Revisión como estaba o 18 de xullo de 2017 ás 22:29 editar Miguelferig (conversa \| contribucións) 241.888 edicións lingua ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 19 de xullo de 2017 ás 00:40 editar desfacer !d'O Magriço valho (conversa \| contribucións) 658 edicións Sen resumo de edición Edición máis nova →
Liña 233: Este sistema está composto por varias partes. * O [[nó sinoatrial]] (NSA) é unha pequena banda aplanada elipsoidal do miocardio específico cunha anchura de aproximadamente 3 mm, 15 mm de lonxitude e 1 mm de grosor que se atopa na parte superior lateral da aurícula dereita xusto debaixo da saída da [[vea cava superior]].{{sfn\|Testut e Latarjet\|p= 557-558\|}} As fibras do NSA teñen un diámetro variable entre 3 e 5 mm, mentres que as fibras circundantes son dun tamaño de unha décima de micrómetro. Neste nó xérase o impulso rítmico normal, e para facer de xeito que o impulso se transmita ás fibras atriais as fibras do NSA conéctanse directamente coas atriais; o potencial de acción difúndese, así, dunha maneira simultánea nos atrios.<ref name="pmid1191456">{{cita publicación periódica \|autor= G. Steinbeck\|autor2=B. Lüderitz\|título=Comparative study of sinoatrial conduction time and sinus node recovery time \|revista=Br Heart J \|volume=37 \|número=9 \|pp=956–62 \|lingua=en\|ano=~~Setembro~~setembro deXaneiro de 1973 1975 \|pmid=1191456 \|pmc=482903 \|url=http://heart.bmj.com/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=1191456 \|dataacceso=11 agosto 2014}}</ref> * Vías internodais é o nome dunhas tiras de tecido condutor que deben conducir o sinal cara ó nódulo atrioventricular.<ref name=pmid23647904>{{cita publicación periódica \|autor=B.K. Kantharia\|autor2=A.N. Shah\|título=Nodal and infranodal atrioventricular conduction block: electrophysiological basis to correlate the ECG findings \|revista=Indian Heart J \|volume=65 \|número=2 \|pp=229–31 \|lingua=en\|ano=~~Febreiro~~febreiro de 2013 \|pmid=23647904 \|pmc=3860857 \|doi=10.1016/j.ihj.2013.02.003}}</ref> * O [[nó atrioventricular]] (NAV){{sfn\|Testut e Latarjet\|p=559-563\|Testut-Latarjet}}: é o principal responsable do atraso que debe aplicarse no paso do sinal dos atrios aos ventrículos.<ref name=pmid4709519>{{cita publicación periódica \|autor= M. Lieberman M \|título=Low conduction in cardiac muscle. Biophysical model \|revista=Biophys. J. \|volume=13 \|número=1 \|páxina=37–55 \|lingua=en\|ano=~~Xaneiro~~xaneiro de 1973 \|pmid=4709519 \|pmc=1484178 \|url=http://linkinghub.elsevier.com/retrieve/pii/S0006-3495(73)85968-5 \|dataacceso=11 agosto 2014}}</ref> Outra función importante do NAV é a de permitir o paso só nun sentido do impulso cardíaco, impedindo o paso dos ventrículos a outros atrios por medio dunha capa fibrosa que funciona como un illante para o impulso.<ref name=pmid23085482>{{cita publicación periódica \|autor= I.P. Temple\|título=Connexins and the atrioventricular node \|revista=Heart Rhythm \|volume=10 \|número=2 \|pp=297–304 \|lingua=en\|ano=~~Febreiro~~febreiro de 2013 \|pmid=23085482 \|pmc=3572393 \|doi=10.1016/j.hrthm.2012.10.020}}</ref><ref name=pmid14441539>{{cita publicación periódica\|autor=T. SANO\|autor2= M. TASAKI\|autor3= T. SHIMAMOTO\|título=Histologic examination of the origin of the action potential characteristically obtained from the region bordering the atrioventricular node \|revista=Circ. Res. \|volume=7 \|pp=700–4 \|lingua=en\|ano=Setembro de 1959 \|pmid=14441539 \|url=http://circres.ahajournals.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=14441539 \|dataacceso=11 agosto 2014}}</ref> * As fibras do [[fascículo de His]] propagan o impulso cara á masa cardíaca ventricular, dividíndose en dúos ramos, dereito e esquerdo.