Edmund Husserl: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Lameiro (conversa | contribucións)
corrixo varios
Lameiro (conversa | contribucións)
corrixo *caracter
Liña 14:
 
A filosofía fenomenolóxica pasa por dous momentos:
* '''Fase crítica''': desvelar a inconsistencia, irracionalidade e perigo de toda filosofía e práctica científica que conduza ó relativismo ou que non contemple a cientificidade dos asuntos de caractercarácter ético-político. Desde esta perspectiva a Fenomonoloxía convertese fundamentalmente nunha crítica do [[Positivismo]] e do [[Psicoloxismo]] filosóficos.
* '''Fase constructiva''': elaborar unha nova filosofía desde fundamentos seguros capaces de dotar de unidade e sentido toda actividade humana de caractercarácter teórico ([[ciencia]]) e práctico ([[ética]]). Desde o punto de vista constructivo a fenomenoloxía designa, por unha banda, un determinado obxecto de estudio (as [[esencia]]s dos fenómenos) e, por outra, un [[Método científico|método]] necesario para acadar esas esencias.
 
A parte metodolóxica é a contribución máis significativa e novidosa da fenomenoloxía. Consiste nunha técnica inspirada na ''dúbida'' [[Descartes|cartesiana]] que pon en suspenso (''epokhé / Einklammerung'') a [[existencia]] do mundo así como toda crenza ou opinión recibida culturalmente. Deste xeito pódese describir o que se presente (fenómeno) á razón humana en absoluta ausencia de prexuízos. Coñécese co nome de ''método fenomenolóxico da redución''. Con este método debería poderse, primeiro, fundar as diferentes ciencias empíricas e, segundo, dar cun principio primeiro unificador e garante de toda actividade humana científica e ética. O primeiro aspecto correspóndese coa fenomenoloxía entendida como ''ciencia das esencias''. As ''ciencias empíricas'' refírense só a fenómenos da experiencia sensible ([[Positivismo]]), pero como en todo feito sensible hai unha esencia (''eidos''), só coñecendo esta pode fundarse solidamente o coñecemento empírico. O segundo aspecto, en cambio, orienta a fenomenoloxía cara unha ''ciencia da conciencia''. Posto que toda esencia resulta coñecida por unha conciencia (é obxecto para unha conciencia que a pensa) hai que describir a estrutura desta para determinar como se configura aí unha relación fundamental e unitaria, principio de todas as esencias. Esta conciencia á que apunta o método fenomenolóxico é unha ''conciencia pura'', isto é, unha estrutura transcendental independente de toda actividade consciente humana concreta. Husserl denomínaa ''subxectividade transcendental''. Segundo Husserl a propiedade esencial desta conciencia é a ''[[intencionalidade]]''. Isto quere dicir que a conciencia é sempre "conciencia de algo", isto é, posúe unitariamente un caractercáracter bipolar. Por exemplo, en toda percepción hai, ademais do acto de percibir, o percibido. Ós actos da conciencia en xeral (referidos ó suxeito) chámalles ''[[noesis]]'', e ós contidos deses actos (referidos ó obxecto) ''[[noema]]''. A través dunha serie de complexos e especializados análises da conciencia Husserl desemboca no concepto de ''intersubxectividade'': o recoñecemento da existencia de diversas conciencias todas elas co mesmo rango [[ontoloxía|ontolóxico]].
 
Obviando esta noción de ''intersubxectividade'' a filosofía husserliana da conciencia foi catalogada por moitos como unha recaída outra vez no [[idealismo]]. Talvez para eludir esta interpretación, segundo Husserl errónea, no escrito ''A crise da ciencias europeas'' introduce unha nova caracterización da fenomenoloxía como ''ciencia do mundo da vida''. De acordo con esta nova orientación a toda conciencia, campo propio da fenomenoloxía, acompáñalle sempre como un presuposto certo a conciencia do mundo, configurándose nesa unidade a totalidade da vida intencional da conciencia.