Vicente Blasco Ibáñez: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
m Arranxos varios, replaced: ademáis → ademais
m corrixo ortografía
Liña 3:
 
== Traxectoria ==
Cursou estudios de Dereito na [[Universidade de Valencia]] e licenciouse en [[1888]], aínda que practicamente non exerceu esta carreira. Dividiu a súa vida entre a política, a literatura e o amor ás mulleres, das que era un admirador profundo, tanto da beleza física como das súas características psicolóxicas. Definíase como un home de acción, antes que como un literato. Escribía cunha inusitada rapidez. Entusiasta de [[Miguel de Cervantes]] e da historia e a literatura castelás.
 
Quixo que a súa vida fose a súa mellor novela e conseguiuno. Militante do partido [[republicano]] desde a súa xuventude, fundou o diario ''[[El Pueblo (diario de Valencia)|El Pueblo]]'' en Valencia, foi deputado en [[Cortes Xerais|Cortes]] en diversas ocasións e bateuse en duelo varias veces. Nun destes desafíos estivo a punto de perder a vida, pois a bala alcanzou a fibela do cinto, grazas á cal salvouse. Tivo amores tempestuosos, e cara [[1909]] viaxou a [[Arxentina]] onde, ademais de crear dúas cidades, [[Nova Valencia]] e Cervantes, impartiu conferencias sobre a historia e a literatura casteláns. Anos despois, cansado da súa vida de colonizador na que recolleu algúns fracasos que non lle son atribuíbles, marchou a [[París]], coincidindo coa chegada ao poder de [[Cánovas del Castillo]] e o inicio da [[Primeira Guerra Mundial]]. Recibiu o encargo persoal do Presidente [[Raymond Poincaré]] de escribir unha novela sobre a guerra. E foi ''Los cuatro jinetes del ApocalípsisApocalipsis'', que cativou ou público norteamericano e chegou a ser máis lida que a [[BíbliaBiblia]] naquel país. Cultivou diversos xeneros dentro da narrativa. Así, obras como ''[[Arròs i tartana]]'', ''[[Canyes i fang]]'' ([[1902]]) o ''[[La barraca]]'' (1898), entre outras, pódense considerar novelas rexionais. Ao mesmo tempo, destacan os seus libros de carácter histórico, como ''[[Mare Nostrum (Blasco Ibáñez)|Mare Nostrum]]'', ''Los cuatro jinetes del Apocalípsis'' ([[1916]]), ''El Papa del Mar'', ''A los pies de Venus'' ou de carácter autobiográfico como ''La maja desnuda'', ''La voluntad de vivir'', ''La catedral'', fresco detallado dos manexos eclesiásticos da [[Catedral de Toledo]], e sobre todo ''[[Los argonautas]]'', onde mestura a súa propia biográfia coa historia da colonización española de [[América]].
 
A pesar de ser incluído por algúns críticos entre os escritores da [[xeración do 98]], o certo é que os seus contemporáneos non o admitiron entre eles. Foi un home afortunado en todas as ordes da vida e ademais enriqueceuse coa literatura, cousa que os seus compañeiros non conseguiron. A semáisAdemais, a súa personalidade irresistible, impetuosa, vital, fíxolle ser antipático para algúns. A pesar diso o mesmo [[Azorín]], un dos seus detractores, escribiu páxinas extraordinarias nas que manifesta a súa admiración polo escritor valenciano.: Polaspolas súas máxicas descricións da [[horta de Valencia]] e do seu esplendoroso mar, semellantes en luminosdade e vigor ao trazos dos pinceis do seu gran amigo, o [[pintor]] valenciano [[Joaquín Sorolla]].
 
Ingresou con 21 anos na masonería, o [[6 de febreiro]] de [[1887|1887,]] e adoptou o nome simbólico de Danton. Formou parte da Loxa Unión núm. 14 de Valencia e posteriormente da loxaLoxa Acacia núm. 25.
 
Politicamente era un republicano federal. Militou na [[Unión Republicana (1903)|Unión Republicana]] de [[Nicolás Salmerón]], pero despois fíxose amigo de [[Alejandro Lerroux]] e organizou con el o [[Partido Republicano Radical]] en [[Valencia]], do que se separou en [[1908]] para fundar o [[Partido de Unión Republicana Autonomista]], que durante a [[Segunda República Española]] dirixiu o seu fillo [[Sigfrido Blasco-Ibáñez]]. Foi o impulsor da doutrina política valenciana coñecida como [[blasquismo]].
[[Ficheiro:Vicente Blasco Ibáñez.jpg|miniatura|Blasco Ibáñez alno seu despatxdespacho.]]
 
