Noruega: Diferenzas entre revisións

Antes de [[1660]], o rei de Dinamarca e Noruega gobernaba xunto a un consello de nobres. O poder real estaba limitado e o consello podía elixir ao sucesor á morte do monarca. Despois das guerras sueco-danesas, para asegurar a defensa dos seus territorios, Federico III obtivo créditos da burguesía, despois na asemblea dos estados os burgueses e o clero alegaron que ante a derrota na guerra necesitábase un Estado máis forte e propuxeron que o rei tivese dereitos hereditarios en Dinamarca e que decidise como debían ser gobernados os dous reinos no futuro. O rei tivo a oportunidade de asegurarse o [[absolutismo|poder absoluto]], que foi ratificado por escrito na Lei Real de [[1665]]. En Noruega, a entrada do absolutismo marcou a perda das súas últimas institucións nacionais, e desde entón o país quedou reducido ao papel dunha provincia danesa, aínda que, oficialmente, continuou sendo un reino. A educación superior estaba restrinxida ás elites do país que podían custear estudos en [[Copenhague]].

 

 

O primeiro movemento [[nacionalismo|nacionalista]] da era moderna en Noruega comezou na segunda metade do [[século XVIII]] cando un grupo de estudantes noruegueses da Universidade de Copenhague aglutináronse na chamada Sociedade Norueguesa, un club literario que propugnaba pola fundación dunha universidade norueguesa. Co tempo, a sociedade incluíu a destacados profesores, escritores, poetas e teólogos que influíron na cultura norueguesa da época, fomentando o nacionalismo e a creación literaria que rescataba as raíces populares. A Sociedade disolveuse en [[1811]] coa fundación da Real Universidade Fredericiana, actualmente Universidade de Oslo. Con todo, o nacionalismo fortaleceuse durante as Guerras Napoleónicas por influencia da [[Revolución Francesa]] e a difusión dos ideais da [[Ilustración]] e o [[Liberalismo]].