Fútbol Club Barcelona (hóckey a patíns): Diferenzas entre revisións

Non foi ata [[1948]] cando reapareceu no momento no que se alugou a Pista Gran Vía. Ao longo dos seguintes anos e ata o principio da década dos sesenta, o equipo de hóckey a patíns azulgrana logrou manterse na loita pola supremacía estatal. Porén, en [[1963]], a sección entrou nunha crise que se prolongaría ata sete anos despois a causa dun recorte do presuposto que o club destinaba ás seccións.

En [[1970]], Josep Lorente, ex-xogador azulgrana, pasou a facerse cargo da dirección técnica do FC Barcelona. Con Lorente á fronte do banco barcelonista fíxose unha profunda renovación do plantel que non tardou en dar os resultados desexados. Dende [[1972]] e ata [[1987]], a sección de hóckey a patíns logrou levantar, como mínimo, un título cada tempada, coa excepción da [[1975]]-[[1976|76]]. Iso sería só o inicio dunha época excepcional que tivo o seu máximo esplendor na tempada [[1977]]-[[1978|78]], cando o conxunto barcelonista se impuña en prácticamente tódalas competicións que disputaba, tanto a nivel estatal como europeo. Proba destes bos resultados son as 10 [[Copa de Europa de hóckey a patíns|Copas de Europa]] que sumou a sección, oito delas gañadas entre [[1978]] e [[1985]].

Esta xeira de bos resultados viuse freada en [[1987]] a causa en boa parte, da falta de relevo xeracional dos xogadores máis determinantes do equipo e, ao mesmo tempo, da política de reforzos dos conxuntos rivais. Ante esta situación, xa a finais da tempada [[1987]]-[[1988|88]], Josep Lorente abandonou a dirección técnica do equipo. O balance era moi positivo: 39 títulos en 17 anos. Con el se foron tamén algúns xogadores: Jordi Vila-Puig retirouse, Josep Enric Torner e Joan Torner ficharon polo [[Club Esportiu Noia]] e Joan Carles fíxoo polo [[Igualada HC|Igualada Hoquei Club]]. Aquel ano comezou a seca de títulos do FC Barcelona que duraría 5 anos, ata a tempada [[1993]]-[[1994|94]], cando os culés gañaron a [[Copa do Rei de hóckey a patíns|Copa do Rei]] ante o [[HC Liceo]] da [[Coruña]].

Un ano despois, [[José Luis Páez Picón|José Luis Páez]] e [[Roberto Roldán]] chegaron ao club azulgrana. Ao finalizar a tempada, [[Carlos Figueroa]] como adestrador e os xogadores David Gabaldón e Carlos Folguera completaron o plantel e o equipo converteuse no máximo favorito en tódalas competicións. Deste xeito, o Barça cumpliu as expectativas e gañou a [[OK Liga|Liga]] en [[Tempada 1995-1996 da División de Honra de hóckey a patíns|1995-96]]. Á tempada seguinte, a xeira de bos resultados continuou e os azulgranas gañaron a Liga Europea. Na campaña [[1997]]-[[1998|98]] conquistou a Liga, a [[Copa Continental de hóckey a patíns|Supercopa de Europa]] e a primeira edición da [[Copa Intercontinental de hóckey a patíns|Copa Intercontinental]], disputada contra a [[Unión Vecinal de Trinidad|UVT]], campión de Sudamérica.

Neste punto álxido do hóckey a patíns, a temporada [[Tempada 2003-2004 da OK Liga|2003-04]], [[Gaby Cairo]] abandonou o hóckey a patíns. Pronto lle seguiu Carlos Figueroa, que no seu último ano como adestrador blaugrana conseguiu tódolos títulos que había en xogo. O seu relevo, na [[Tempada 2005-2006 da OK Liga|tempada 2005-06]], no banquillo barcelonista foi [[Quim Paüls]], ex-xogador e ata aquela sempre vinculado á sección. Con el, o equipo continuou abonado ás vitorias, conseguindo nos catro anos que Paüls estivo no banco un palamrés excepcional: 4 OK Ligas, 2 Ligas Europeas, 2 Copas Intercontinentales, 3 Supercopas de España, 4 Copas Continentais, 1 Copa do Rei e 1 Copa CERS.

[[Categoría:Equipos campións da Copa CERS|Barcelona]]{{Control de autoridades}}