Galeón: Diferenzas entre revisións

* '''Armas grosas de tiro curvo'''. Eran armas de gran calibre e ánima curta que disparaban grandes pezas desde a cuberta con traxectoria parabólica, case vertical. Os máis comúns son os [[pedreiros]] e [[Morteiro (arma)|morteiros]], que disparaban grandes balas de pedra especialmente labrada (bolaños) e, desde mediados do século XVI bombas. Este tipo de armas eran pesadas e pouco eficaces polo que o seu uso foi reducíndose ata desaparecer cara á [[1620]].

 

 

A enorme variedade de pezas e calibres supuña un grave problema polo que [[Carlos V]] intentou por primeira vez simplificar a variedade a sete pezas de entre 3 e 40 libras, seis de tiro tenso e un morteiro. A artillería era moi valiosa polo que non formaba parte do navío, senón que se almacenaba nos arsenais reais e equipábase en función da misión que fose desempeñar. Isto era un sistema complicado pero que permitía aproveitar mellor o armamento dispoñible.

Durante a época dos galeóns a armada española seguía a norma de dotar un tripulante por cada tonelada de carga, con todo isto o número podía variar significativamente segundo as necesidades e as circunstancias financeiras. Así, en [[1550]] a razón adoitaba ser dun ''home de mar'' por cada 5 toneladas e media e en [[1629]] de 1 mariñeiro por 6 e 1/4 toneladas. Así un galeón típico de principios do século XVII, dunhas 500 toneladas dotaría uns 90 homes de mar, dos que 15 serían oficiais, 25 mariños, 20 grumetes ou aspirantes a mariño, 10 paxes ou nenos aprendices e 20 artilleiros. Aparte destes hai que engadir aos soldados embarcados que sumarían unha compañía duns 125 homes, unha cifra moi superior á habitual en calquera outra nación europea, e que podía aumentar moito máis en tempo de guerra ou en misións de risco. Por exemplo, os barcos [[pirata]]s caribeños da época podían ter unha dotación comprendida entre os 20 e os 30 mariñeiros, mentres que un galeón contaba, só en artillería, con 160 soldados ou ata máis,<ref>[[Mariano González Arnao]], A proba de piratas, nº 61 de [[A aventura da Historia]], [[O Mundo|Arlanza Edicións]], novembro de [[2003]]</ref> quedando deste xeito, protexidos contra calquera ameaza menor, como por exemplo outros barcos de igual porte, só ao alcance dos estados europeos ou [[corsario]]s licenciados por estes.

 

 

A diferenza doutras nacións europeas durante os séculos XVI e XVII os galeóns españois tiñan un mando dobre: o ''capitán de mar'', de maior rango, e o ''capitán de guerra'', xeralmente un soldado que estaba ao mando da tropa. Ambos os cargos uníronse nas ordenanzas de 1633 no ''capitán de mar e guerra''. O goberno da nave, así como o seu aprovisionamento e mantemento residía de facto no ''maestre'', xa que o capitán adoitaba dedicarse principalmente a tarefas administrativas. A diferenza doutros cargos que eran nomeados pola duración da viaxe ou da misión, o maestre adoitaba servir no mesmo barco durante toda a súa carreira. O seu asistente e seguinte na liña de mando era o ''alférez de mar'', tras el o piloto, a cargo do rumbo de cada nave e tras o piloto o contramaestre. Outros oficiais de menor rango eran o ''gardián'' (a cargo entre outras cousas da seguridade a bordo) e o ''despenseiro''. Ademais en cada barco había un cirurxián nomeado polo capitán e un capelán nomeado polo capitán xeral. A ''maestranza'' estaba formada por mariños especializados e incluía un carpinteiro, un calafate, un ferreiro, un mergullador e un corneta. Os artilleiros estaban mandados por un oficial chamado ''condestable''.