{{sfn\|Testut e Latarjet\|p. 563\|Testut-Latarjet}} O ramo esquerdo posúe dous fascículos: anterior, máis groso, e posterior, máis fino. * As partes terminais do sistema de condución do corazón son as [[fibras de Purkinje]], células cardíacas con condutividade máis elevada en comparación cos [[cardiomiocito]]s. Liña 243: [[Ficheiro:ECG Principle fast.gif\|miniatura\|esquerda\|Propagación do impulso eléctrico]] A particularidade do miocardio específico consiste na posibilidade de xerar autonomamente os impulsos eléctricos; na práctica, a eletroxénese principal reside no [[nó sinusal\|NSA]], pero non é a única presente no miocardio.<ref name=pmid23430363>{{cita publicación periódica \|autor= P. Podziemski\|autor2= J.J. Zebrowski\|título=A simple model of the right atrium of the human heart with the sinoatrial and atrioventricular nodes included \|revista=J Clin Monit Comput \|volume=27 \|número=4 \|pp=481–98 \|lingua=en\|ano=~~Agosto~~agosto de 2013 \|pmid=23430363 \|pmc=3689917 \|doi=10.1007/s10877-013-9429-6}}</ref> Isto foi descuberto excluíndo da condución o NSA: o corazón continúa a bater, aínda que a un ritmo inferior (40/60 pulsos por minuto, en comparación ao normal 60/100) e o ritmo que se impón chámase "substitutivo", porque se orixina fóra do NSA. Este mecanismo pode explicarse como unha especie de autoprotección por parte do corazón: hai patoloxías<ref name=pmid4439892>{{cita publicación periódica \|autor=T.N. James \|título=Sicknesses of the sinus node \|revista=West. J. Med. \|volume=121 \|número=6 \|pp=496–8\|lingua=en \|ano=~~Decembro~~decembro de 1974 \|pmid=4439892 \|pmc=1129660}}</ref> por mor das cales a condución do NSA é retardada ou bloqueada e neste caso o corazón pode continuar a bater, xa que o [[nó atrioventricular\|NAV]] comeza a marcar o paso do ritmo con frecuencias máis baixas, pero compatibles coa vida. O impulso xerado no NSA pasa ás fibras atriais chegando a elas de forma simultánea; neste punto, a través das fibras internodais, o sinal é transmitido ao [[nó atrioventricular]] cun tempo de preto de 0,02 segundos. Neste punto, cando o sinal se transfire dos atrios aos ventrículos, evidénciase un atraso de transmisión: este atraso é necesario para que o pulso cardíaco non poida propagarse desde o atrio aos ventrículos de forma moi rápida, porque se tal acontecese, sería imposible para os ventrículos un enchemento suficiente e isto levaría a unha redución do rendemento da bomba cardíaca.{{sfn\|Bartoli\|\|bartoli}} Liña 360: [[Ficheiro:Apikal4D.gif\|miniatura\|esquerda\|[[Ecocardiograma]] tridimensional á dereita, [[ecocardiograma\|eco bidimensional]] á esquerda: son visibles os movementos de apertura e peche do tecido libre microvascular da [[válvula mitral]] e da [[válvula tricuspide]], respectivamente á dereita e á esquerda en ambos os fotogramas.]] Ata o momento, é común a utilización de imaxes de [[resonancia magnética]]<ref name=pmid25093097>{{cita publicación periódica \|autor1= X. Chen\|número-autores=etal\|título=Relation of late gadolinium enhancement in cardiac magnetic resonance on the diastolic volume recovery of left ventricle with hypertrophic cardiomyopathy \|revista=J Thorac Dis \|volume=6 \|número=7 \|pp=988–94 \|lingua=en\|ano=~~Xullo~~xullo de 2014\|pmid=25093097 \|pmc=4120178 \|doi=10.3978/j.issn.2072-1439.2014.06.37}}</ref> para o estudo do corazón en tempo real. No campo da [[medicina nuclear]], a [[escintilografía miocardica]] é utilizada para buscar posibles anomalias na perfusión do [[miocardio]] baixo estrés, tras a administración dun [[radiofármaco]]. A técnica de diagnóstico por imaxe frecuentemente utilizada en cardioloxía, tanto por non ser invasiva como polo seu potencial de diagnóstico, é a [[ecocardiograma\|ecografia cardiaca]]. Grazas ao uso dos [[ultrasón]]s, é posible detectar a presenza de alteracións anatómicas e funcionais das [[válvula cardíaca\|válvulas cardíacas]] e o grosor e o estado do músculo cardiaco, pódese identificar a inflamación do pericardio e a eventual a presenza de líquido en exceso (risco de [[tamponamento cardíaco]]). A ecografía permite calcular a [[fracción de exección]] e sempre co uso de ultrasóns é posible obter imaxes dinámicas mediante técnicas de [[ecografía Doppler]].

Corazón: Diferenzas entre revisións