Algúns autores atribuíronlle un posicionamento ideolóxico [[anticatalanista]], fundamentándose no episodo de boicot e unha conferència de [[Joan Ventosa i Calvell|Joan Ventosa]] e [[Francesc Cambó]] no [[Teatro Principal de Valencia|Teatro Principal]] de [[Valencia]] en [[1918]], por parte dos seguidores republicanos da esquerda populista do [[Partido de Unión Republicana Autonomista|partido de Blasco Ibáñez]] que irromperon no teatro aos berros de ''«¡Viva España, muera Cataluña!»''.<ref name="boicot">{{Cita libro |apelidos= Boira i Maiques |nome= Josep Vicent |ligazónautor= Josep Vicent Boira i Maiques |título= La Commonwealth catalanovalenciana: la formació de l'eix mediterrani al segle XX |editor= [[L'Arquer]] |edición= 1a edició |localización = Barcelona |data= 2010 |páxinas= 201, 230, 231 |isbn= 978-84-664-1175-2}}</ref> DarrereEn d'aquestrealidade, succésese realmentefeito s'amagavaocultaba un conflito social da época entre [[proteccionismo]] (conservadorismo catalá) e [[librecambismo]] (republicanismo valenciano) económico, nun contexto de forte crecemento da [[capitalismo|economía capitalista]].<ref name="boicot"/> Un exemplo que refuta esta teoría é a homenaxe que o partido fai en [[Valencia]] en [[1934]] para conmemorar a morte do líder republicano catalán [[Francesc Macià]], chegando a publicar no seu diario oficial, ''[[El Pueblo]]'', titulares como: ''«Don Francisco Maciá era para Cataluña lo que Blasco Ibáñez para Valencia»''.<ref name="boicot"/>
[[Ficheiro:Tumba de Blasco Ibáñez.jpg|miniatura|Sarcófago do escritor, feito por Benlliure, no Museo de Bellas Artes de Valencia]]
Nesta liña, unha delegación oficial valenciana formada por [[Sigfrido Blasco-Ibáñez Blasco|Sigfrido Blasco-Ibáñez]] (fillo de Vicente Blasco Ibáñez), en nome do PURA e dos deputados republicanos valenciáns; delegados da [[Deputación de Valencia]]; e o primeiro tenente alcalde, xuntamente cos rexidorsrexidores do [[Concello de València|Concello de Valencia]] viaxaron para acompañar a Macià no seu enterro.<ref name="boicot"/> Sen ir máis lonxe e como exemplo do sentimento colectvocolectivo respecto ao catalanismo no País Valencià durante a época, elo goberno local do pequeno concello de [[la Nucia]], preto de [[Benidorm]] ([[Marina Baixa]]), expresou as súas condolencias pola defunción de Macià: ''«con este motivo y por tratarse de un gran luchador a favor de la implantación de la República Española, acordó la Corporación hacer constar en acta su sentimiento...»''.<ref name="boicot"/>
 
Conservou unha villavila na [[praia da Malvarosa]], a pesar das súas viaxes polo mundo, onde debatia cos intelectuais e amigos da súa época. Esta villavila, actualmenteque foi restaurada, é adenomínase [[Casa Museu Blasco Ibáñez]].
 
Vicent Blasco Ibáñez era fillo de [[Aragón|aragoneses]] e, aínda que falaba [[valenciano]], escribiu a súa obra case exclusivamente en [[lingua castelá|castelán]], excepto algún relato curto en valenciano publicado no almanaque de ''[[Lo Rat Penat]]'' grazas ao seu amigo [[Constantí Llombart]]. Nas súas primeiras obras de carácter máis popular os diálogos dos personaxes escribíaos en valenciano sen tradución, ben por consideralo máis xenuíno o ben por consideralo un caso particular que podia ser ben entendido polos castelanfalantes.
 
== Obra ==
A obra de Vicente Blasco Ibáñez, na maioriamaioría das historias da [[literatura española]], polespolas súas características xerais acostuma cualificarse como pertencente ao [[naturalismo]] literario. Tamén podemos observar, na primera fase, algúns elementos costumistas e rexionalistas.
 
=== Obras ===
[[Ficheiro:Vicente Blasco Ibáñez (1892) La araña negra, tomo I.png|miniatura|''La araña negra'' (1892) cubrirportada do tomo I.]]
* ''A los pies de Venus'' (1926)
* ''Argentina y sus grandezas'' (1910)