Procesos eólicos: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 8:
O vento é un eficaz axente de erosión de materiais finos e soltos, capaz de arrincar, levantar e transportar partículas; porén, a súa capacidade para erosionar [[rocha]]s compactas e duras é moi limitada. Se a superficie está constituída por rocha dura, o vento non pode provocar cambios apreciables debido a que a forza cohesiva do material excede a forza exercida polo vento. Unicamente naqueles lugares onde a superficie exposta contén partículas minerais soltas ou pouco cohesivas, o vento pode manifestar todo o seu potencial de erosión e transporte. A velocidade determina a capacidade do vento para erosionar e arrastrar partículas, mais tamén inflúe o carácter dos materiais, a [[topografía]] do terreo, a eficacia protectora da vexetación etc.
No fenómeno da erosión eólica é determinante a superficie sobre a que actúa o vento. A súa alteración non se limita a puntos ou áreas limitadas como ocorre coa [[erosión hídrica]]; a acción do vento exércese sobre a totalidade da superficie. En
[[Ficheiro:260 Boa Vista.jpg|miniatura|250px|Deserto de pedras ou ''reg'' na illa de [[Boa Vista]], ( [[Cabo Verde]]).]]
O carácter selectivo da erosión eólica ao tomar partículas finas e deixar [[grava]]s e cantos, demasiado grandes para o seu transporte, orixina o denominado ''deserto de pedras'', ''hammada'' ou ''reg''. Estas altiplanicies estradas de fragmentos rochosos onde o material fino prácticamente foi eliminado polo vento, e onde a acción da [[Meteorización|termoclastia]] é moi activa, presentan, en ocasións, vastísimos desenvolvementos como na «Hammada de Guir» en [[Marrocos]]-[[Alxeria]] e a «Hammada al Hamrah» en [[Libia]].
Liña 14:
As superficies expostas dos cantos e afloramentos do substrato rochoso poden presentar unha película de tonalidade case negra chamada ''[[verniz desértico]]''. Está formado por un recubrimento de óxido de manganeso ou de ferro, levado á superficie por solución ([[capilaridade]]) e depositado como unha película lustrosa sobre as superficies lisas por [[evaporación]]. Nalgúns lugares, a evaporación da humidade capilar deixa un depósito de [[carbonato de calcio]] ou [[xeso]] que actúa como cemento, endurecendo o pavimento e converténdoo nunha codia de aspecto conglomerático.
Outra forma de erosión do vento é a [[abrasión]] ou corrasión eólica, na que grans ou partículas minerais duras, normalmente [[cuarzo]], golpean ou rabuñan as superficies rochosas e os obstáculos que afloran. Esta acción do vento cargado de partículas sólidas limítase ás primeiras decenas de centímetros dun acantilado, outeiro
Alí onde existe unha alternancia de estratos brandos e duros, a acción do vento é altamente selectiva; as zonas menos resistentes son desgastadas máis rapidamente que as duras, as cales acaban por resaltar vigorosamente a modo de saíntes e cornixas con profundas e longas acanaladuras ou corredores, aliñados paralelamente segundo a dirección do vento. A esta modelaxe esculpida en cristas e corredores socavados dáselles o nome de ''yardangs''. Nas áreas con bloques e cantos pouco consolidados ou illados, o vento bisélaos do lado de onde sopra tallando unha superficie pulimentada; se a dirección do vento cambia ou o canto é eliminado, pode ser tallado en varias caras separadas por arestas. Estes cantos denomínanse [[ventifacto]]s; cando se modelan de modo bastante perfecto con caras que se cortan en tres bordos agudos reciben o nome de ''[[dreikanter]]s''.
|