Boeing 777: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 29:
== Desenvolvemento ==
=== Antecedentes ===
A comezos da [[década de 1970]] o [[Boeing 747]], o [[McDonnell Douglas DC-10]] e o [[Lockheed L-1011 TriStar]] convertéronse na primeira xeración de [[avións de pasaxeiros]] de [[Avión de fuselaxe ancha|fuselaxe ancha]] en entrar en servizo.<ref name=wells>{{cita libro |last1= Wells |first1= Alexander T. |last2= Rodrigues |first2= Clarence C. |year= 2004 |title= Commercial Aviation Safety |location= Nova York |publisher=McGraw-Hill Professional |isbn= 0-07-141742-7 |ref=harv|p=146}}</ref> En 1978 [[Boeing]] deu a coñecer tres novos modelos: o [[avión bimotor|bimotor]] [[Boeing 757]] para substituír ó [[Boeing 727|727]], o bimotor [[Boeing 767|767]] para competir co [[Airbus A300]] e o concepto de [[trirreactor]] 777 para competir co DC-10 e co L-1011.<ref>{{cita novas|url=http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,946981,00.html |archiveurl=https://web.archive.org/web/20071118220221/http://www.time.com/time/magazine/article/0%2C9171%2C946981%2C00.html |archivedate=18 de novembro de 2007 |title=The 1980s Generation |work=Time |date=14 de agosto de 1978 |accessdate=19 de xullo de 2008 |deadurl=yes }}</ref><ref name=inside777>{{cita novas |url=https://www.nytimes.com/1990/12/19/business/new-boeing-airliner-shaped-by-the-airlines.html |title=New Boeing Airliner Shaped by the Airlines |date=19 de decembro de 1990 |last=Weiner |first=Eric |work=The New York Times |accessdate=8 de maio de 2011}}</ref><ref name="Eden98-03">{{Harvnb|Eden|2008|pp=98, 102–103}}</ref> Os 757 e 767 de tamaño medio entraron no mercado con éxito, debido en parte ás regulamentacións dos anos [[década de 1980|1980]] sobre estándares operacionais a longa distancia de bimotores ([[ETOPS]]) que rexían as operacións de bimotores transoceánicos.<ref name="eden99">{{Harvnb|Eden|2008|pp=99–104}}</ref> Estas regulamentacións permitían que os bimotores realizasen cruces oceánicos ata unhas tres horas de distancia dos [[aeroporto]]s de desvío de emerxencia.<ref name="Norris and Wagner 1999, p. 128">{{Harvnb|Norris|Wagner|1999|p=128}}</ref>
A finais dos anos 1980 os modelos DC-10 e L-1011 estaban próximos a súa data de retiro, o que levou ós fabricantes a desenvolver deseños que os substituísen.<ref name=norris126>{{Harvnb|Norris|Wagner|1999|p=126}}</ref> [[McDonnell Douglas]] estaba naquel entón traballando no [[McDonnell Douglas MD-11|MD-11]], un sucesor alongado e mellorado do DC-10,<ref name=norris126/> mentres que [[Airbus]] estaba desenvolvendo os modelos A330 e A340.<ref name=norris126/> En 1986 Boeing deu a coñecer unha proposta para un 767 alongado, coa designación provisional de 767-X,<ref name=norris127>{{Harvnb|Norris|Wagner|1999|p=127}}</ref> co obxectivo de centrarse no mercado dos substitutos de primeira xeración de avións de fuselaxe ancha coma o DC-10,<ref name="Norris and Wagner 1999, p. 128"/> e para complementar ós modelos 767 e 747 na liña da compañía.<ref name=Eden106>{{Harvnb|Eden|2008|p=106}}</ref> A proposta inicial contaba cunha fuselaxe máis longa e unhas ás máis grandes que o 767,<ref name=norris127/> ademais de contar con ''[[winglet]]''s.<ref>{{Harvnb|Norris|Wagner|2001|p=11}}</ref> Os plans posteriores aumentaron a sección transversal da fuselaxe pero mantiveron a [[cabina de voo]], o morro e outros elementos xa existentes do 767.<ref name=norris127/>
| |||