Illa Grande da Terra do Fogo: Diferenzas entre revisións

Só o 30% das illas teñen bosque que é clasificado como ([[selva húmida fría|selva fría magallánica]]); o nordeste está composto por estepa e semideserto fresco. Nas chairas do nordeste predomina unha formación de [[tussok]] (coironales ou estepa de coirón) cuxa especie característica é a ''[[Festuca gracillima]]''. Existen sete especies de [[árbores]] que se poden atopar nos bosques de Terra do Fogo: Canelo (''[[Drimys winteri]]''), Leña dura ''[[Maytenus magellanica]]'', a conífera máis austral do mundo "Ciprés das Guaytecas" (''[[Pilgerodendron uviferum]]''), Notro (''[[Embothrium coccineum]]''), e tres especies de [[Nothofagus|Haxas austrais]]; Ñirre ''[[Nothofagus antarctica]]'', Lenga ''[[Nothofagus pumilio]]'' e o sempre verde Coigüe de Magallanes ''[[Nothofagus betuloides]]''. Moi deliciosas froitas crecen en espazos abertos nestes bosques, é o caso do [[amorodo]] (Fragaria chiloensis var. chiloensis forma chiloensis) e [[calafate]] (''Berberis buxifolia''), que foron e son colleitadas polos indios e campesiños respectivamenteMartínez Crovetto, Raúl. 1968. Estudos Etnobotánicos. Nomes de plantas e a súa utilidade segundo os [[pobo selk'nam|indios Onasonas]] de Terra do Fogo. Revista da Facultade de Agronomía e Veterinaria da Universidade do Nordeste, Correntes, Arxentina. Estes bosques son únicos no mundo por haberse desenvolvido nun clima con invernos tan fríos (ao redor de 9&nbsp;°C). A cobertura arbórea esténdese moi preto da punta máis austral de [[Sudamérica]]. Os ventos son tan fortes que áreas expostas ao vento as árbores crecen torcidos pola forza dos ventos, e a xente denomínaos "árbores-bandeira" pola forma que necesitan tomar na súa loita contra o vento. A vexetación arbórea esténdese tan ao sur como a [[Illa dos Estados]], Illa Navarino e o norte de [[Hoste (illa)|Illa Hoste]]. A altitudes próximas aos 500 m pódense en atopar comunidades ananas de nothofagus. Indo máis cara ao sur, as illas [[Wollaston]] e o sur da illa Hoste Island están cubertas por [[tundra|tundra subantártica]]. Os bosques de Terra do Fogo deixaron de ter importancia local, foron considerados como a fonte desde onde árbores foron plantados noutras partes do mundo en lugares que teñen practicamente o mesmo clima pero que se atopaban orixinalmente carentes de árbores como as [[Illas Feroe]] e arquipélagos próximos, a maior parte das especies foron colleitadas dos lugares mais fríos de Terra do Fogo en sitios principalmente lindeiros coa tundra. Este esforzo resultou en cambios positivos, na medida en que os fortes ventos e fríos veráns non permiten o crecemento das árbores en Feroe desde outras rexións do mundo, estes agora son usados como ornamentais, para formar cortinas contra o vento e para loitar contra a erosión causada por tormentas e o pastoreo en Feroe.<ref>Højgaard, A., J. Jóhansen, and S. Ødum (eds) 1989. A century of tree planting in the Faroe Islands. Føroya Frodskaparfelag, Torshavn.</ref>

As fogueiras eran a forma en que os orixinarios se protexían do frío austral, [[indíxena]]s [[pobo selk'nam|ona]]s (ou selknam) e [[yámana]]s (ou yaganes) que, a pesar do duro clima, apenas utilizaban roupa. Só o lume e a súa especial adaptación metabólica (temperatura corporal un grao superior á nosa) os mantiña quentes. Portaban fogueiras acendidas ata nas canoas de cortiza de [[lenga]], que utilizaban para pescar e cazar mamíferos mariños.