José Pacheco: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Desenvolvemento do artigo, que non existía (só aparecía a entrada e un par de liñas de texto), nunha recensión das tres principais fontes sobre o compositor. |
Sen resumo de edición |
||
Liña 4:
José Pacheco naceu en Mondoñedo (Lugo) o 15 de decembro do 1784. O seu nome completo era José Basanta Fernández Pacheco. O apelido Pacheco, polo que foi coñecido e co que consta nas actas capitulares do cabido de Mondoñedo, era o segundo da súa avoa paterna, quen o coidou ata o momento do seu ingreso como neno do coro da catedral mindoniense o 6 de febreiro do 1795.
A súa propia valía maila protección que lle dispensaba o cabido —era Pacheco, ademais, afillado do arcediago da Azúmara— permitíronlle prosperar no eido musical.
Liña 41:
== Obra ==
===
Escribe Varela Lenzano que José Pacheco "naceu á vida da arte" en pleno apoxeo rossiniano, enmarcándose no que Eslava define como estilo "moderno chan", por ser o máis cercano ó teatro e para o que chegaba o xenio do artista acompañado dun estudo regular da harmonía e da instrumentación, debido a que o seu desenvolvemento obedecía a procedementos sinxelos, imprimindo a maior expresión posible á letra e facendo xogar á orquestra con ritmos marcados, ás veces de gran brillantez.
Liña 69:
Para Varela Lenzano son os motetes a catro voces con acompañamento de fagot «el timbre más preclaro del abolengo artístico de Pacheco» (Varela Lenzano 1897, 63). E comenta o crítico musical:<blockquote>«En ellos escapa el compositor a la atracción irresistible de la orquesta cuyos oropeles habían fascinado su númen tantas veces; el estrecho marco del ''cuarteto'' sírvele para evocar la expresión acendrada, palpitante en las áureas páginas de Morales, de Victoria y de Guerrero; el ''solo'' y el ''duo'' despójanse de su envoltura teatral para ceder el puesto perteneciente al concierto majestuoso de las voces, que prorrumpen en cantos harmoniosos, de una estructura sencilla a la par que severa» (Varela Lenzano 1897, 63). </blockquote>Porén, as panxoliñas de Nadal son, en palabras do mesmo Varela Lenzano, as obras que máis fama e prestixio lle deron ó mestre mindoniense. A colección divídese en vilancicos de calenda e vilancicos ó Nacemento.
Nos primeiros, escritos en español, o autor aproveita todos os recursos da música instrumental e dramática, revelando de novo as influencias dos invariables modelos: Haydn e Rossini. A extensión desmesurada, os longos preludios orquestais, rondós, recitados, arias, solos con acompañamento de voces e sen el, coros, himnos e a aplicación «de cuantos ''aires''
== Notas ==
<references group="nota" />
== Bibliografía ==
| |||