Estados Pontificios: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
arranxos |
m →A época do Renacemento: arranxiño |
||
Liña 113:
A singularidade de [[Alexandre VI, papa|Alexandre VI]] (o papa [[Borgia]]) estriba en que concibía a organización papal como unha monarquía personalista e ansiaba a formación dun reino centroitaliano desvinculado da Santa Sede, cuxa deambulatorio descansase sobre o corpo de algún dos seus fillos. Para tal efecto, decidiu subxugar aos tiranos locais, vasalos nominais de Roma pero que gobernaban ao seu antollo os seus respectivos feudos. Co seu fillo Xoán, duque de [[Gandia]], á cabeza dos exércitos pontificios foron caendo os castelos de Cervetri, Anguillara, Isola e Trevignano, accións polas que o nomeou duque de Benevento e señor de Terracina e Pontecorvo. Cando Xoán morreu asasinado, o papa encomendou a capitanía dos seus exércitos a outro dos seus fillos: [[César Borgia]]. Coa axuda militar francesa, César tomaba en [[1499]] as cidades de [[Imola]] e [[Forlí]] gobernadas por [[Catarina Sforza]], e logo a de [[Cesena]]. Máis tarde apoderouse de Rímini, gobernada por [[Pandolfo Malatesta]] e de Faenza, de [[Piombino]] e a súa anexa [[Illa de Elba]], de Urbino, Camerino, Città di Castello, [[Perusa]] e Fermo, e por fin de Senigallia. De todo iso pasaba a ser dono o fillo do papa a quen este nomeara soberano da Romaña, [[Marcas]] e [[Umbría]].
O empeño do papa [[Xulio II, papa|Xulio II]] ([[1503]]-[[1513]]) consistiu en devolver á Igrexa as posesións de que os Borgia se apropiaran. Nalgúns casos conseguiuno con facilidade; noutras pola forza das armas. Perusa e Boloña quedaron reintegradas nos Estados Pontificios desta maneira en [[1506]]. [[Venecia]] ameazaba con competir co [[Cidade do Vaticano|Vaticano]] polo dominio de Italia; para atallar este perigo, Xulio II formou a [[Liga de Cambrai]] coa intervención de [[Francia]], [[España]], o Sacro Imperio, [[Hungría]], [[Savoia (rexión
== Movementos revolucionarios ==
|