placa para eliminar todos os outros compoñentes do soro. Despois aplícase á placa un "anticorpo secundario" especialmente preparado (é dicir, un anticorpo que se une a outro anticorpo), seguido doutro lavado. Previamente este anticorpo secundario lígase quimicamente a un encima.
Liña 99:
O punto límite pode determinarse comparándoo cun estándar coñecido. Se se utiliza unha proba de ELISA para un screening de drogas no lugar de traballo, establécese unha concentración límite de 50 ng/ml, por exemplo, e prepárase unha mostra que contén a concentración estándar de analito. Os descoñecidos que xeran un sinal máis forte que a mostra coñecida son considerados "positivos", e os que xeran un sinal máis feble son "negativos".
O Dr. Dennis E. Bidwell e Alister Voller crearon probas de ELISA para detectar varios tipos de doenzas, como a [[malaria]], [[enfermidade de Chagas]], e a [[paratuberculose|enfermidade de Johne]].<ref>{{
* detección de anticorpos para o ''[[Mycobacterium]]'' na [[tuberculose]].
* detección e [[rotavirus]] nas [[feces]].
| |||