Corazón: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
lingua |
Sen resumo de edición |
||
Liña 233:
Este sistema está composto por varias partes.
* O [[nó sinoatrial]] (NSA) é unha pequena banda aplanada elipsoidal do miocardio específico cunha anchura de aproximadamente 3 mm, 15 mm de lonxitude e 1 mm de grosor que se atopa na parte superior lateral da aurícula dereita xusto debaixo da saída da [[vea cava superior]].{{sfn|Testut e Latarjet|p= 557-558|}} As fibras do NSA teñen un diámetro variable entre 3 e 5 mm, mentres que as fibras circundantes son dun tamaño de unha décima de micrómetro. Neste nó xérase o impulso rítmico normal, e para facer de xeito que o impulso se transmita ás fibras atriais as fibras do NSA conéctanse directamente coas atriais; o potencial de acción difúndese, así, dunha maneira simultánea nos atrios.<ref name="pmid1191456">{{cita publicación periódica |autor= G. Steinbeck|autor2=B. Lüderitz|título=Comparative study of sinoatrial conduction time and sinus node recovery time |revista=Br Heart J |volume=37 |número=9 |pp=956–62 |lingua=en|ano=
* Vías internodais é o nome dunhas tiras de tecido condutor que deben conducir o sinal cara ó nódulo atrioventricular.<ref name=pmid23647904>{{cita publicación periódica |autor=B.K. Kantharia|autor2=A.N. Shah|título=Nodal and infranodal atrioventricular conduction block: electrophysiological basis to correlate the ECG findings |revista=Indian Heart J |volume=65 |número=2 |pp=229–31 |lingua=en|ano=
* O [[nó atrioventricular]] (NAV){{sfn|Testut e Latarjet|p=559-563|Testut-Latarjet}}: é o principal responsable do atraso que debe aplicarse no paso do sinal dos atrios aos ventrículos.<ref name=pmid4709519>{{cita publicación periódica |autor= M. Lieberman M |título=Low conduction in cardiac muscle. Biophysical model |revista=Biophys. J. |volume=13 |número=1 |páxina=37–55 |lingua=en|ano=
* As fibras do [[fascículo de His]] propagan o impulso cara á masa cardíaca ventricular, dividíndose en dúos ramos, dereito e esquerdo.{{sfn|Testut e Latarjet|p. 563|Testut-Latarjet}} O ramo esquerdo posúe dous fascículos: anterior, máis groso, e posterior, máis fino.
* As partes terminais do sistema de condución do corazón son as [[fibras de Purkinje]], células cardíacas con condutividade máis elevada en comparación cos [[cardiomiocito]]s.
Liña 243:
[[Ficheiro:ECG Principle fast.gif|miniatura|esquerda|Propagación do impulso eléctrico]]
A particularidade do miocardio específico consiste na posibilidade de xerar autonomamente os impulsos eléctricos; na práctica, a eletroxénese principal reside no [[nó sinusal|NSA]], pero non é a única presente no miocardio.<ref name=pmid23430363>{{cita publicación periódica |autor= P. Podziemski|autor2= J.J. Zebrowski|título=A simple model of the right atrium of the human heart with the sinoatrial and atrioventricular nodes included |revista=J Clin Monit Comput |volume=27 |número=4 |pp=481–98 |lingua=en|ano=
Este mecanismo pode explicarse como unha especie de autoprotección por parte do corazón: hai patoloxías<ref name=pmid4439892>{{cita publicación periódica |autor=T.N. James |título=Sicknesses of the sinus node |revista=West. J. Med. |volume=121 |número=6 |pp=496–8|lingua=en |ano=
O impulso xerado no NSA pasa ás fibras atriais chegando a elas de forma simultánea; neste punto, a través das fibras internodais, o sinal é transmitido ao [[nó atrioventricular]] cun tempo de preto de 0,02 segundos. Neste punto, cando o sinal se transfire dos atrios aos ventrículos, evidénciase un atraso de transmisión: este atraso é necesario para que o pulso cardíaco non poida propagarse desde o atrio aos ventrículos de forma moi rápida, porque se tal acontecese, sería imposible para os ventrículos un enchemento suficiente e isto levaría a unha redución do rendemento da bomba cardíaca.{{sfn|Bartoli||bartoli}}
Liña 360:
[[Ficheiro:Apikal4D.gif|miniatura|esquerda|[[Ecocardiograma]] tridimensional á dereita, [[ecocardiograma|eco bidimensional]] á esquerda: son visibles os movementos de apertura e peche do tecido libre microvascular da [[válvula mitral]] e da [[válvula tricuspide]], respectivamente á dereita e á esquerda en ambos os fotogramas.]]
Ata o momento, é común a utilización de imaxes de [[resonancia magnética]]<ref name=pmid25093097>{{cita publicación periódica |autor1= X. Chen|número-autores=etal|título=Relation of late gadolinium enhancement in cardiac magnetic resonance on the diastolic volume recovery of left ventricle with hypertrophic cardiomyopathy |revista=J Thorac Dis |volume=6 |número=7 |pp=988–94 |lingua=en|ano=
A técnica de diagnóstico por imaxe frecuentemente utilizada en cardioloxía, tanto por non ser invasiva como polo seu potencial de diagnóstico, é a [[ecocardiograma|ecografia cardiaca]]. Grazas ao uso dos [[ultrasón]]s, é posible detectar a presenza de alteracións anatómicas e funcionais das [[válvula cardíaca|válvulas cardíacas]] e o grosor e o estado do músculo cardiaco, pódese identificar a inflamación do pericardio e a eventual a presenza de líquido en exceso (risco de [[tamponamento cardíaco]]). A ecografía permite calcular a [[fracción de exección]] e sempre co uso de ultrasóns é posible obter imaxes dinámicas mediante técnicas de [[ecografía Doppler]].
|